a.jpg)
a.jpg)
Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια Θεία όμορφη -εσωτερικά και εξωτερικά- μελαχρινή πρασινομάτα, στρουμπουλή, φωνακλού και πεισματάρα, που την φώναζαν Θεία Όλγα.
Μαρία την είχαν βαφτίσει, αλλά το τραγουδάκι της διαφήμισης "η Θεία Όλγα, η Θεία Όλγα ξέρει" της ταίριαζε γάντι και έτσι "ξαναβαφτίστηκε".
Είχε μεγάλη καρδιά, γεμάτη αγάπη αλλά και πολύ αξιοπρέπεια. Μια καρδιά που στο τέλος δεν χωρούσε πια στο στήθος της.
Έφτιαχνε το πιο νόστιμο κέϊκ σοκολάτας στον κόσμο, εξαιρετικά τυροπιττάκια και τα κεφτεδάκια της αποτελούσαν αντικείμενο ατελείωτων συζητήσεων και καυγάδων στην ευρύτερη οικογένεια, καθώς διεκδικούσαν τα σκήπτρα από τα κεφτεδάκια των υπολοίπων αδερφών της.
Τραγουδούσε υπέροχα ιταλικά τραγούδια, αγαπούσε την ποίηση, την λογοτεχνία, τα όμορφα πράγματα, τα λουλούδια.
Πάνω απ΄όλα όμως, αγαπούσε τη ζωή και τους ανθρώπους.
Τα σπίτια γκρεμίζονται, γίνονται σκόνη.
Οι αναμνήσεις των γαλαντόμων ανθρώπων που μπορούν και ξέρουν να σκορπούν απλόχερα αγάπη και φροντίδα, δεν χάνονται ποτέ.
5 comments:
Οι αναμνήσεις δε φεύγουν ποτέ, ειδικά οι όμορφες, οι νοσταλγικές!
Αυτή η ανάρτηση έχει κάτι από ... τον θερμοσιφουνα της γνωστής ταινίας...
Α, στο καλό, συγκινήθηκα...
Λίγα λόγια που κρύβουν πολύ αγάπη.
Εμ έτσι είναι ότι δίνεις παίρνεις.Αγάπη έδωσε η θεία ,αγάπη πήρε.
Ο γνωστός νόμος των σχέσεων....δούναι και λαβείν.
για τις αγαπημένες αναμνήσεις τι να σχολιάσω?
βλέπω κάνατε επιτέλους μουσική στροφή στην ποιότητα :))
Κικίτσα, εγώ τουλάχιστον αυτό προσπαθώ να κάνω, να κρατώ μόνο τις όμορφες.
Ζαφειρένια, για να πω την αλήθεια, αν και προσπαθούσα χθες να πείσω τον ξάδερφό μου ότι δεν τρέχει τίποτα που βλέπει το πατρικό του να γκρεμίζεται, η αλήθεια είναι ότι μου πήρε 2 μέρες να βγω στο μπαλκόνι να δω τί ακριβώς έχει γίνει. Και... καταλαβαίνεις. Η μαμά του ήταν η αγαπημένη μου θεία, η αναπληρωματική μαμά.
Tdjm, αλλιώς ξεκίνησε το post και αλλού το οδήγησε το χέρι, ή μάλλον η καρδιά.
Μαγισσούλα dear, μην νομίζεις!
Σας παραπλανώ... μαζί με τις νυχτερίδες, τις αράχνες και τα γκρεμίδια ετοιμάζω ένα αφιέρωμα για έναν Δάσκαλο της κιθάρας και του φλαμένκο, γεννημένο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Niño Ricardo λέγεται, θα επανέλθω!
Post a Comment