Γιορτάζουν σήμερα οι Μεξικανοί σε όλον τον κόσμο. Εθνική γιορτή, 5 de Mayo. H επέτειος της Batalla de Puebla. Εκεί όπου ο Μεξικανικός στρατός έδωσε ένα γερό χτύπημα στην αλλαζονεία των Γάλλων αποικιοκρατών του Ναπολέοντα του 3ου.
Τον Ιούλιο του 1861 ο ρεπουμπλικάνος πρόεδρος του Μεξικό Benito Juárez, λόγω ιδιαίτερα κακών οικονομικών συνθηκών στη χώρα του αποφάσισε να διακόψει τις πληρωμές του εξωτερικού χρέους (γύρω στα 82 εκατομμύρια pesos) για 2 χρόνια. Και άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου. Τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου Γάλλοι, Άγγλοι και Ισπανοί συναντήθηκαν στο Λονδίνο και αποφάσισαν να επιτεθούν στρατιωτικά στο Μεξικό.
Γενάρη του 1862, πλοία από τις 3 συμμαχικές χώρες μαζεύτηκαν στην παραλία της Veracruz. Τον Απρίλη, Ισπανοί και Άγγλοι άρχισαν το διάλογο με τις Μεξικανικές αρχές και έκαναν στην άκρη. Όχι όμως και οι Γάλλοι, που ακόμα ζούσαν και ανέπνεαν με το όνειρο του Ναπολέοντα και μιας ακατανίκητης αυτοκρατορίας. Μετά από κάποιες μικρές αψιμαχίες στο El Fortín και στο Acultzingo στις 19 και στις 28 Απρίλη, στις 5 Μάη, ο στρατός των Γάλλων υπό το πρόσταγμα του στρατηγού Carlos Fernando Latrille, κόντε του Lorencez, βρέθηκε μπροστά στα στρατεύματα των Μεξικανών, υπό την αρχηγεία του στρατηγού Ignacio Zaragoza, που είχαν παραταχτεί στα φρούρια του Loreto και της Guadalupe. Με την βοήθεια αποσπασμάτων των Felipe Berriozábal, Miguel Negrete και Porfirio Díaz, καθώς και με τη βοήθεια των ιθαγενών της περιοχής, οι Μεξικανοί κατάφεραν να νικήσουν το γαλλικό στρατό, που θεωρείτο από τους πιο δυνατούς της εποχής σε παγκόσμιο επίπεδο. 476 νεκροί Γάλλοι και 345 τραυματίες από την μια πλευρά, 83 και 130 αντίστοιχα Μεξικανοί από την άλλη.
Τα λόγια του στρατηγού Ignacio Zaragoza προς τον Πρόεδρο Juárez έμειναν στην ιστορία. "Τα εθνικά όπλα καλύφθηκαν με δόξα". ("...Las armas nacionales se han cubierto de gloria. La armada francesa se batió con enorme valor; su general en jefe demostró torpeza en el ataque".)
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τί μένει; Νούμερα νεκρών, τραυματιών και μια εθνική επέτειος. Ο Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ. Το δίκαιο των λαών. Τί μένει;
9 comments:
Δεν είναι εθνική εορτή. Αλλά ιστορική επέτειος.
Ας φάμε tacos κι ας πιούμε margaritas λοιπόν.
Ιστορική επέτειος που στο Μεξικό έχει καθιερωθεί σαν εθνική εορτή και αργία. Μπορεί να κάνω και λάθος...
...Lo que se queda es la idea de luchar en contra de la opresion. En aquel tiempo los franceses, hoy los norteamericanos... La frase que da en una situacion asi es la de Che: "Hasta la victoria siempre"
¡Que viva Mejico!, λοιπόν.
Να κι ένα ποίημα από αυτά που λένε οι μαθητές στις σχολικές εορτές κάτι τέτοιες μέρες:
“A Juárez”
Por su indígena raza, firme, austero;
por su oscuro nacer, del pueblo hermano;
la tez de bronce, el corazón de acero
griego el pensar y el alma de romano.
El alma de Catón, el gran civismo
de Leónidas y el Agis, la justicia,
de Temístocles, todo el patriotismo,
de Licurgo, el saber y la pericia.
La lucha era terrible; usos y leyes
íbanse a derrocar; el antro oscuro,
nido de encomenderos y virreyes,
iba a crujir con su imponente muro.
Y en medio del tumulto y la matanza,
siendo el derecho su sagrada norma,
su fe renueva, aviva su esperanza,
mata el fuero y cimienta la Reforma.
La muerte, al arroparlo
en negro manto,
le arrebató de la familia humana,
pero su nombre ha de vivir en tanto
haya un palmo de tierra mexicana.
Fue el plebeyo humillado a la nobleza;
fue el derecho
imponiéndose a la historia;
donde acaba el hombre,
el inmortal empieza;
su fama universal se llama gloria.
Juan de Dios Peza
Και το ερώτημα είναι ποιος θα μπορέσει να δώσει αυτό το χτύπημα στις μέρες μας.
Μενει η περηφάνεια και το κοινό βίωμα και η ταυτότητα. Και η γνώση ότι κι οι δυνατοί υποκύπτουν μπρος στο δίκαιο των λαών.
Είναι τρελλοί αυτοί οι ..στρατιωτικοί!
Είναι; Ή απλά πειθαρχούν "τοις κείνων ρήμασι-χρήμασι" και λοιπών συμφερόντων;
Στη συγκεκριμένη μάχη, μιλάμε για ένα Μεξικό που πέθαινε από την φτώχεια, για ένα στρατό ατάκτων κακόμοιρων πεινασμένων, απέναντι σε καλοζωισμένους, καλοπληρωμένους και τέλεια εξοπλισμένους και εκπαιδευμένους αντιπάλους. Και όμως, αυτοί οι ταλαίπωροι, μαζί με τους κατσικοκλέφτες που κουβάλησαν πέτρες για την μάχη, τους ιθαγενείς, τους ληστές των βουνών, όλοι μαζί, ενώθηκαν και κατατρόπωσαν τους Γάλλους. Γιατί είχαν ψυχή, πολεμούσαν για ένα κοινό σκοπό, τη συγκεκριμένη στιγμή. Όμως... μετά; Μετά τί έγινε; Τί έμεινε; Μια ιστορία από ανθρώπους που προδίδουν τη χώρα τους για τα λεφτά σε κάθε πλειοδότη από την μια μεριά. Μια μεγάλη δύναμη με όνειρα παντοκρατορίας λίγο πιο πέρα.
Εκεί τελικά βρίσκεται ο δικός μου προβληματισμός. Την έζησαν την μεγάλη τους στιγμή οι Μεξικανοί, όπως και εμείς το 1821, το 1940 κλπ. Και; Τί έγινε; Τί έμεινε; Πού είμαστε σήμερα όλοι;
Είδατε στο ποίημα που αναφέρει ο Rey την αναφορά στους δικούς μας ήρωες;
Post a Comment