Το
Monasterio de San Jerónimo ξεκίνησε να χτίζεται κάτω από την προστασία των
Reyes Católicos στην πόλη Santa Fe το 1492 για να μεταφερθεί τελικά στην Γρανάδα, σε εδάφη που πιστεύεται ότι ανήκαν στον τελευταίο μονάρχη nazarí, τον
Boadvil.
Τα έργα ξεκίνησαν αρχικά σε
γοτθικό ρυθμό μέχρι το 1523, όταν ο
Carlos V παραχώρησε την Capilla Mayor (το Κεντρικό Παρεκκλήσιο) στην
Duquesa de Sessa, María de Manrique, για να γίνει εκεί ο χώρος της τελευταίας της κατοικίας καθώς και να ενταφιασθεί αργότερα δίπλα της ο σύζυγός της
don Gonzalo Fernández de Córdoba, ή αλλιώς el
Gran Capitán.
Αυτή η απόφαση σηματοδότησε την δημιουργία ενός ιδεολογικού κέντρου σε ένα νέο αστικό πυρήνα με χαρακτήρα αριστοκρατικό, γι αυτό και στο claustro βλέπουμε παρεκκλήσια στην μνήμη νεκρών, μελών της αριστοκρατίας της εποχής, όπως των
Francisco de Bobadilla,
Díaz Sánchez Dávila και
Ponce de León).
Η αναδιαμόρφωση του μοναστηριού για να αποδωθούν μεταθανάτιες τιμές και να γίνει χώρος ενταφιασμού, ανατέθηκε στον ιταλό
Jacopo Florentino και έτσι ξεκίνησε η αλλαγή του στυλ από γοτθικό σε
αναγεννησιακό ιταλικό, που συνεχίστηκε και κορυφώθηκε από τον αρχιτέκτονα
Diego de Siloé, στον οποίο οφείλεται και κατά μεγάλο μέρος η σημερινή εικόνα του Monasterio de San Jerónimo.
Ξεχωρίζει το retablo manierista στην Capilla Mayor του οποίου κύριος εμπνευστής είναι ο
Maestro Pablo de Rojas και πρόκειται για ιδιαίτερης σημασίας έργο, καθώς αποτελεί το έναυσμα για την δημιουργία σχολής Ανδαλουσιανής γλυπτικής με ιδιαίτερο τοπικό χαρακτήρα.
Οι τοιχογραφίες έγιναν έτσι ώστε να εξυμνούνται τα στρατιωτικά κατορθώματα και ο ηρωισμός του
Gran Capitán, που χάρη στην φιλία του με τον τελευταίο Μαυριτανό βασιλιά της Γρανάδας
Boabdil el Chico, οι
Reyes Católicos του ανέθεσαν να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις για την τελική άλωση της Γρανάδας στης 2 Ιανουαρίου του 1492. Διακρίθηκε επίσης για τα κατορθώματά του στην Νάπολη και θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά στρατιωτικά ονόματα στην ιστορία της χριστιανικής Ανδαλουσίας.
Τα έργα ξεκίνησαν αρχικά σε γοτθικό ρυθμό μέχρι το 1523, όταν ο Carlos V παραχώρησε την Capilla Mayor (το Κεντρικό Παρεκκλήσιο) στην Duquesa de Sessa, María de Manrique, για να γίνει εκεί ο χώρος της τελευταίας της κατοικίας καθώς και να ενταφιασθεί αργότερα δίπλα της ο σύζυγός της don Gonzalo Fernández de Córdoba, ή αλλιώς el Gran Capitán.
Αυτή η απόφαση σηματοδότησε την δημιουργία ενός ιδεολογικού κέντρου σε ένα νέο αστικό πυρήνα με χαρακτήρα αριστοκρατικό, γι αυτό και στο claustro βλέπουμε παρεκκλήσια στην μνήμη νεκρών, μελών της αριστοκρατίας της εποχής, όπως των Francisco de Bobadilla, Díaz Sánchez Dávila και Ponce de León).
Η αναδιαμόρφωση του μοναστηριού για να αποδωθούν μεταθανάτιες τιμές και να γίνει χώρος ενταφιασμού, ανατέθηκε στον ιταλό Jacopo Florentino και έτσι ξεκίνησε η αλλαγή του στυλ από γοτθικό σε αναγεννησιακό ιταλικό, που συνεχίστηκε και κορυφώθηκε από τον αρχιτέκτονα Diego de Siloé, στον οποίο οφείλεται και κατά μεγάλο μέρος η σημερινή εικόνα του Monasterio de San Jerónimo.
Ξεχωρίζει το retablo manierista στην Capilla Mayor του οποίου κύριος εμπνευστής είναι ο Maestro Pablo de Rojas και πρόκειται για ιδιαίτερης σημασίας έργο, καθώς αποτελεί το έναυσμα για την δημιουργία σχολής Ανδαλουσιανής γλυπτικής με ιδιαίτερο τοπικό χαρακτήρα.
Οι τοιχογραφίες έγιναν έτσι ώστε να εξυμνούνται τα στρατιωτικά κατορθώματα και ο ηρωισμός του Gran Capitán, που χάρη στην φιλία του με τον τελευταίο Μαυριτανό βασιλιά της Γρανάδας Boabdil el Chico, οι Reyes Católicos του ανέθεσαν να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις για την τελική άλωση της Γρανάδας στης 2 Ιανουαρίου του 1492. Διακρίθηκε επίσης για τα κατορθώματά του στην Νάπολη και θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά στρατιωτικά ονόματα στην ιστορία της χριστιανικής Ανδαλουσίας.
7 comments:
Πολύ όμορφες φωτογραφίες!
Εκείνο το γουδί, που κάπου πήρε το μάτι μου, δεν το βούταγες!
Τα μπλε πορσελάνινα πλακάκια τα ερωτεύτηκα...
Είδες τί όμορφα που είναι;
Γενικώς, στην Ισπανία υπάρχουν καταπληκτικά πλακάκια στα μνημεία τους. Αλλά και σε κάποια από τα σπίτια.
Α τί ωραίο ξωκλήσιιι
(Η κρίση των 6 είναι, μη δίνεις σημασία...)
ΧΑΧΑ!
Ξέρεις τί γίνεται στις 5.45; Τουλάχιστον έτσι μου έλεγαν πριν πολλά χρόνια στα Τρυπιά Αιγίου... αλλά δεν μπορώ να στο γράψω δημοσίως.
Στείλ' το mail!
(Ό,τι και να σου έλεγαν... η κρίση συνεχίζει...)
Εξαιρετική ανάρτηση! Ευχαριστώ πραγματικά. Έχω πάει τόσες φορές και τόσο τέλεια φωτογράφηση δεν είχα ποτέ.
Καλή βδομάδα!
Σε ευχαριστώ πολύ για τα θερμά σου σχόλια Μαριάννα μου. Πώς λέγεται το retablo στα ελληνικά; Έχω σπάσει το κεφάλι μου, αλλά δεν μου έρχεται...
Post a Comment