Πολύ κουβέντα γύρω από την Κούβα, τις συνήθειες, την ιστορία, την κουλτούρα, τις γεύσεις, τις αγωνίες αλλά και τα επιτεύγματα των περήφανων αυτών ανθρώπων, που από το 1994 και μετά βαδίζουν σε ένα νέο δρόμο, ελπίζοντας και πολεμώντας για ένα καλύτερο μέλλον, έχοντας πια βγει από την εσωστρέφεια που τους χαρακτήρισε τα χρόνια μετά την Επανάσταση.
Οι συνταγές απλές, με τα υλικά που υπάρχουν σε εύκολη πρόσβαση στο νησί τους.
Tostones από plátanos, δηλαδή ένα είδος τηγανίτας από μια μπανάνα που μοιάζει περισσότερο με ρίζα και χρησιμοποιείται αποκλειστικά στην μαγειρική.
Chicharillas (αν θυμάμαι καλά την λέξη), δηλαδή chips από plátanos.
Congri, βασισμένο στα υλικά που αποτελούν το καθημερινό τους φαγητό, δηλαδή frijoles (μαύρα φασόλια) και ρύζι.
Puerco asado en cazuela, κάτι σαν το δικό μας σκορδοστούμπι, χοιρινό με σκόρδο στην κατσαρόλα.
Dulce de coco, γλυκό με καρύδα, σαν κρέμα.
Και βέβαια mojitos με δυόσμο, για να μπούμε πιο εύκολα στο κλίμα!

Ξεκινάμε λοιπόν.
Για το χοιρινό θα χρειαστούμε γύρω στα 2 κιλά μπούτι, 2 κρεμμύδια μεγάλα, 3-4 σκελίδες σκόρδο, χυμό νεραντζιού (που χρησιμοποιείται αντί για λεμόνι στην Κούβα γιατί έχει την ιδιότητα να μαλακώνει το κρέας ενώ το λεμόνι το σκληραίνει, γι αυτό και το χρησιμοποιούν μόνο στο ψάρι), 1 μπουκάλι λευκό ξηρό κρασί, αλάτι, πιπέρι και ρίγανη.
Μαρινάρουμε στον χυμό νεραντζιού το χοιρινό από την νύχτα. Στο γουδί λειώνουμε το σκόρδο με το μπαχαρικά και αφού κάνουμε τρύπες στο κρέας, το γεμίζουμε με την πάστα. Σωτάρουμε το κρεμμύδι, προσθέτουμε το χοιρινό και μόλις πάρει χρώμα το σβήνουμε με το κρασί. Προσθέτουμε τον χυμό νεραντιού από την μαρινάδα. Χαμηλώνουμε τη φωτιά και μαγειρεύουμε μέχρι να μαλακώσει.



Ξεφλουδίζουμε -με επιμονή και αρκετή δυσκολία- τις plátanos, τις κόβουμε σε χονδρές ροδέλες, τις βάζουμε σε ελάχιστα χλιαρό λάδι και τις τηγανίζουμε σε πολύ χαμηλή φωτιά μέχρι να μαλακώσουν.







Μουλιάζουμε από το βράδυ τα frijoles -ή τα βράζουμε κατευθείαν στην χύτρα με ένα φύλλο δάφνης για 20' όπως προτιμά να κάνει για εξοικονόμηση χρόνου η Ana Rosa- και στη συνέχεια τα βράζουμε μέχρι να μαλακώσουν. Σωτάρουμε το μπέϊκον, προσθέτουμε το σκόρδο, το κρεμμύδι, την πιπεριά και το κύμινο, που είναι αγαπημένο μπαχαρικό στην κουβανέζικη κουζίνα. Προσθέτουμε το ρύζι, το φέρνουμε μερικές γυροβολιές να πάρει λίγο χρώμα, προσθέτουμε το χυμό από τα φασόλια καθώς και τα φασόλια, χαμηλώνουμε τη φωτιά και αφήνουμε μέχρι να μαλακώσει.





Το περίεργο εδώ είναι ότι οι Κουβανοί το τρώνε πάντα με συνοδεία κίτρινου τυριού, για να εξισορροπείται προφανώς η γλυκειά γεύση με κάτι αλμυρό.
Μια άλλη πρόταση για γλυκό, είναι να ζεστάνουμε σε χαμηλή φωτιά ίση ποσότητα τριμμένης καρύδας με μαύρη ζάχαρη και μόλις λειώσουν να απλώσουμε το μείγμα σε αντικολλοτικό χαρτί μέχρι να σφίξει. Μάλλον κάτι σαν παστέλι πρέπει να γίνεται.

¡Ana Rosa, fue un placer de verdad conocerle, felicidades por las riquísimas recetas y muchas gracias por todo!

ΥΓ. Το post αυτό είναι ειδικά αφιερωμένο στο Μαράκι, που έχει σήμερα γενέθλεια και που πολύ θα ήθελε να τα γιορτάζαμε όλη η παρέα, χορεύοντας και τραγουδώντας σε μια casa de la trova, σε κάποια γωνίτσα της Κούβας. Χρόνια Πολλά Κουμπάρα, να σε Χαιρόμαστε!
4 comments:
Πάντα τέτοια κυρα-μαγείρισσα!
Μακάρι!
Κυρίως, πάντα με όμορφους, γελαστούς και ζεστούς ανθρώπους.
Λοιπον,δεν ξέρω αν το θυμάσαι χουανίτα μου αλλα πριν απο 1μιση χρονο είχα πάει στην Κούβα.Αυτό που δεν ξεχνώ είναι το φαγήτο.Ήταν χάλια.Μονάχα στην Αβάνα, σε ένα γκουρμέ μαγαζι με υπέροχο περιβαλλον φάγαμε καταπληκτικά.Ήταν όμως πολύ ακριβό και για τα δικά μας τα δεδομένα.Οπουδήποτε αλλού φάγαμε δεν μας άρεσε.Τρώνε πολύ κρεας και μάλιστα τηγανητό.Το λάδι που χρησιμοποιούν ειναι (λογικα) σογιέλαιο.Τρώγαμε και στα σπίτια που μέναμε, με φαγητό μαγειρεμένο από την οικογένεια.Δηλαδή δοκιμάσαμε και σπιτικό φαγητό και εστιατορίου.Είχα φτάσει σε ένα σημείο που έτρωγα μόνο ρύζι με φασόλια μαύρα (ίδια συνταγή με αυτή που δίνεις αλλα χωρίς το μπέικον)γιατί μόνο αυτό μπορούσα να φάω.Συγγνώμη αν φαίνομαι πολύ κακιά, είναι αξιαγάπητος λαός αλλα για μένα το φαγητό τους είναι χάλια.
Ελπίζω την επόμενη φορά που θα πάω, κάτι να μου αλλάξει γνώμη...
φιλιά
Καλαμποκέλαιο Nat.
Κακιά, όχι δα!
Τί να σου πω; Εγώ ακόμα δεν είχα την χαρά να ταξιδέψω μέχρι εκεί και έτσι προσωπική άποψη δεν έχω. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ακούσει διθυραμβικές κριτικές για το φαγητό στην Κούβα από κάποιους δικούς μου ανθρώπους που έχουν βρεθεί σε αυτά τα μέρη, κυρίως πιστεύω γιατί υπάρχει δυσκολία εξεύρεσης καλής ποιότητας υλικών.
Αυτό που δοκιμάσαμε από τα χέρια της Ana Rosa στο Al Andar ήταν εξαιρετικό, μόνο αυτό μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά.
Post a Comment