Το λαμπερό Aστέρι του Volver

Θαμπώθηκε ο Πολύβιος από την ομορφιά της Estrella (ισπανιστί Αστέρω ή Αστέρι) και ζητά τα λόγια από το Volver, το τραγούδι που ακούγεται στην ομώνυμη ταινία του Almodóvar. Το Volver έγραψε ο Carlos Gardel το 1935. Μακρύς ο δρόμος από εκεί μέχρι τον Pedro, την Penélope Cruz και την Estrella Morente.

Για την ταινία δεν έχω να προσθέσω κάτι αξιοσημείωτο, έχουν γραφτεί ούτως ή άλλως πάρα πολλά για το θέμα από την περασμένη άνοιξη. Σε όσους μεγαλώσαμε με τις ταινίες του Almodóvar, ακόμα και αν εμείς προερχόμασταν από μια πιο δημοκρατική κατάσταση και συνεπώς το ξέσπασμα της Movida μετά το θάνατο του Franco δεν μας έλεγε πολλά πράγματα, μαγευτήκαμε από τον ιδιόμορφο τρόπο του να διηγείται τα παραμύθια του. Κάθε ταινία του την περιμένουμε με ανυπομονησία. Και αυτός δεν διαψεύδει τους φίλους, ωριμάζει, μεγαλώνει μαζί μας, ανοίγει τον ορίζοντα των θεμάτων του, επιστρέφει στην Ισπανία "του" και προσπαθεί να μας την γνωρίσει, επιλέγοντας πάντα σαν μουσικό χαλί τις πιο όμορφες μουσικές. Ό,τι και να σκηνοθετήσει ο Almodóvar, θα είναι πάντα αυτός που έκανε ευρύτερα γνωστή την Chavela Vargas στην Ευρώπη και γι αυτό και μόνο (καθένας με τις εμμονές του, αυτή είναι μία από τις δικές μου) θα είναι πάντα άξιος θαυμασμού και αγάπης.
Αν μάλιστα στο Volver αντί για την σέξυ Penélope έπαιζε η Estrella Morente, η ταινία θα ήταν πραγματικά άξια βραβείου, σε συνδυασμό βέβαια με την εξαιρετική ερμηνεία της Carmen Maura. Castilla La Mancha λοιπόν, παραδοσιακή Ισπανία, με τα ήθη και τα έθιμα, τις δυσειδαιμονίες και τους μύθους, γεμάτη πάθος, θάνατο, αγάπη, δεσμούς αίματος.

Πολύβιε, όλο δικό σου!

Ήδη μαντεύω το τρεμοσβήσιμο των φώτων
που από μακριά υπογραμμίζουν την επιστροφή μου.
Είναι τα ίδια που φώτιζαν με τη χλωμή τους αντανάκλαση
τις βαθειές ώρες του πόνου.
Και ακόμα και αν δεν ήθελα την επιστροφή
πάντα επιστρέφω στην πρώτη αγάπη.
Τον ήσυχο δρόμο όπου η ηχώ είπε:
"Δικιά σου είναι η ζωή του, δικιά σου είναι η αγάπη του",
κάτω από τον χλευαστικό τόνο κοιτώντας τα αστέρια
που με αδιαφορία σήμερα με βλέπουν να επιστρέφω.

Να επιστρέφω
με το μέτωπο μαραμένο,
με τα χιόνια του χρόνου
να έχουν γεμίσει ασήμι τους κροτάφους μου.
Να νοιώθω
ότι είναι ένα φύσημα η ζωή,
ότι είκοσι χρόνια δεν είναι τίποτα,
ότι γεμάτο πυρετό το βλέμμα
περιπλανώμενο στις σκιές
σε ψάχνει και σε φωνάζει.
Να ζω,
με την καρδιά αγκυροβολημένη
σε μια γλυκιά ανάμνηση,
που γι αυτήν κλαίω άλλη μια φορά.

Φοβάμαι την συνάντηση
με το παρελθόν που επιστρέφει
για να αντιταχτεί στη ζωή μου.
Αλλά ο ταξιδιώτης που το σκάει με γοργά βήματα
αργά ή γρήγορα θα σταματήσει τον δρόμο του.
Και ακόμα και αν η λησμονιά που όλα τα καταστρέφει,
έχει σκοτώσει τη γερασμένη αυταπάτη μου,
κρατά κρυμμένη μια ταπεινή ελπίδα,
που είναι η περιουσία (μοίρα) της καρδιάς μου.

Περισσότερες πληροφορίες για την Estrella στο post μου της 21 Σεπτεμβρίου, με τίτλο "Να παίξουν τα λαούτα".