Η Φλωρεντία στο ... πιάτο μας!

Πρόσφατα γυρίσαμε από μία σύντομη επίσκεψη στην Τοσκάνη, η οποία μας μάγεψε κυρίως με την ομορφιά της φύσης και με τα μεσαιωνικά χωριά της. Ακολουθούν προτάσεις για κάποια από τα μέρη στα οποία φάγαμε, που στο σύνολό τους μας άφησαν τις καλύτερες αναμνήσεις αλλά και ένα αρκετά ελαφρύτερο πορτοφόλι, καθώς οι τιμές του φαγητού μας ξάφνιασαν κάπως δυσάρεστα σε αυτό το ταξίδι μας.Ας ξεκινήσουμε την βόλτα μας από την Φλωρεντία με αρωματικό καφέ και πεντανόστιμα γλυκά στο Bar Ginori, στην Via Ginori 11/r, κοντά στον Καθεδρικό.
Συνεχίζουμε με την Trattoria Sostanza (γνωστή και ως Il Troia σύμφωνα με τους τουριστικούς οδηγούς). Βρίσκεται μεταξύ της Ponte Amerigo Vespucci και της Ponte Carraia, προς το τέλος της Borgo Ognissanti, κοντά στην εκκλησία Santa Maria Novella, στην Via del Porcellana 25/r.
Λένε ότι προσφέρει ό,τι πιο κοντινό σε ένα Αναγεννησιακό γεύμα μπορεί να βρει κανείς σήμερα στην Φλωρεντία. Τα τραπέζια είναι ενωμένα και κοινά, οπότε ετοιμαστείτε να περάσετε το δείπνο σας παρέα με άλλους πεινασμένους ταξιδιώτες, που την βραδιά που επισκεφτήκαμε εμείς το μαγαζί ήταν σε εξαιρετική διάθεση και κάναμε πολύ καλή παρέα, Ιταλοί, Γερμανοί και Έλληνες. Έχει 2 "βάρδιες" σερβιρίσματος, η πρώτη υποθέτω ότι ξεκινά γύρω στις 7 και η δεύτερη σίγουρα στις 9.10 που πήγαμε εμείς, έχοντας βέβαια κάνει κράτηση 2 μέρες νωρίτερα.
Το μενού είναι σχετικά περιορισμένο και βασίζεται στο κρέας στα κάρβουνα. Υπάρχουν νοστιμότατα αλλαντικά, 2-3 σαλάτες, λίγες σούπες και κάποια συμπαθητικά ζυμαρικά.Στις σπεσιαλιτέ της Sostanza ανήκει σίγουρα η ribollita (η φλωρεντίνικη σούπα με ζυμαρικά και λαχανικά), η bistecca alla fiorentina, το petti di pollo al burro (στήθη κοτόπουλου πνιγμένα σε φρέσκο βούτυρο που προσωπικά μου θύμισαν χριστουγεννιάτικους κουραμπιέδες) και ο πατσάς. Αρκετοί ισχυρίζονται ότι στην Sostanza θα βρει κανείς την καλύτερη σχέση ποιότητας και τιμής στην bistecca alla fiorentina και θα πρέπει να συμφωνήσω. Ενώ γενικότερα τα τελευταία 15 χρόνια τρώω σπάνια μοσχάρι και αυτό σε μορφή κιμά, την πάτησα στην Sostanza -ή μάλλον ο καλός μου που ονειρευόταν την μπριζολάρα του- γιατί μόλις έβαλα την πρώτη πηρουνιά στο στόμα μου για να δοκιμάσω το ξακουστό πιάτο, αυτό ήταν! Έρωτας με την πρώτη δαγκωνιά! Ελαφρά ξεροψημένη απέξω, ιδιαίτερα ζουμερή και τρυφερή, ένα πραγματικό ποίημα!Του πάσσαρα στα γρήγορα το κοτόπουλο-κουραμπιέ (επίσης θαυμάσιο, αν και στούκας από το πολύ βούτυρο), κοιτώντας τον γλαρωμένα, τρεμοπαίζοντας τα βλέφαρα, με το μοιραίο γυναικείο ύφος "αν με αγαπάς, θα αλλάξουμε πιάτα" και τονίζοντάς του ότι λόγω αναιμίας οι γιατροί έχουν πει ότι πρέπει να τρώω μοσχαρίσιο κρέας 3 φορές την εβδομάδα! Doctor´s orders και τα σκυλιά δεμένα αγάπη μου, την πάτησες! Την επομένη το πρωί, μου έκανε δήλωση, ότι με ξαναβαφτίζει από Juanita La Quejica σε Juanita La Bistecca, τόσο του κόστισε του ήρωα ο αποχωρισμός στα μοσχαρίσια όπλα! Από ό,τι μου είπε ο ψήστης, παίζει βέβαια ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα και το κρέας, που είναι από την τοπική τους ράτσα chianina, από την Val di Chiana -έτσι μου είπαν έτσι λέω, δεν είδα και το πιστοποιητικό προέλευσης για να πω την αλήθεια- αλλά κυρίως, το πιο σημαντικό είναι το ψήσιμο. Πρέπει να βγάζουμε το κρέας από το ψυγείο 2 ώρες πριν το ψήσουμε, η φωτιά να είναι πολύ δυνατή αλλά να μην υπάρχει φλόγα, και να γυρίσουμε την μπριζόλα 2 φορές κατά τη διάρκεια του ψησίματος. Κάτι μου ανέφερε και για τα κάρβουνα, ίσως ότι πρέπει να είναι από ξύλα... όχι τεχνητά, δεν κατάλαβα, αφενός γιατί δεν έχω ιδέα από μπάρμπεκιου και κάρβουνα και αφετέρου γιατί η συνεννόηση γινόταν σε άψογα ιταλικά από την μεριά του και σε μέτρια ισπανικά από τη δική μου. Έτσι λοιπόν ένα 25% του διαλόγου πρέπει να πήγε χαμένο.Ξέχασα! Και το γλυκό που ο συμπαθής ιδιοκτήτης επέμενε ότι το είχε φτιάξει το πρωί με τα χεράκια του, ήταν πράγματι ολόφρεσκο και πεντανόστιμο και έκανε το ζευγάρι του Ιταλού και της Γερμανίδας που μοιραζόμασταν το τραπέζι να τσακωθούν για το ποιός θα φάει τις περισσότερες μπουκιές, καθώς ο Ιταλός δεν ήταν εξίσου ευγενικός με τον Έλληνα και φώναζε συνέχεια στη συμβία του "εγώ το παρήγγειλα, θα το φάω μόνος μου, πάρε από δω το κουτάλι σου". Τσ, τσ, τσ, καθόλου ιππότης! Ερχόμαστε τώρα στην trattoria Quattro Leoni, στην κάτω μεριά του ποταμού, πολύ κοντά στο Palazzo Pitti, στη Via Vellutini, 1r., πάντα στο κέντρο της Φλωρεντίας. Το μαγαζί βρίσκεται σε μια μικρή χαριτωμένη πλατεία και είναι εξίσου όμορφα να κάτσει κανείς και μέσα αλλά και έξω, αναλόγως του καιρού. Το γκαρσόνι που μας εξυπηρέτησε, ο Bajram από την Αλβανία, είχε ζήσει κάποια χρόνια στην Κρήτη, μιλούσε σπασμένα ελληνικά και θυμόταν με νοσταλγία την πατρίδα μας. Στην ερώτησή μας που του φαίνεται καλύτερη η ζωή, μας απάντησε "στη χώρα σας, αν είσαι καλός σου φέρονται και καλά και έτσι εγώ έχω τις καλύτερες αναμνήσεις".
Στην Quattro Leoni δοκίμασα κάτι καινούργιο για μένα, που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα και μάλλον το θεωρώ ό,τι πιο νόστιμο δοκίμασα κατά την παραμονή μας στην Τοσκάνη. Fiocchetti alle pere con salsa di taleggio e asparagi, δηλαδή γεμιστά ζυμαρικά με αχλάδια και σάλτσα με τυρί και σπαράγγια, για τα οποία μάλιστα βρήκα στο site της trattoria την συνταγή στα αγγλικά και σας την παραθέτω! Αν την κάνετε, σας παρακαλώ, θυμηθείτε να με προσκαλέσετε σπίτι σας, καθώς ζύμη για φρέσκα ζυμαρικά δεν ξέρω να φτιάχνω και το βλέπω δύσκολο να το επιχειρήσω.
Πεντανόστιμες βρήκαμε και τις κρέπες γεμιστές με σπανάκι, αλλά και τα taglierini με porcini που τίμησε ιδιαίτερα ο Δ και αμελήσαμε να τα φωτογραφήσουμε, καθώς είχαμε πιάσει ψιλή κουβέντα με ένα ζευγάρι Ιαπώνων, που επισκεπτόντουσαν την Ιταλία για 8 φορά.
Pear flakes with a sauce made of soft cheese and asparagus
Ingredients for 4 persons:
Pasta:
gr.400 semola gr.100 flour 00
3 eggs
spoon of extra virgin oil
and salt
Stuffing:
200 gr of ricotta
100 gr.mascarpone
1 pear kaiser
formaffio parmigiano
salt and white pepper
Sauce:
200 gr. Asparagus tips
100 gr. Fresh cream
50 gr. grated parmigiano cheese
30 gr. butter
1 spoon of flour,
salt and "di foglioline di maggiorana" to add in the end.
Preparation:
Pasta
Light beat 3 whole eggs and add to the flower mixed with a tablespoon of olive oil and a pinch of salt formed in a fountain. Mix well until reaching a suitable consistency, if necessary add water or flour depending on the need. Left everything rest in a napkin.
Stuffing
Peel the pear and cut it into small cubes to add to the ricotta and mascarpone, with the parmigiana, salt and pepper.
Take the pasta and draw it very thin (with hammer or with a machine), derive disks of about 10 cm in diameter and in the center place a teaspoon of stuffing previously prepared, then close the flake as if it were a caramel.
Sauce
Μelt the butter in a frying pan, combining a tablespoon of flour and then the fresh cream. As soon as it boils, add the taleggio cheese in small pieces and also the grated parmigiana cheese, salt and pepper, let rest making the taleggio melt completely, mixing well, and finally, adding the asparagus points cut into tiny disks (that you previously boiled for 3 or 4 minutes in a little water).
At this point cook the fiocchetti in plenty of salted water. When they are "al dente" in a frying pan combine the prepared sauce, adding the asparagus.
Ένα παραδοσιακό μαγαζί που είχαμε ακούσει πολλά γι αυτό, είναι και το Coco Lezzone, στριμωγμένο σε ένα από τα μικρά στενά δίπλα στον Άρνο, στην Via del Parioncino 26r. Κούτσικο και αυτό σαν χώρος, με κοινά τραπέζια, στο ίδιο μοτίβο με την Sostanza, αλλά μάλλον με ακριβότερες τιμές. Είχαμε διαβάσει ότι εκεί συχνάζουν ντόπιοι διανοούμενοι, δημοσιογράφοι και η ομάδα ποδοσφαίρου της πόλης. Όταν πήγαμε -έχοντας κάνει κράτηση το ίδιο απόγευμα- υπήρχε πολύ λίγος κόσμος και κυρίως τουρίστες. Για την bistecca alla fiorentina έπρεπε να έχουμε κάνει τηλεφωνικά την παραγγελία μας, οπότε δοκιμάσαμε τα άλλα γνωστά πιάτα τους. Διαφορετική και νόστιμη η σούπα με ντομάτα με ψωμί, συμπαθητικό το osso bucco, εξαιρετικά τα crocchete di fileto, δηλαδή ψητά κεφτεδοσουβλάκια σε μία πεντανόστιμη σάλτσα φρέσκας και ιδιαίτερα γευστικής ντομάτας. Γενικώς, οι ντομάτες στην Τοσκάνη μας θύμισαν τις καλοκαιρινές που τρώγαμε πριν 20 χρόνια και στην Αθήνα, με έντονο άρωμα, πλούσια γεύση και αρκετό ζουμί. Ένα πιάτο με ζυμαρικά και φρέσκο αρακά μας φάνηκε τελείως αδιάφορο. Σε αντίθεση με εμάς, μια οικογένεια Άγγλων στο πίσω μας τραπέζι ρούφαγε μετά μανίας την σούπα ribollita του Coco Lezzone και μάλιστα οι γονείς ζήτησαν και δεύτερο πιάτο. Εμείς δεν την δοκιμάσαμε. O σεφ του εστιατορίου έχει την φήμη εκκεντρικού, και έχει αναρτήσει τυπογραφημένες οδηγίες "όχι καφές, όχι credit cards και όχι μπριζόλα που να μην είναι με το αίμα της ψημένη".Ήρθε η ώρα για πίτσα; Πάντα είναι μια καλή ώρα για πίτσα, αρκεί να είναι της El Dorado, στα φανάρια που οδηγούν εκεί που κάποτε ήταν το γήπεδο της ΑΕΚ. Άλλο και αυτό... μετά από τόσες δεκαετίες, δύο "μάγκες" κατάφεραν και τα διέλυσαν όλα και τώρα έχει μείνει ένας τεράστιος ανοιχτός λάκος να μας θυμίζει τα νιάτα μας. Ας επιστρέψουμε όμως στην Φλωρεντία. Θαυμάσια ναπολιτάνικη πίτσα, λέγεται ότι είναι η πιο αυθεντική στην πόλη, βρήκαμε στην Antica Pizzeria dell´Arte, Ciro and Sons στην Via del Giglio 28r, στην Piazza Della Madonna, κοντά στο τέρμα των τραίνων και των λεωφορείων. Παίξαμε μάλιστα και με το δισέγγονο του Ciro, ένα πανέμορφο κουκλί που είναι πλέον η μασκώτ του εστιατορίου.
Η οικογένεια Urbano κατάγεται από την Νάπολη και στην Φλωρεντία μετακόμισε για να ανοίξει το εστιατόριο και την πιτσαρία τους, που στεγάζονται σε ένα καλοδιατηρημένο palazzo του 17ου αιώνα, σε δύο ορόφους όμορφα διακοσμημένους με τοιχογραφίες που θυμίζουν άλλες εποχές, είσοδο με ένα επιβλητικό φούρνο και με ένα μεγάλο και αρκετά πλήρες κελλάρι κρασιών.
Η πίτσα με 4 τυριά ένα όνειρο, το φιλέτο με τρούφα αξιοπρεπές και το τιραμισού σκέτη κόλαση! Πολύ καλή και η κρεμ μπρυλέ. Από ό,τι μας είπαν οι συνδαιτημόνες μας, πρέπει να είναι πολύ πετυχημένα και τα σπιτικά ζυμαρικά, ιδίως αυτά που έχουν και σάλτσα τρούφας, όπως μας τόνισε το ζευγάρι των Γάλλων που μας σήκωνε κάθε φορά που έμπαιναν και έβγαιναν στο τραπέζι τους, καθώς είναι η αλήθεια ότι είναι κάπως στριμωγμένα τα τραπέζια και γεμάτο το μαγαζί από κόσμο. Μεγάλη λίστα κρασιών, κάποια από αυτά σερβίρονται και σε ποτήρι. Δυστυχώς φωτογραφικές αποδείξεις δεν υπάρχουν (εκτός από αυτήν που βρήκα στο νετ), καθώς ξεκινήσαμε για το εστιατόριο του ξενοδοχείου μας, αλλά ευτυχώς στην πορεία αλλάξαμε γνώμη, για να καλοπεράσουμε στο μαγαζί του Ciro και των γιων του, που το προτιμούν και οι ντόπιοι, αλλά και οι φοιτητές.
Εδώ μπορείτε να δείτε και ένα βίντεο από το Ciro and Sons, κάποιας τουρίστριας που φαντάζομαι φλέρταρε με τον ένα γιο, οπότε εκείνος έκρινε σκόπιμο να διευκρινίσει ότι είναι πλέον παντρεμένος, on camera!
Δύο βήματα από εκεί βρίσκεται και ένα συμπαθέστατο μπαρ που σερβίρει και φαγητό -όπως η πλειοψηφία των bars στην Τοσκάνη- καθώς και περίεργους καφέδες. Δοκίμασα έναν που το όνομά του είχε κάτι να κάνει με ενέργεια αλλά δεν το συγκράτησα, σίγουρα πάντως είχε μέσα και τζίντζερ. Καθόλου κακός στη γεύση και πράγματι κατάφερε να με ξυπνήσει, ένα βράδυ που ένοιωθα πολύ κουρασμένη από το περπάτημα και από τον ήλιο που μας είχε βαρέσει στους κήπους του Boboli (9 euros η είσοδος, πράσινο μεν αλλά λουλούδια δεν υπήρχαν, με αποτέλεσμα οι Άγγλοι επισκέπτες να γκρινιάζουν και να ζητούν πίσω μέρος των χρημάτων τους στην έξοδο!). Ό,τι έπρεπε για να αντέξω την επιστροφή μέχρι το ξενοδοχείο μας, το οποίο αν και ωραιότατο, για να είναι σε οικονομική τιμή βρισκόταν αρκετά μακριά από την πόλη, στο Sesto Fiorentino, κοντά στο αεροδρόμιο.
Η συνέχεια και εκτός Φλωρεντίας σύντομα στις οθόνες σας!