Τα χαράματα της 9ης Ιουλίου του 2011 ο Φακούντο Καμπράλ έπεφτε νεκρός, γαζωμένος από τις σφαίρες πληρωμένων δολοφόνων, καθώς κατευθυνόταν προς το διεθνές αεροδρόμιο της Πρωτεύουσας της Γουατεμάλας για να προλάβει την πτήση της επιστροφής στην Αργεντινή, ύστερα από σύντομη μουσική περιοδεία στην Γουατεμάλα. Το δολοφονικό «καρτέρι» -όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων- είχε στηθεί για τον Νικαραγουανό επιχειρηματία Ένρι Φαρίνια που είχε διοργανώσει τις συναυλίες του Καμπράλ και ο οποίος είχε προσφερθεί να συνοδεύσει τον 74χρονο τροβαδούρο με το βαν του μέχρι το αεροδρόμιο. Μια «εξυπηρέτηση» που στάθηκε αιτία να κοπεί με 3 σφαίρες το νήμα της ζωής του Αργεντίνου τραγουδοποιού.
Πόσο παράδοξος και παράλογος τρόπος να πεθαίνει κατ΄αυτόν τον τρόπο ο ίδιος άνθρωπος που η ΟΥΝΕΣΚΟ είχε ανακυρήξει «Παγκόσμιο Αγγελιοφόρο της Ειρήνης» το 1996, ο βάρδος που στην Λατινική Αμερική θεωρήθηκε σύμβολο ειρήνης και ελευθερίας και που αγαπήθηκε κυρίως για τον τρόπο που αντιμετώπιζε την ζωή και τους συνανθρώπους του...
Την επομένη του θανάτου του στην Πλατεία Συντάγματος της Πόλης της Γουατεμάλας, εκατοντάδες κάτοικοι ντυμένοι στα μαύρα και κρατώντας πλακάτ διαμαρτυρίας -παγωμένοι ακόμα αλλά και πολύ θυμωμένοι για την κατάσταση ανεξέλεγκτης βίας στη χώρα τους- ζητούσαν συγγνώμη από την Αργεντινή για το κακό που της έκαναν, στερώντας της με αυτόν τον αποτρόπαιο τρόπο ένα από τα πιο αγαπημένα της παιδιά. Και υπόσχονταν δικαιοσύνη και τιμωρία για τους υπευθύνους της δολοφονίας του Φακούντο Καμπράλ.
Υπάρχει μόνο μία θρησκεία, η αγάπη
Υπάρχει μόνο μία γλώσσα, αυτή της καρδιάς
Υπάρχει μόνο μία φυλή, η ανθρώπινη
Υπάρχει μόνο ένας θεός και βρίσκεται σε όλα τα μέρη.
Εκείνες τις ημέρες είχα την τύχη να βρίσκομαι στην Γρανάδα και να παρακολουθώ μαθήματα σε μια σχολή διδασκαλίας της Ισπανικής γλώσσας και του Φλαμένκο. «Φρίκη» και «αίσχος» ήταν οι λέξεις που ακούγονταν από τους περισσότερους στην σχολή της Κάρμεν Ντε Λας Κουέβας, καθώς ο Φακούντο Καμπράλ υπήρξε γνωστός και αγαπητός όχι μόνο στον ισπανόφωνο κόσμο, αλλά και σε όσους έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με την μουσική και τους πολιτισμούς αυτής της πολύπαθης ηπείρου. Ήταν ένα δυνατό χτύπημα που έπαιρνε άλλες διαστάσεις καθώς αρχικά –ίσως ακόμα και τώρα- δεν γνωρίζαμε τα πραγματικά αίτια της δολοφονίας, οπότε το μυαλό ακολουθούσε δρόμους δύσκολους, συνδέοντας το περιστατικό με αντίστοιχες δολοφονίες -στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν- ανθρώπων που είχαν βάλει κύριο σκοπό της ζωής τους να μιλούν και να τραγουδούν για την ειρήνη και την αγάπη.
Δεν είμαι από εδω ούτε από εκεί
Δεν έχω ηλικία ούτε μέλλον
Και το να είμαι ευτυχισμένος είναι το χρώμα της ταυτότητάς μου
Ο δημιουργός του «Δεν είμαι από εδώ ούτε από εκεί» σε 48 χρόνια μουσικής καριέρας επισκέφθηκε 165 χώρες, αντιμετώπισε δικτατορίες που τον έκριναν ανεπιθύμητο και δεν του επέτρεψαν την είσοδο, έπλυνε λεπρούς μαζί με την Μητέρα Τερέζα και πρόλαβε να γίνει φίλος με τον σπουδαιότερο εκπρόσωπο της μεξικανικής ραντσέρα, Χοσέ Αλφρέδο Χιμένες. Ο Φακούντο Καμπράλ υπήρξε ένας από τους τελευταίους μιας γενιάς που πίστεψε στην δύναμη της αγάπης, της ελευθερίας και της ισότητας, που αγωνίστηκε, εκδιώχθηκε και αγαπήθηκε για τα πιστεύω του, τα οποία μοιραζόταν γενναιόδωρα με τον κόσμο μέσα από τους στίχους, τις νότες, την βραχνή φωνή και την κιθάρα του.
«Πιστεύω ότι το μοναδικό πράγμα που έκανα καλά, η πραγματική επιτυχία, είναι ότι είμαι αφέντης της ζωής μου, χωρίς δισκογραφικές εταιρίες, χωρίς χορηγούς, χωρίς τίποτα... είμαι μόνος μου και πορεύομαι με μια κιθάρα, με όλα τα λάθη που κανείς μπορεί να φανταστεί. Η επιτυχία και η αποτυχία είναι ένα ψέμα: επιτυχία είναι να κάνεις αυτό που σου αρέσει περισσότερο και να είσαι ευτυχής εκεί κατά που βαδίζεις, να είσαι συνεπής με τον εαυτό σου...»
Πόση ειρωνεία μπορεί να κρύβει η ζωή. Ο Φακούντο Καμπράλ πέθανε εξαιτίας ενός βίαιου εγκλήματος, σε μια ξένη χώρα, την Ημέρα της Ανεξαρτησίας της Αργεντινής. Τελικά, δεν ήταν από εδώ, δεν ήταν από εκεί. Ήταν από όλα τα μέρη…
Juanita La Quejica - Sol Latino 62 (Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2012)
«Nacemos para vivir, por eso el capital más importante que tenemos es el tiempo»
En la madrugada del 9 de julio de 2011, Facundo Cabral cayó muerto bajo las balas de asesinos a sueldo, cuando se dirigía hacia el aeropuerto internacional de la Ciudad de Guatemala para tomar el vuelo de regreso a la Argentina, después de una corta gira musical en este país. El asesinato "trampa", como se definió después, estaba destinado al empresario nicaragüense Henry Fariña quien había organizado conciertos para Cabral y quien se había ofrecido acompañar a este trovador de 74 años con su camioneta al aeropuerto. Un "servicio" que sirvió para cortar el hilo de la vida del compositor argentino con tres balas.
.
Qué paradójico y absurdo modo de morir de esta manera el mismo hombre que había sido proclamado por la UNESCO "Mensajero Mundial de la Paz" en 1996, el bardo que en América Latina era considerado un símbolo de la paz y la libertad, y en particular, que se hizo amar por la forma en que se veía la vida y a las otras personas...
El día después de su muerte, en la Plaza de la Constitución en la ciudad de Guatemala, cientos de personas vestidas de blanco y con pancartas -congeladas aún pero muy enojadas por la violencia incontrolable en su país- pedían disculpas a la Argentina por el mal que le hicieron, robándole de esta forma tan horrible a uno de sus hijos predilectos. Y prometieron justicia y castigo a los responsables del asesinato de Facundo Cabral.
Hay una sola religión, el amor
Hay un solo lenguaje, el del corazón
Hay una sola raza, la humanidad
Hay un solo Dios y está en todas partes
Esos días tuve la suerte de estar en Granada y asistir a una escuela de enseñanza de español y flamenco. "Horror" y "vergüenza", fueron las palabras oídas por la mayoría de la facultad de Carmen de las Cuevas, porque Facundo Cabral era conocido y querido no sólo en el mundo de habla española, sino también en los que han estudiado siquiera un poco la música y las culturas de este convulsionado continente. Fue un golpe duro que llegó a otras dimensiones pues primero -tal vez incluso ahora-, no sabíamos la causa real de la muerte, así que la mente recorría caminos intrincados, asociando el incidente con asesinatos relacionados, en un pasado no muy lejano, de personas que habían puesto como principal objetivo dedicar su vida a hablar y cantar por la paz y el amor.
No soy de aquí ni soy de allá
no tengo edad ni porvenir
y ser feliz es mi color de identidad.
El creador del "no soy de aquí ni de allá" en 48 años de carrera musical visitó 165 países, se enfrentó a dictadores que le definían como “persona non grata” y no le permitió la entrada. Lavó leprosos con la Madre Teresa y logró hacer amistad con el representante más importante de la ranchera mexicana, José Alfredo Jiménez. Facundo Cabral fue uno de los últimos de una generación que creía en el poder del amor, la libertad y la igualdad. Luchó, despojado y amado por sus creencias y compartió generosamente con el mundo a través de sus letras, las notas, su voz ronca y su guitarra.
.
«Yo creo que lo único que he hecho bien, el éxito real, es el ser dueño de mi vida, sin disqueras, sin patrocinadores, sin nada… estoy solo con una guitarra caminando y he sido y soy dueño de mi vida, con todos los errores que uno quiera… El éxito y el fracaso es una mentira: éxito es estar en lo que más te gusta y que a donde vayas estés feliz, ser coherente con uno mismo...»
.
¿Cuánta ironía puede esconder la vida? Facundo Cabral murió a causa de un crimen violento en un país extranjero, el Día de la Independencia de Argentina. En última instancia, él no era de aquí, ni de allá. Era de todas partes...
No comments:
Post a Comment