Lorca y Granada, Duende

.

 

Lorca y Granada, Duende en los Jardines del Generalife

La Zambra, interpretada por Rafaela Gómez

 

Fotos de Juanita La Quejica

El 'Duende' se apodera del Generalife

Si mis manos pudieran deshojar

 

Yo pronuncio tu nombre
En las noches oscuras
Cuando vienen los astros
A beber en la luna
Y duermen los ramajes
De las frondas ocultas.
Y yo me siento hueco
De pasión y de música.
Loco reloj que canta
Muertas horas antiguas.

  Yo pronuncio tu nombre,
En esta noche oscura,
Y tu nombre me suena
Más lejano que nunca.
Más lejano que todas las estrellas
Y más doliente que la mansa lluvia.

  ¿Te querré como entonces
Alguna vez? ¿Qué culpa
Tiene mi corazón?
Si la niebla se esfuma
¿Qué otra pasión me espera?
¿Será tranquila y pura?
¡¡Si mis dedos pudieran
Deshojar a la luna!!

Granada, 10 de noviembre de 1919
Federico García Lorca
 

Το ηχητικό απόσπασμα που συνοδεύει το βίντεο με τις φωτογραφίες από τους κήπους του Χενεραλίφε στην Γρανάδα, είναι από την ετήσια -σπουδαία για τους Ισπανούς και τους επισκέπτες- μουσικοχορευτική εκδήλωση "Λόρκα και Γρανάδα", στους κήπους του Χενεραλίφε, στην Αλάμπρα της Γρανάδας.
Αυτή η χρονιά είναι αφιερωμένη στο ντουέντε και σε τρία άξια παιδιά της Γρανάδας, τον Μανουέλ ντε Φάγια, τον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και τον Ενρίκε Μορέντε.
Παίρνουν μέρος καλλιτέχνες από την ευρύτερη περιοχή, γι αυτό και η φετινή εκδήλωση είναι ιδιαίτερης σημασίας για τους ντόπιους.
Τα συναισθήματα που δημιουργούνται όταν κανείς παρακολουθεί σε αυτόν τον μαγικό χώρο, τον φορτωμένο με τόση ιστορία, ένα τέτοιο μουσικοχορευτικό θέαμα, δεν περιγράφονται ούτε και μεταφέρονται εύκολα.

Αν μπορούσαν τα χέρια μου να ξεγυμνώσουν 

Συλλαβίζω το όνομά σου
τις ζοφερές νύχτες

όταν έρχονται τα αστέρια

για να πιουν στην σελήνη

και κοιμούνται τα κλαδιά

των κρυμμένων φύλλων.

Κι εγώ αισθάνομαι κούφιος

από πάθος και από μουσική.

Τρελό ρολόι που τραγουδά

πεθαμένες αρχαίες ώρες.

 

Συλλαβίζω το όνομά σου

αυτήν την σκοτεινή νύχα

και το όνομά σου μου ακούγεται

πιο μακρινό από ποτέ.

Πιο μακρινό από όλα τα αστέρια

και πιο επώδυνο από την απαλή βροχή.

Θα σε αγαπώ όπως κάποτε

κάποια φορά; Τί φταίξιμο

κουβαλά η καρδιά μου;

Αν διαλυθεί η ομίχλη

Τί άλλο πάθος με περιμένει;

Να είναι ήρεμο και αγνό;

Αν μπορούσαν τα δάχτυλά μου

να ξεγυμνώσουν την σελήνη! 

Γρανάδα, 10 Νοεμβρίου 1919

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

ΥΓ. Για την Μαριάννα, που μοιράζεται μαζί μου την ίδια αγάπη για την Ανδαλουσία και το φλαμένκο.