Όταν έρχεται η στιγμή να χάσουμε ένα δικό μας άνθρωπο, μια φράση μόνο κυριαρχεί σε όλο το είναι μας:
μην με εγκαταλείπεις.
Σήμερα έμαθα ότι μια καλή μου φίλη βρίσκεται σε μια τέτοια στιγμή.
Άθελά μου, γυρνώ πίσω το ρολόι.
Μπαίνω στη θέση της, για άλλη μια φορά.
Η ζωή είναι όμορφη, αλλά και πολύ σκληρή.
Άραγε, μπορούμε τελικά να έρθουμε σε επικοινωνία με τον θάνατο;
Μπορούμε πραγματικά να τον αποδεχτούμε σαν μια αναπόφευκτη πραγματικότητα;
Κλείνει κάποτε η πληγή που αφήνει μέσα μας;
No comments:
Post a Comment