Ανήμερα του Αγιανδρέα

Κάθε χρόνο, ανήμερα του Αγιανδρέα, τηλεφωνούσε στο φίλο από το στρατό για να του ευχηθεί για τη γιορτή του. Από όταν ολοκλήρωσαν τη θητεία τους ως και το τέλος της ζωής του, δεν το ξέχασε ούτε μια χρονιά. Τον φίλο του όμως τον έλεγαν Δημήτρη.

Όσο υπηρετούσαν στο στρατό είχε το κακό συνήθειο να πειράζει το φίλο του, αποκαλώντας τον "μαλάκα". Μέχρι εκείνη τη νύχτα που ο Δημήτρης μεθυσμένος τράβηξε την ξιφολόγχη και απείλησε να τον κάνει σουβλάκι, αν δεν σταματούσε πια να τον προσβάλει. Τότε έκαναν την εξής συμφωνία: θα τον φώναζε Ανδρέα (από το μαλακανδρέα) όταν θα ήθελε να τον πειράξει και ο άλλος θα καταλάβαινε μεν, αλλά δε θα το έπαιρνε και κατάκαρδα!

Μια χρονιά θυμάμαι, τον προκάλεσα να του τηλεφωνήσει του Αγίου Δημητρίου. Ο "Ανδρέας" ανησύχησε, η πρώτη του ερώτηση ήταν αν όλα πήγαιναν καλά, τόσο είχε παραξενευτεί.

Την επομένη του Αγιανδρέα του 2008, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα. Ήταν ο Δημήτρης που έψαχνε το φίλο του. Για τελευταία φορά του ευχήθηκα "Χρόνια Πολλά" εκ μέρους και στην μνήμη του πατέρα μου, που αγαπούσε τα βρωμόλογα, τις πλάκες και -πάνω απ'όλα- τους φίλους του...