Ronda - η γη των bandoleros

Ο πιο εντυπωσιακός σταθμός αυτού του ταξιδιού, σε 1200 μέτρα υψόμετρο. Στην καρδιά της οροσειράς Serranía de Ronda, πάνω σε ένα πλατώ βράχων που ορθώνονται πάνω από τον ποταμό Guadalevín. Ήδη από την Παλαιολιθική εποχή υπάρχουν δείγματα ανθρώπινης παρουσίας στην περιοχή. Στην θέση όπου βρίσκεται σήμερα η Ronda εμφανίζονται τα πρώτα δείγματα οργανωμένης ζωής την εποχή των Ρωμαίων, με το Castillo del Laurel. Κατά τη διάρκεια της παραμονής των Μαυριτανών στην Ιβηρική χερσόνησο, η Ronda έγινε ένα από τα πιο σημαντικά βασίλεια της Taifa. Μετά από πολλές δυσκολίες, το 1485 κατάφεραν οι Reyes Católicos να καθυποτάξουν το μέρος. Τόπος συνδεδεμένος με τις ταυρομαχίες, οι ντόπιοι ισχυρίζονται ότι εκεί δημιουργήθηκε το σύγχρονο νέο είδος ταυρομαχίας, πεζή. Οι bandoleros του 19ου αιώνα έδωσαν μια ρομαντική χροιά στην Ronda, γι αυτό και αποτελούσε σημαντικό ταξιδιωτικό προορισμό των Ρομαντικών συγγραφέων της εποχής.

Αποτελούν την ισπανική εκδοχή του Ρομπέν των Δασών, κατά μία έννοια. Η ιστορία τους αρχίζει να γίνεται γνωστή τo 1810, όταν 1400 bandoleros της Ronda ενώθηκαν με στρατιώτες της Σεβίλλης και της Γρανάδας και κατάφεραν όλοι μαζί στην μάχη του Bailén, να αναγκάσουν τα Γαλλικά στρατεύματα και τον Ναπολέοντα να εγκαταλείψουν την Μαδρίτη. Από εκείνη τη στιγμή και μετά όλη η αντίσταση οργανώθηκε και επικεντρώθηκε στα βουνά της Ronda, αναγκάζοντας τους Γάλλους να κρατούν μία μεγάλη ομάδα του στρατεύματος στην περιοχή, υπό την διοίκηση του στρατηγού Boussian, τον οποίο και κατάφεραν να σκοτώσουν οι bandoleros σε κάποια από τις μάχες έξω από την Ronda. Με έντονο το πνεύμα της ελευθερίας, οι Rondeños πάντα αντιδρούσαν ενάντια σε όποια μορφή κατοχής, καταστολής και δικτατορίας, αγαπώντας έντονα τη ζωή και την φύση, ενωμένοι στη φτώχεια, πολεμώντας την αδικία, διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή και -κυρίως- το δικαίωμά τους της αυτοδιάθεσης.

Κάποιοι Ανδαλουσιανοί ευτυχώς μας είχαν ενημερώσει και τονίσει να αγοράσουμε την σπεσιαλιτέ γλυκών που έφτιαχναν αρχικά οι μοναχές στην Ronda, τα Yemas del Tajo. Αυγό και ζάχαρη κυρίως, πολύ ομιλητικοί και ευγενικοί οι παρασκευαστές τους. Πρόθυμοι να μιλήσουν για την ιστορία τους, την οικογένειά τους, τα γλυκά τους, τον τόπο τους.

Η πιο παλιά plaza de toros στην Ισπανία, εγκαινιάστηκε στην Feria του Μάη του 1785 και είναι η κοιτίδα του toreo a pie, με 66 μέτρα διάμετρο.

Tην πόλη χωρίζει στα δύο το φαράγγι του Tajo, από όπου περνά και ο Guadalevín.
Ζαλίστηκα και μόνο από τη θέα του Mirador del Paseo Blas Infante και "στράβωσα" την φωτογραφία. Αν μεγεθυνθεί, φαίνεται το μικρό μπαλκονάκι πάνω από τον γκρεμό όπου θεωρείται ιδανικό σημείο για να θαυμάσει κανείς την Ισπανική φύση.

To σπίτι του San Juan Bosco, της εποχής των μοντερνιστών, έχει εντυπωσιακή θέα προς την Νέα Γέφυρα και οι ιδιοκτήτες του για μικρό αντίτιμο επιτρέπουν την είσοδο σε κάποιους κεντρικούς χώρους και στον κήπο.


Στην Ισπανία είναι πολύ συνηθισμένο να κρατούν την πρόσοψη των κτιρίων ανέπαφη και να ξαναχτίζουν όλο το πίσω μέρος από την αρχή. Εδώ ίσως δεν φαίνεται τόσο εντυπωσιακό το επιχείρημα γιατί είναι χαμηλό το κτίριο, το ίδιο όμως γίνεται για παράδειγμα και στα πολυόροφα κτίσματα της εποχής των μοντερνιστών, στην Βαρκελώνη.

Η Puente Nuevo (νέα γέφυρα) είναι ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα μέρη της Ισπανίας. Αρκετή ώρα κατάβασης για να βρεθούμε στο ιδανικό σημείο γι αυτές τις φωτογραφίες, σίγουρα πάντως η θέα μας αποζημίωσε για το λαχάνιασμα και το ζόρισμα στην επιστροφή. Ήδη οι πρώτες προσπάθειες να ενωθούν οι δύο πλευρές της Ronda έγιναν το 16ο αιώνα στο πιο βαθύ σημείο του φαραγγιού. Το 1735 χτίστηκε άλλη γέφυρα που καταποντίστηκε 6 χρόνια αργότερα. Η σημερινή είναι του 1793. Το κτίσμα που βρίσκεται στο κέντρο της γέφυρας χρησιμοποιήθηκε αρκετά χρόνια σαν φυλακή!

Το Palacio de Mondragón είναι χαρακτηριστικό δείγμα της αστικής αρχιτεκτονικής της πόλης. Χτίστηκε το 1491 και χωρίζεται σε 3 patios, με 3 διαφορετικά στυλ: το αναγεννησιακό, το γοτθικό και το mudéjar. Ο κήπος βέβαια είναι καθαρό αποτέλεσμα ανδαλουσιανής επίδρασης.

Βάγια σε πολλά μπαλκόνια, μιας και βρεθήκαμε εκεί την εβδομάδα μετά το Πάσχα των Καθολικών.
Στο σπίτι του Βασιλιά των Μαυριτανών ομολογώ ότι πιαστήκαμε ελαφρώς κορόϊδα, γιατί δεν είχα προλάβει να διαβάσω όλη την ιστορία της Ronda. Μόνο Casa del Rey Moro δεν είναι στην πραγματικότητα, αφού χτίστηκε τον 18ο αιώνα. Είσοδος 4 euros το άτομο τελικά μόνο για τους "μαυριτανικούς κήπους" που φτιάχτηκαν από τον Γάλλο Jean Claude Forestier το 1912 και το Ορυχείο νερού.
Αυτό πραγματικά φτιάχτηκε τον 14ο αιώνα από τους Μαυαριτανούς και βοήθησε πολύ στον εφοδιασμό της περιοχής σε νερό στη διάρκεια διαφόρων πολιορκιών. 365 σκαλοπάτια χαραγμένα πάνω στο βράχο, γλυστερά από την υγρασία, οδηγούν στο βάθος του φαραγγιού. Μετά την περιπέτεια ανάβασης στην κορυφή του Αγίου Πέτρου πέρισυ, υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας ότι τέτοιες ταλαιπωρίες πρέπει να τις αποφεύγουμε γιατί δεν βρισκόμαστε πια στην πρώτη νεότητα και έτσι περιοριστήκαμε να φωτογραφίσουμε από ψηλά. Την καλή μας πράξη κάναμε βοηθώντας μία μεσήλικα Αγγλίδα που ανέβαινε έντρομη και προσπαθούσε να βρει την έξοδο, γιατί φοβόταν ότι θα έπεφτε από τα σκαλιά. Βαρειά η καλογερική και μετά τη διαδρομή για τις φωτογραφίες της Νέας Γέφυρας προτιμήσαμε να ξεκουραστούμε στον όμορφο κήπο. Δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε τα αραβικά μπάνια, που είναι τα πιο καλά διατηρημένα στην Ισπανία, χτισμένα στα τέλη του 13ου αιώνα. Την επόμενη φορά ίσως...