O Pablo Neruda στον Fidel Castro

Αντιγράφω από το facebook της καλής φίλης Μαριάνας Τζανάκη (Mariaanna Pineda):

 

"Ένα συγκλονιστικό ποίημα του Neruda στον Fidel. Του προσφέρει μια κούπα κρασί με τις ελπίδες, τα όνειρα και το αίμα των ανθρώπων και της δικής του πατρίδας.

  

O Pablo Neruda στον Fidel Castro

 

Φιντέλ, Φιντέλ, οι λαοί σ' ευχαριστούν...
με λόγια και πράξεις που τραγουδούν,
γι αυτό από μακριά σου έφερα
μια κούπα κρασί της πατρίδας μου·
είναι το αίμα ενός λαού υπόγειου
που έρχεται από τη σκιά στον λαιμό σου,
είναι οι ανθρακωρύχοι που ζουν εδώ κι αιώνες
αντλώντας τη φωτιά από την παγωμένη γη.

 

Πηγαίνουν κάτω από τη θάλασσα με τα κάρβουνα
και όταν επιστρέφουν είναι σαν φαντάσματα·
συνήθισαν στην αιώνια νύχτα,
τους έκλεψαν το φως της ημέρας
και αναμφίβολα εδώ έχεις μια κούπα
με τόσο πολύ πόνο και αποστάσεις·
η χαρά του φυλακισμένου ανθρώπου,
κατοικημένη από σκοτάδια κι ελπίδες
που μέσα από το ορυχείο ξέρει πότε
ήρθε η άνοιξη και το άρωμά της
γιατί ξέρει ότι ο άνθρωπος αγωνίζεται
μέχρι να φτάσει στην πιο ακραία φωτεινότητα.

 

Και στην Κούβα έρχονται οι ανθρακωρύχοι του νότου,
τα μοναχικά παιδιά των Pampas,
οι ποιμένες του κρύου της Παταγονίας,
οι πατέρες του κασσίτερου και του ασημιού,
εκείνοι που παντρεύτηκαν με την οροσειρά
εκείνοι που βγάζουν το χαλκό της Τσουκικαμάτα,
οι άνθρωποι των κρυμμένων λεωφορείων
σε πλήθη καθαρά της νοσταλγίας,
οι γυναίκες της υπαίθρου και των εργαστηρίων,
τα παιδιά που θρήνησαν την παιδική τους ηλικία·
Αυτή είναι η κούπα, πάρ' την, Φιντέλ.

 

Είναι γεμάτη με τόσες ελπίδες
που πίνοντάς την θα ξέρεις ότι η νίκη σου
είναι σαν το παλιό κρασί της πατρίδας μου·
αυτό δεν το κάνει ένας άνθρωπος, αλλά πολλοί άνθρωποι
και όχι ένα σταφύλι, αλλά πολλά φυτά·
δεν είναι μια σταγόνα, αλλά πολλά ποτάμια·
όχι ένας καπετάνιος, αλλά πολλές μάχες.

 

Και είναι μαζί σου επειδή αντιπροσωπεύεις
ολόκληρη την τιμή και του δικού μας μακροχρόνιου αγώνα
και αν πέσει η Κούβα θα πέσουμε,
και θα έρθουμε να τη σηκώσουμε,
και αν ανθίσει με όλα τα λουλούδια της
θα ανθίσει και με το δικό μας σφρίγος.

 

Και αν τολμήσουν ν' αγγίξουν το μέτωπο
της Κούβας που απελευθέρωσες με τα χέρια σου
θα συναντήσουν τις γροθιές των λαών,
θα βγάλουμε τα θαμμένα όπλα·
το αίμα και η περηφάνια θα έρθουν
να υπερασπιστούν την πολυαγαπημένη Κούβα.

 

Pablo Neruda
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη"

 

 

A Fidel Castro

 

Fidel, Fidel, los pueblos te agradecen
palabras en acción y hechos que cantan,
por eso desde lejos te he traído
una copa del vino de mi patria:
es la sangre de un pueblo subterráneo
que llega de la sombra a tu garganta,
son mineros que viven hace siglos
sacando fuego de la tierra helada.

 

Van debajo del mar por los carbones
y cuando vuelven son como fantasmas:
se acostumbraron a la noche eterna,
les robaron la luz de la jornada
y sin embargo aquí tienes la copa
de tantos sufrimientos y distancias:
la alegría del hombre encarcelado,
poblado por tinieblas y esperanzas
que adentro de la mina sabe cuando

llegó la primavera y su fragancia
porque sabe que el hombre está luchando
hasta alcanzar la claridad más ancha.

 

Y a Cuba ven los mineros australes,
los hijos solitarios de la pampa,
los pastores del frío en Patagonia,
los padres del estaño y de la plata,
los que casándose con la cordillera
sacan el cobre de Chuquicamata,
los hombres de autobuses escondidos
en poblaciones puras de nostalgia,
las mujeres de campos y talleres,
los niños que lloraron sus infancias:
esta es la copa, tómala, Fidel.

 

Está llena de tantas esperanzas
que al beberla sabrás que tu victoria
es como el viejo vino de mi patria:
no lo hace un hombre sino muchos hombres
y no una uva sino muchas plantas:
no es una gota sino muchos ríos:

no un capitán sino muchas batallas.

 

Y están contigo porque representas
todo el honor de nuestra lucha larga
y si cayera Cuba caeríamos,
y vendríamos para levantarla,
y si florece con todas sus flores
florecerá con nuestra propia savia.

 

Y si se atreven a tocar la frente
de Cuba por tus manos libertada
encontrarán los puños de los pueblos,
sacaremos las armas enterradas:
la sangre y el orgullo acudirán
a defender a Cuba bienamada.

 

Por Pablo Neruda