Η γαλάζια πυτζάμα

Έρχεται η στιγμή που γινόμαστε και πάλι στρατιώτες. Φοράμε την γαλάζια πυτζάμα και αντί για όνομα αποκτούμε ένα νούμερο, μια καρτέλλα, ένα φάκελο. Χάνουμε την ανθρώπινη υπόσταση, γινόμαστε ένα περιστατικό, έρμαιοι στο έλεος των δικών μας, των ξένων, των επαγγελματιών...
Γυρνάμε -αν είμαστε τυχεροί- στους διαδρόμους φορώντας την γαλάζια πυτζάμα, σέρνοντας τα πόδια, με ένα βλέμμα απόγνωσης, φόβου, ελπίδας, πόνου. Ψάχνουμε κάποιον να μας βοηθήσει, νοιώθουμε πιο μικροί και από το μυρμήγκι.
Είναι τόσο παράλογο τελικά το σκηνικό. Πώς ξαφνικά από άνθρωποι με οντότητα, προσωπικότητα, δύναμη, μετατραπήκαμε σε μια γαλάζια πυτζάμα, χωρίς πρόσωπο, χωρίς φωνή;
Πώς ξαφνικά εξαρτάται σε απόλυτο βαθμό η ύπαρξή μας από την καλωσύνη και την υπευθυνότητα των γύρω μας;
Όπως ο κυρ-Γιάννης.
Ναυτικός μια ζωή, γύρισε όλο τον κόσμο δεκάδες φορές. "Μόνο στου φιδιού την τρύπα δεν έχω πάει", καμαρώνει.
Και όμως... τη γυναίκα του την έχασε στο Σαμίνα. Παιδιά δεν είχαν, είχαν χάσει τρία μωρά, από μεσογειακή αναιμία. Είχαν φτιάξει όμως τη ζωή τους, ήλπιζαν να γεράσουν παρέα, βολτάροντας στην παραλία του όμορφου χωριού τους. Μέχρι που ήρθε εκείνος ο αγώνας, οι ναυτικοί που χάζευαν αντί να είναι στο τιμόνι και πάει η γυναίκα του και η κουνιάδα του, δυο δρασκελιές πριν το λιμάνι της Πάρου.
Πόνεσε, πάλεψε, αποφάσισε να συνεχίσει μόνος. Μέσα του έγινε μια μεγάλη πληγή. Καρκίνος.
Χειρουργήθηκε, αλλά αν και δεν το ξέρει, δεν πήγε καλά. Ταλαιπωρείται ένα χρόνο τώρα, του κρύβουν οι δικοί του την αλήθεια "δεν σε έφτιαξε καλά ο επαρχιακός γιατρός, γι αυτό παιδεύεσαι", βρίζει και αυτός τον ταλαίπωρο τον χειρούργο. Ενώ η πληγή μεγάλωσε, πήρε την θέση όλου του μέσα του. Πεθαίνει και δεν το ξέρει, δεν θέλει να το ξέρει. Κάνει σχέδια, να γυρίσει στο χωριό του για το Πάσχα, να βάλει NOVA και στην τηλεόραση της κρεββατοκάμαρας. Κάτι του λέει ότι θα περνά πολλές ώρες στο κρεββάτι.
Στο νοσοκομείο έρχονται συγγενείς, δεν τον έχουν εγκαταλείψει μόνο στην κακή του τύχη. Όμως το βράδυ είναι μόνος. Και τον παίρνει ο ύπνος, είναι τόσο κουρασμένος. Τελειώνει ο ορός, η νοσοκόμα της βάρδιας δεν το θυμάται έγκαιρα. Όταν έρχεται επιτέλους να τον ελέγξει, έχει ήδη δημιουργηθεί πρόβλημα. Αρχίζει και τον μαλώνει, φωνάζοντας, με σκληρότητα, στις 3 το πρωί. "Γιατί δεν χτυπήσατε το κουδούνι; Γιατί δεν ειδοποιήσατε πριν τελειώσει ο ορός; Τί θα κάνουμε τώρα;"... "Συγνώμη, αποκοιμήθηκα."
Τόση δυστυχία... να φεύγεις και να είσαι μόνος, όποιον και να έχεις δίπλα σου. Και να σου φέρονται σαν να είσαι μωρό, στην καλύτερη περίπτωση. Να σε μαλώνουν, να σε υποτιμούν, να σε κοροϊδεύουν, να σε βασανίζουν.
Γιατί χάνεται κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας στο τέλος; Γιατί είναι τόσο σκληρό το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε επειδή ζήσαμε; Γιατί πρέπει να γινόμαστε μια γαλάζια πυτζάμα;