Ο φίλος Rojiblanco από το ispania.gr, μου έστειλε χθες link από ένα μεξικανικό ηλεκτρονικό περιοδικό όπου αναφέρεται ότι κυκλοφορεί το καινούργιο άλμπουμ της Chavela Vargas με τίτλο ¡Por mi culpa!.
Η τραγουδίστρια - ίνδαλμα της μεξικάνικης ranchera του 20ου αιώνα τραγουδά σε ντουέτο τα αγαπημένα της τραγούδια με φίλους της όπως η Eugenia León, ο Joaquín Sabina και η Lila Downs. Υπάρχει μάλιστα ένα νέο τραγούδι που ακούγεται για πρώτη φορά γραμμένο από την ίδια την Chavela, με τίτλο ¿A dónde te vas paloma? και μουσική του Mario Ávila. Η ιδέα γι αυτό το δίσκο προέκυψε με αφορμή τον ενθουσιώδη και εντυπωσιακό εορτασμό που οργάνωσε το Μεξικανικό κράτος για τα 90 χρόνια της Chavela Vargas, ακριβώς πριν ένα χρόνο.
Αρχικά, δεν πίστευα σε αυτά που διάβαζα. Έχοντας δει την Chavela σε κάποιες τελευταίες συνεντεύξεις, πίστευα ότι δεν θα την ξανακούσουμε πια να τραγουδά, καθώς με δυσκολία μπορούσε να μιλήσει. Στη συνέχεια ένοιωσα δέος και θαυμασμό για το κουράγιο και την αντοχή της. Έσπευσα στο youtube για να βρω περισσότερες πληροφορίες. Εκεί, βλέποντας το προωθητικό βίντεο γι αυτόν τον τελευταίο δίσκο της Chavela Vargas, μου κόπηκε η ανάσα.
Βλέποντάς την ακίνητη, ξαπλωμένη σε μια πολυθρόνα, μη μπορώντας ούτε να χειροκροτήσει από την αδυναμία και φορώντας μαύρα γυαλιά αφού η όρασή της την έχει εδώ και καιρό εγκαταλείψει, με μια πλειάδα ανθρώπων πάνω από το κεφάλι της να γελούν, να ποζάρουν και να χαιρετιούνται μεταξύ τους ενθουσιασμένοι, μια λέξη μου ήρθε στο μυαλό: φτάνει!
Δεν ξέρω αν έχουν βάση οι πρώτες σκέψεις μου... όμως ένας άνθρωπος σε τόσο προχωρημένη ηλικία και κυρίως με τόσο κακή υγεία, πώς μπορεί να γράψει ένα δίσκο και να είναι μάλιστα και παραγωγός, όπως αναφέρεται στο άρθρο του ηλεκτρονικού περιοδικού; Ακόμα και αν πρόκειται για την Chavela Vargas, φαίνεται αδύνατο.
Mήπως τελικά δεν πρόκειται για το κουράγιο και την ψυχική δύναμη της Chavela να μοιραστεί μέχρι τέλους την φωνή και το ταλέντο της, αλλά για εκμετάλλευση από ... δεν ξέρω, υποθέτω από κάποιους κοντινούς της ανθρώπους;
Ξαναβλέπω το βίντεο. Αν ήταν η μάνα μου ή η γιαγιά μου, δεν θα ήθελα να την θυμάται έτσι ο κόσμος. Ένα γερασμένο ανήμπορο κορμί, πεταμένο στα φώτα της δημοσιότητας με τόση σκληρότητα. Πίνω μια τεκίλα στην υγειά της και κάνω μια ευχή. Ας την αφήσουν ήσυχη. Επιτέλους.
Από την άλλη, περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία να έρθει στα χέρια μου αυτό το cd. Και προτιμώ τελικά να πιστεύω ότι όταν γράφτηκε, η Chavela Vargas είχε την δύναμη να φέρει εις πέρας αυτή τη δουλειά, με τον μοναδικό τρόπο που έμαθε να αρπάζει και να στίβει την ζωή από τα παιδικά της κιόλας χρόνια. Όταν στα 7 της αναγκάστηκε να ζήσει σε μία φάρμα μακρυά από την οικογένειά της μαζεύοντας 1000 πορτοκάλια την ημέρα, χωρίς σχεδόν καθόλου φαγητό, χωρίς να ξέρει που βρίσκονται οι δικοί της, χωρίς να έχει καμία επικοινωνία με την μητέρα και τον πατέρα της. Ίσως τελικά ΑΥΤΗ η Chavela που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, να καταφέρνει ακόμα και σήμερα -στα 91 της χρόνια- να κάνει το αδύνατο δυνατό.
ΥΓ. Ευχαριστώ Roji.
2 comments:
Καλησπέρα, Juanita!
Eίναι η πρώτη φορά που κάνω ένα σχόλιο στο υπέροχο ιστολόγιο σου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σε διαβάζω.
Αντιθέτως, σε παρακολουθώ αρκετό καιρό και διαβάζω με αρκετό ενδιαφέρον τα θέματα που παρουσιάζεις.
Οφείλω λοιπόν να σε ευχαριστήσω και εγώ, όχι όμως μόνο για την ενημέρωση μου, αλλά και για την ανεκτίμητη φιλία σου.
Η Chavela είναι ένας θρύλος. Δεν μπορώ να πάρω θέση στο θέμα της προβολής της στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα. Ίσως γιατί θα μπω στην διαδικασία να κρίνω το θέμα σύμφωνα με την ελληνική πραγματικότητα. Έχω την αίσθηση ότι για την λήψη του video που παρουσίασες, πρέπει να είχαν πάρει και την δική της συγκατάθεση.
Όπως και να έχει, θα μείνω μόνο στο γεγονός ότι μία μεγάλη προσωπικότητα της Παγκόσμιας Μουσικής Σκηνής είναι παρών και μας προσφέρει απλόχερα αυτό που η φύση την προίκισε για να μαγεύει τους λάτρεις της μουσικής.
Συγκινήθηκα όταν την άκουσα να ερμηνεύει στον τελευταίο δίσκο των Pink Martni. Χαίρομαι που σύντομα θα ακούσουμε κι άλλες ερμηνείες της.
Un abrazo fuerte,
Roji
Να είσαι καλά Roji!
Συγκίνηση πράγματι είναι και το δικό μου συναίσθημα όταν ακούω την Chavela Vargas σε κάθε "τελευταία" της δουλειά. Ιδίως στο Cupaima, στο Somos, όπου αλλάζει τους στίχους για πάντα, τραγουδώντας "nada más, eso fuimos, nada más". Αν το καλοσκεφτούμε, είναι η τόσο απλή και τόσο συγκλονιστική πραγματικότητα του τέλους.
Post a Comment