Πριν λίγες μέρες διαβάζοντας μια απορία του Darthiir the Abban σχετικά με το Αύριο, μου ήρθε στο μυαλό ένα τραγούδι του Νίκου Γκάτσου και του Δήμου Μούτση που αγαπήσαμε από την ερμηνεία του αξέχαστου Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Το τραγούδι είναι υπέροχο. Μπιθικώτση όμως είναι αδύνατον ν' ακούσω. Όπως και Καζαντζίδη. :) Μπορεί να ήταν φωνές, αλλά χιλιοπροτιμώ νέες εκτελέσεις. Ελπίζω να μη διαβάσουν τα σχόλιά σου οι βαμμένοι Καζαντζιδικοί... :)))) Έχω υποστεί αληθινούς διωγμούς για το γούστο μου. :)
Κι εμένα αυτό το τραγούδι με τη σειρά του μου θυμίζει το τέλος ενός θεατρικού έργου (δε θυμάμαι τίτλο, ίσως η Μαριάννα το θυμηθεί) όπου η πρωταγωνίστρια απογοητευμένη θέλει να δώσει τέρμα στη ζωή της κι ο πρωταγωνιστής τής αφήνει σημείωμα με μια μόνο λέξη : "αύριο" σαν κίνητρο για να μην το κάνει. Το είχα δει πιτσιρίκι στην ΕΡΤ στο Θέατρο της Δευτέρας και με είχε σημαδέψει. Μάλλον Αμερικανού συγγραφέα είναι αλλά δυστυχώς δε θυμάμαι τίποτ' άλλο.
Διωγμούς για το γούστο; Πωπω! Φρικτό! Sobre gustos y antojos που λένε και οι Ισπανοί... Τον Καζαντζίδη Μαριάννα τον αποδέχτηκα πολύ πρόσφατα. Τον Μπιθικώτση όμως τον αγαπούσα από μικρή, μου ακουγόταν πολύ "αυθεντικός". Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο γυρνώ πίσω στις παλιές εκτελέσεις, στα ελληνικά τραγούδια όμως μόνο, αποκλειστικά. Νερένια, δεν είναι απίστευτο το τί μπορεί να μας κάνει εντύπωση και να μας μείνει σαν ανάμνηση -ακόμα και να μας καθορίσει σαν ενήλικες- όταν είμαστε παιδιά; Το τέλος του έργου που θεατρικού που αναφέρεις, μου θυμίζει λίγο το τέλος του Όσα παίρνει ο άνεμος: After all, tomorrow is another day!
4 comments:
Το τραγούδι είναι υπέροχο. Μπιθικώτση όμως είναι αδύνατον ν' ακούσω. Όπως και Καζαντζίδη. :) Μπορεί να ήταν φωνές, αλλά χιλιοπροτιμώ νέες εκτελέσεις.
Ελπίζω να μη διαβάσουν τα σχόλιά σου οι βαμμένοι Καζαντζιδικοί... :))))
Έχω υποστεί αληθινούς διωγμούς για το γούστο μου. :)
Καλησπέρα!
Κι εμένα αυτό το τραγούδι με τη σειρά του μου θυμίζει το τέλος ενός θεατρικού έργου (δε θυμάμαι τίτλο, ίσως η Μαριάννα το θυμηθεί) όπου η πρωταγωνίστρια απογοητευμένη θέλει να δώσει τέρμα στη ζωή της κι ο πρωταγωνιστής τής αφήνει σημείωμα με μια μόνο λέξη : "αύριο" σαν κίνητρο για να μην το κάνει. Το είχα δει πιτσιρίκι στην ΕΡΤ στο Θέατρο της Δευτέρας και με είχε σημαδέψει. Μάλλον Αμερικανού συγγραφέα είναι αλλά δυστυχώς δε θυμάμαι τίποτ' άλλο.
Διωγμούς για το γούστο; Πωπω! Φρικτό! Sobre gustos y antojos που λένε και οι Ισπανοί...
Τον Καζαντζίδη Μαριάννα τον αποδέχτηκα πολύ πρόσφατα. Τον Μπιθικώτση όμως τον αγαπούσα από μικρή, μου ακουγόταν πολύ "αυθεντικός".
Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο γυρνώ πίσω στις παλιές εκτελέσεις, στα ελληνικά τραγούδια όμως μόνο, αποκλειστικά.
Νερένια, δεν είναι απίστευτο το τί μπορεί να μας κάνει εντύπωση και να μας μείνει σαν ανάμνηση -ακόμα και να μας καθορίσει σαν ενήλικες- όταν είμαστε παιδιά;
Το τέλος του έργου που θεατρικού που αναφέρεις, μου θυμίζει λίγο το τέλος του Όσα παίρνει ο άνεμος:
After all, tomorrow is another day!
Yeah, but it feels the same way...
Post a Comment