Wednesday, October 24, 2007
Και το δράμα συνεχίζεται!
Α λα Μεξικάνα, Δράματος, Άπαντα, Μέρος 2ο
Πατέρας και γιος, τραγουδούν την Συγγνώμη.
Alejandro και Vicente Fernández λοιπόν, στο Perdón σε ζωντανή ηχογράφηση.
Στο τραγούδι ο πατέρας "παραμιλά" και φωνάζει στο κοινό γεμάτος περηφάνεια "αυτός είναι ο γιος μου!".
Και συνεχίζουν το ντουέτο.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
La caida de Juan Gabriel!!!
Λοιπόν οι Μεξικάνοι είναι ένας λαός που τον πάω πολύ. Είναι πράγματι των δραμάτων και των τραγωδιών κι έχουν αφήσει εποχή με τις σαπουνόπερες και διάφορα χάπενινγκ που κοσμούν στήλες περιοδικών και εφημερίδων.
Όμως εγώ λατρεύω το πάθος τους και μερικούς δημιουργούς τους σε πολλούς τομείς. Όπως την Φρίντα με τον Ντιέγκο Ριβέρα, τον συνθέτη Ραούλ Ντι Μπλάσιο, την συγγραφέα Άνχελες Μαστρέτα, την Τσαβέλα Βάργκας, τον Χουάν Γκαμπριέλ ακόμα κι όταν ντύνεται με τα παραδοσιακά ολοπλούμιστα κοστούμια ή όταν πέφτει από τη σκηνή...κουνιστός και λυγιστός.
Αγαπώ την απλοϊκότητα του Μεξικανικού λαού κι ενώ πολλοί θα την χαραχτήριζαν «υπερπαραγωγή» :) και είναι, εγώ τους βλέπω τρυφερά... σαν παιδιά... ;)
Ευχαριστώ για το link.
"Υπερπαραγωγή", χαχα, εύστοχος χαρακτηρισμός.
Εγώ πάλι εντυπωσιάζομαι ιδιαίτερα από το πάθος και την λατρεία τους -τί αντιφατικό!- για τη Ζωή αλλά και για το Θάνατο.
Μου θυμίζουν πολύ τους Τσιγγάνους.
Ενδεχομένως. Ίσως αυτό το τσιγγάνικο, να είναι που μου αρέσει. Το πάθος και η φωτιά, που για μας τους υπερόπτες της Ευρώπης φαντάζει του ματς. Πόσα πράγματα έχασα στη ζωή μου από αυτήν την ανόητη άποψη που παλιά με φρέναρε από το να γνωρίσω τις ομορφιές του κόσμου.
Post a Comment