-ξύσμα από 2 λεμόνια ακέρωτα - χυμός από 1/2 λεμόνι ακέρωτο - 2 κ.σ.στέβια - μέλι - νερό
Εκτέλεση
Βράζουμε το ξύσμα από τα 2 λεμόνια, το χυμό μισού λεμονιού και τις 2 κ.σ.στέβια σε λίγο νερό, ίσα να τα σκεπάζει. Προσθέτουμε μέλι, αναλόγως της γεύσης μας. Αφήνουμε σε μεσαία φωτιά να μαλακώσει λίγο το ξύσμα και να μειωθούν τα υγρά, γύρω στα 15'. Βγάζουμε από την κατσαρόλα και αφήνουμε να κρυώσει το μείγμα.
Τρίβουμε τα μπισκότα και τα φιστίκια στην μουλινέτα. Λειώνουμε το βούτυρο και ανακατεύουμε με τα μπισκότα και τα φιστίκια. Αν θέλουμε, προσθέτουμε και κανέλα. Απλώνουμε το μείγμα σε γυάλινη φόρμα, το πατάμε καλά με την πλάτη ενός κουταλιού σούπας και το αφήνουμε στο ψυγείο για 15΄.
Χτυπάμε στην μουλινέτα το γιαούρτι, προσθέτουμε το λεμονοχυμό, το μέλι και το ανθότυρο κομμένο σε μικρούς κύβους, μέχρι να αφρατέψουν.
Ρίχνουμε το γιαούρτι με το ανθότυρο πάνω από το μπισκότο. Αφήνουμε στο ψυγείο για 1 ώρα.
Ρίχνουμε πάνω από το γλυκό το ξύσμα λεμονιού και ξαναβάζουμε για 1 ώρα στο ψυγείο.
Luis Sepúlveda, Festival LEA, Atenas 16 de junio de 2011
A mí
se me ocurre que sabemos que nuestra vida es muy breve.
Si
la comparamos con eso que se llama la naturaleza y la vida en sí, es muy breve.
Llegamos al mundo y tenemos el deber de dejar este mundo igual o mejor que como
lo encontramos, pero no peor.
…
Pero
es algo bastante difícil porque todavía no hay plena conciencia de que el
problema del fondo es un problema político. Y como la política es el arte de lo
posible, solamente mediante la participación política podremos solucionar
efectivamente los problemas ambientales.
Λουίς Σεπούλβεδα, Φεστιβάλ ΛΕΑ, Αθήνα, 16 Ιουνίου 2011
Συνειδητοποιώ
ότι ξέρουμε ότι η ζωή μας είναι πολύ σύντομη.
Αν
την συγκρίνουμε με αυτό που ονομάζεται φύση και ζωή στην ολότητά της, είναι
πολύ σύντομη. Ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο και έχουμε το καθήκον να τον
αφήσουμε ίδιο ή καλύτερο από ό,τι τον βρήκαμε, όχι χειρότερο.
…
Αλλά είναι κάτι αρκετά δύσκολο, γιατί ακόμα δεν υπάρχει πλήρης συνείδηση του ότι
το πρόβλημα στο βάθος είναι ένα πρόβλημα πολιτικό. Και καθώς η πολιτική είναι η
τέχνη του πιθανού, μόνο μέσω της συμμετοχής στην πολιτική θα μπορέσουμε να
λύσουμε πραγματικά τα περιβαλλοντικά προβλήματα.
Με αφορμή το κόψιμο της πίτας του Ιωνικού Α.Σ. Νέας Φιλαδέλφειας για το 2020, ξαναγύρισα για λίγη ώρα στα παιδικά και στα εφηβικά μου χρόνια και στον Ιωνικό του πατέρα μου, μια ομάδα που υπήρξε για δεκαετίες σημαντικότατο κομμάτι της καθημερινότητας και της οικογένειάς μας.
Για να τον τιμήσουν, οι παλιοί φίλοι και συνεργάτες του (μεταξύ αυτών ο Απόστολος Κόντος, ο Χρήστος Σύλλας και ο Κώστας Παπαδουκάκης) αποφάσισαν να δώσουν το όνομά του σε μία αίθουσα του αγαπημένου Συλλόγου στον οποίο ο παιδίατρος Νίκος Τζαβάρας έδωσε μεγάλο μέρος της ψυχής του, πιστεύοντας ακράδαντα ότι ένας υγιής τοπικός αθλητικός σύλλογος είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να υπάρχει για τους νέους ανθρώπους.
Ηταν ίσως και η πιο σημαντική κληρονομιά του, η αγάπη και η προσφορά προς τα παιδιά και τους νέους της Νέας Φιλαδέλφειας και της Νέας Χαλκηδόνας.
Εκ μέρους της οικογένειας του Νίκου Τζαβάρα ευχαριστούμε τα μέλη του Ιωνικού Α.Σ. για την μετά θάνατον τιμή που έκαναν στον πατέρα μας, και τους ευχόμαστε καλή συνέχεια στο έργο τους.
Στην μνήμη των 30.000 δολοφονημένων Αργεντίνων κατά τη δικτατορία του Πινοτσέτ χειροκροτούν οι παρευρισκόμενοι στη συναυλία της Γιαμίλα Καφρούνε.
Γι αυτούς τραγουδά η κόρη του Χόρχε Καφρούνε. Και για τον πατέρα της, έναν από τους πιο σημαντικούς μελετητές και εκπροσώπους του παραδοσιακού τραγουδιού της Αργεντινής.
Οπως διηγείται προς το τέλος του τραγουδιού, όταν μετά το τέλος της δικτατορίας ο τροβαδούρος της Ειρήνης Φακούντο Καμπράλ επέστρεψε στην Αργεντινή, προσέθεσε μία στροφή σε αυτόν τον υπέροχο ύμνο της αγάπης προς τον Ανθρωπο.
Την αφιέρωσε στον αγαπημένο φίλο του και πατέρα της Γιαμίλα, του οποίου ο πρόωρος θάνατος καταγράφηκε ως ατύχημα, αν και υπήρχαν πολλά στοιχεία που φανερώνουν πολιτική δολοφονία, καθώς και σε όσους έδωσαν τη ζωή τους "για να έχουμε και να μπορούμε να απολαμβάνουμε αυτήν την πατρίδα, κοντά στους 30.000, ίσως και περισσότεροι".
Después de andar
las maravillas del mundo
No hay nada como
Regresar a la partia
Y compartir la libertad
Que mi gente
Tan cara tuvo que pagar.
Αφού περπάτησα
Στα θαύματα του κόσμου
Τίποτα δεν είναι ίδιο
Με το να επιστρέφω στην πατρίδα
Και να μοιράζομαι την ελευθερία
Που οι άνθρωποί μου
Τόσο ακριβά έπρεπε να την πληρώσουν.
ΥΓ. 42 χρόνια έκλεισαν χθες από το δυστύχημα (ή τη δολοφονία;) του Χόρχε Καφρούνε. Για τον άδικο και παράλογο θάνατο του Φακούντο Καμπράλ, έχω γράψει αρκετά στο παρελθόν. Η Eιρήνη τελικά χρειάζεται πολύ αίμα για να θρέφεται...
Λαχανοντολμάδες χωρίς τύλιγμα γίνονται; Μάλλον ναι...
.
Τα υλικά στο περίπου:
1 μέτριο λάχανο, 700 γρ.κιμάς μοσχαρίσιος (αν και θα ήταν πιο νόστιμος αν είχε και χοιρινό), ρύζι κατά προσέγγιση, 2 μεγάλα κρεμμύδια, 1 ντομάτα, μαϊντανός, 2 καρότα τριμμένα και 1 σε φέτες για τη διακόσμηση στον πάτο της φόρμας, ελαιόλαδο, κρασί λευκό, 1 αυγό, 1 λεμόνι, αλατοπίπερο, πάπρικα, μοσχοκάρυδο, ρίγανη. Έλειπαν ο άνιθος και ο δυόσμος.
Η διαδικασία δεν είναι τόσο μπελαλίδικη: Ζεμάτισα το λάχανο, ξεχώρισα τα φύλλα.
Έριξα ελαιόλαδο σε μια φόρμα για κέικ και έστρωσα με ροδέλλες καρότου.
Ζύμωσα όλα τα υλικά, εκτός από το αυγό και το λεμόνι.
Στη συνέχεια έστρωσα με τα λαχανόφυλλα τη φόρμα, γέμισα με κιμά, ξανά λαχανόφυλλα, ξανά κιμά και τέλος έκλεισα με αρκετά λαχανόφυλλα.
Έριξα από το ζουμί που έβρασε το λάχανο, σφράγισα τη φόρμα με σφιχτά τοποθετημένο αλουμινόχαρτο και κάλυψα με μεγάλο πιάτο.
Το έψησα σε ταψί με νερό μέχρι την μέση της φόρμας, στους 200 βαθμούς, για 1 ώρα. Στη συνέχεια το ξεσκέπασα και συνέχισα το ψήσιμο για άλλα 15 λεπτά.
Το άφησα λίγο να κρυώσει και το αναποδογύρισα σε ταψί, ενώ στη συνέχεια πήρα το ζουμί και το έδεσα σε κατσαρολάκι με αυγολέμονο. Εκεί χάλασε η δουλειά, γιατί βιαζόμουν και είχα βαρεθεί πλέον, οπότε και έκοψε, αφού ούτε φιλάκια του έστειλα ούτε τίποτα!
Έχω όμως μια θαυμάσια κόκκινη σάλτσα με μεξικάνικες πιπεριές, που νομίζω θα του ταιριάξει μια χαρά, σαν εναλλακτική.
ΥΓ. Αν εξαιρέσουμε ότι έκοψε το ψευτοαυγολέμονο, κατά τα άλλα έγινε νοστιμότατο και στέκεται κιόλας. Το πείραμα πέτυχε.
Το "Ορφανούλι" (El huerfanito), γραμμένο γύρω στα 1930, εμπνεύστηκε ο "αγράμματος" μουσικά αλλά πολύ σημαντικός κουβανός συνθέτης Bienvenido Julián Gutiérrez από το θάνατο της μητέρας του σονέρο Abelardo Barroso. Η συγκινητική ερμηνεία του Barroso χάρισε στο "Ορφανούλι" την αγάπη του κόσμου και το έκανε γνωστό ως ένα κατεξοχήν ύμνο στην αγάπη για τους γονείς.
Την μουσική αυτού του bolero-son έγραψε ο Marcelino Guerra, στην μνήμη του οποίου αφιέρωσαν οι Septeto Santiaguero το Me voy a las dos, που είχαμε πρωτακούσει στο ραδιοσταθμό Kosmos, τις χρυσές εποχές του Νίκου Τριβουλίδη και των υπολοίπων...
Πριν λίγες μέρες, η αγαπημένη φίλη Ντιάνα Μπόμπολου μου έστειλε από την "πρωτεύουσα" της Ευρώπης ένα απρόσμενο μουσικό δώρο: το "Ορφανούλι", ύστερα από μακρύ ταξίδι έφτασε στην Αίγυπτο το 1940, για να γίνει ερωτικό κάλεσμα μέσω της γεννημένης στη Συρία σπουδαίας τραγουδίστριας του Αραβικού κόσμου, Asmahan. Εδώ η αγάπη πονά, καθώς το αντικείμενο του πόθου απομακρύνεται, όμως η ελπίδα δεν χάνεται. Η Asmahan, αντιθέτως, ύστερα από περιπετειώδη ζωή και έντονη καριέρα μεταξύ των 1920-1940, σκοτώθηκε σε μυστηριώδες αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αφήνοντας τους θαυμαστές της να θρηνούν και να αναρωτιούνται για τον πρόωρο χαμό της.
Ακούγοντας τις διάφορες εκδοχές αυτού του τραγουδιού (που ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό βγαίνοντας από το νοσοκομείο των Παπάδων στις 19 Οκτωβρίου του 2008 όταν φιλούσα τον πατέρα μου για τελευταία φορά), σκέφτομαι και πάλι πόσο μικρός είναι ο κόσμος μας και πόσο εύκολα μπορεί κανείς να "ταξιδέψει" σε αυτόν, μέσω της μουσικής.
