Η λιτανεία του μάγκα

Αφιερωμένο σε όσους αναζητούν αυτές τις μέρες εναγωνίως στα νεκροταφεία ανάμεσα στους τάφους και στις λάσπες έναν ιερέα για να κάνει τρισάγιο στα μνήματα των αγαπημένων εκλειπόντων.

Αφιερωμένο στα μέλη της Αστυνομίας της Νέας Φιλαδέλφειας που αναφωνούν με αγανάκτηση "πάλι τα ίδια;", όταν κάποιος πολίτης πηγαίνει να καταγγείλει διάρηξη στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου και κλοπή τσαντών κλπ, κατά την διάρκεια συνήθως της κηδείας ενός δικού του ανθρώπου στο Νεκροταφείο της Νέας Φιλαδέλφειας στον Κόκκινο Μύλο.

Αφιερωμένο τελικά σε όλους εκείνους τους κλέφτες -"επίσημους" και μη- που αναγνωρίζουν την ευκαιρία και την εκμεταλλεύονται στο μέγιστο, όταν ο Έλληνας προσπαθεί να τιμήσει και να πενθήσει τον νεκρό του στην τελευταία του κατοικία.

 



Diego El Cigala: ¿muy limitado o sin límites?

"El Cigala es un cantaor/cantante muy limitado, de escasos recursos naturales o técnicos, muy lineal; con una voz meliflua y amanerada. En el argot flamenco se conoce como «laína» (aguda). Sólo me quedan las dudas de si estará igual de horroroso que en su visita de 2005, de si volverá a actuar sentado sobre un taburete de barra de bar haciendo contorsiones para llegar a los cubatas y cuántos de ellos se zampará durante la actuación."

Διαβάζω τους έντονους προβληματισμούς για τον σχεδόν παραπλανητικό τρόπο με τον οποίο οι μουσικές ντύνονται σήμερα στα χρώματα του "φλαμένκο" για να γεμίζουν τα θέατρα με τα "φλαμενκοειδή" φεστιβάλ και να ξεπουλούν εισιτήρια, στο XIV festival ¿flamenco? del Palau de la Música.

Θα συμφωνούσα, αν δεν ήταν τόσο απόλυτα αρνητική -ως και ελαφρώς κακιασμένη προς το τέλος- η κριτική για τον Diego El Cigala.

Που τώρα βρίσκεται στην Αργεντινή και ηχογραφεί tangos με τον Néstor Marconi και τον Rubén Juárez.

Γιατί μπορεί και γιατί έτσι του αρέσει.

Κυρίως όμως, γιατί έτσι αρέσει σε όσους εκτιμούν την καλλιτεχνική παρουσία του και παρακολουθούν εντατικά το έργο του. Σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.

Δεν έχω κάνει ειδικές σπουδές στην μουσική, πολύ λιγότερο στο φλαμένκο. Απλή ακροάτρια. Αυτό που βλέπω, ακούω και νοιώθω για τον Cigala τα τελευταία 10 χρόνια που παρακολουθώ την δουλειά του είναι ότι καταφέρνει να περάσει με επιτυχία το μήνυμά του. Κάθε φορά. Είναι τόσο απλό. Όποιες και αν είναι οι τεχνικές του γνώσεις, είτε με σπουδαίες είτε με μετριότατες φωνητικές ικανότητες, όσες cubatas και αν πίνει στην διάρκεια των συναυλιών του, όσο και αν τραγουδά πλέον fusión γιατί αυτό σήμερα "πουλά", ό,τι και αν λένε/γράφουν τελικά οι αρκετοί πολέμιοί του, ο Diego θα πουλήσει ακόμα και μελοποιημένη σε χρώματα φλαμένκο την Αγία Γραφή στους Μωαμεθανούς αν το αποφασίσει.

Γιατί η φωνή και η ερμηνεία του δημιουργούν μία αίσθηση που ο ακροατής θέλει να διαρκέσει. Γιατί μια συναυλία του μένει αξέχαστη. Γιατί είναι ένας λαϊκός τσιγγάνος διασκεδαστής, ένας έξυπνος καλλιτέχνης με ένα χάρισμα που ξέρει άριστα να χρησιμοποιεί: αυτό της απόλυτης επικοινωνίας με το κοινό. Μέσω της φωνής και της παρουσίας του. Είναι τόσο απλό.

Έλα γι απόψε

Που να'σαι τώρα;

...
Πού να 'σαι τώρα αγαπημένη;
Πού να γυρίζεις τόσο καιρό;
Πού να 'σαι τώρα αγαπημένη;
Ψάχνω να σε βρω μα δεν μπορώ.
...

Εις μνήμην Γιώργου Βρυζάκη

Τυχεροί όσοι σε γνωρίσαμε.

Μας χάρισες αξέχαστες στιγμές με την φωνή και την ψυχή σου.


Καλό Ταξίδι Γιώργο.

Όταν περνούμε όμορφα, κάνουμε το λάθος να πιστεύουμε ότι έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας.



Και έτσι, είναι ελάχιστα τα δείγματα σε βίντεο με την φωνή του Γιώργου, του "Φεγγαράδα" μας.

Μεγάλο κρίμα...



Ese vacío que deja
el amigo que se va,
es como un pozo sin fondo
que no se vuelve a llenar.

Manolo Escobar - El adiós

Φορτωμένα Αναμνήσεις

 

Σήμερα ακούμε Τώνη Μαρούδα.

Τραγούδια μιας άλλης εποχής, φορτωμένα αναμνήσεις.

Η πρασινομάτα πιτσιρίκα κλαίει πίσω από τις λευκές κεντημένες κουρτίνες γιατί ο φίλος και βαφτιστήρι της δεν θα ξαναγυρίσει... δεν χρησιμοποίησε αλεξίπτωτο, το έλεγε πάντα ότι θα φύγει μαζί με το σκάφος του. Τον αγκάλιασε ο βυθός στο Πόρτο Γερμενό. Ο εκπαιδευτής σώθηκε, ο Νίκος όχι. Και η Ελένη τραγουδά κλαίγοντας στην αγκαλιά του αδερφού της για την βάρκα που γύρισε μόνη.


Ένας ακόμα κλείνει σιγά σιγά τον κύκλο του, από εκείνη τη γενιά.
Πλήρης ημερών, με την οικογένειά του στο πλευρό του.

Και η Ελένη κάπου εκεί, έχοντας πια βρει τον φίλο της αλλά και τον καλό της, τον περιμένουν να φανεί με την κιθάρα του για να πάνε μια όμορφη βαρκάδα και να τραγουδήσουν με την ψυχή τους.



MUJEREZ

Τί σημαίνει "MUJEREZ"; Πρόκειται για λογοπαίγνιο που γίνεται με τις λέξεις mujeres (γυναίκες) και Jerez, μία πόλη στον Νότο της Ισπανίας όπου το φλαμένκο έχει αναπτύξει βαθειές και γερές ρίζες τα τελευταία 200 χρόνια.

Juana La del Pipa, Dolores Agujetas και Tomasa La Macanita.


Τρείς γυναίκες επιστρέφουν στις ρίζες του Jerez και δημιουργούν έναν ύμνο στο παραδοσιακό φλαμένκο. Cante και κιθάρα, χωρίς cajón ούτε claqueta, χωρίς περιορισμούς στην φωνή και στο duende. Palos flamencos που στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά των aficionados.

MUJEREZ. Χωρίς πολλά λόγια...

European Business school rankings 2009

Όπως δημοσιεύτηκε στους Financial Times χθες, 7 Δεκεμβρίου 2009.

European Business school and MBA rankings 2009

3 Ισπανικά Πανεπιστήμια ανάμεσα στα 10 καλύτερα. Καθόλου άσχημα για την Ισπανία!

Ελληνικά δεν πήρε το μάτι μου, ούτε ανάμεσα στα 70. Ποιός ξέρει γιατί...

Quítate la pipa del morro, cabrón

Πρόσφατα βρεθήκαμε στο Cabaret Voltaire στο Μεταξουργείο για να ταξιδέψουμε στα καμπαρέ του Παρισιού, του Βερολίνου και της Νέας Υόρκης με ξεναγό την mezzo soprano Χαρά Καλατζίδου και συνοδεία στο πιάνο από τον Ανδρέα Κουρέτα. Ωραίος χώρος με έντονες καλλιτεχνικές πινελιές το ατελιέ του πρόσφατα χαμένου ζωγράφου Γιάννη Μίχα, θα το επισκεφτούμε και πάλι σύντομα καθώς διοργανώνονται ποιοτικές βραδιές. Αξιοπρεπέστατη η παράσταση της Καλατζίδου, η οποία ενώ έχει τα φόντα σαν φωνή αλλά και σαν εκπαίδευση να απογειώσει τον θεατή, δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί πολύ και βγάζει κάτι το ελαφρώς ψεύτικο στην ερμηνεία της, σαν να της λείπει το πραγματικό πάθος ή σαν να φοβάται να αφεθεί.

Ένα από τα τραγούδια που μοιράστηκε μαζί μας ήταν το Surabaya Johnny του Kurt Weill. Τραγούδι που έχουν ερμηνεύσει σπουδαίες καλλιτέχνιδες σε αρκετές γλώσσες. Αγαπημένη μου η πρώτη εκτέλεση της Lotte Lenya, με την Teresa Stratas να ακολουθεί κατά πόδας.



Ας ξεκινήσουμε ακούγοντας το Surabaya Johnny στην αγγλική εκδοχή από την mezzo soprano, συνθέτη και πολύ πρωτοποριακή για την εποχή της Cathy Berberian.
Cathy Berberian - Surabaya Johnny

Πιο σύγχρονη η ερμηνεία της Marianne Faithful, που τελικά καταφέρνει και βάζει τόσο έντονα το δικό της στίγμα ώστε να έρχεται σε δεύτερο πλάνο το τραγούδι.
Marianne Faithful - Surabaya Johnny

Πριν περίπου 10 χρόνια ερμήνευσε και η Ana Belén μαζί με τον Miguel Ríos τραγούδια του Kurt Weill. Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση στη δική της εκδοχή του Surabaya Johnny είναι η απόδοση των στίχων στα ισπανικά.
Ana Belén - Surabaya Johnny

Μιας και είμαστε στην Μεσόγειο, ακούμε και την Milva στην ιταλική εκδοχή που δεν μπορώ να πω ότι μου ταιριάζει ιδιαίτερα, αλλά μας δίνει στοιχεία για την εποχή που ηχογραφήθηκε, το 1971.
Milva - Surabaya Johnny

Για την φίλη μου Μαρία που είχε την αρχική ιδέα να επισκεφθούμε το Cabaret Voltaire ακούμε την αγαπημένη της Ute Lemper.
Ute Lemper - Surabaya Johnny

Κλείνοντας, δε θα ήταν ολοκληρωμένο αυτό το μικρό αφιέρωμα αν δεν αφήναμε την Teresa Stratas (Αναστασία Στρατάκη, έχει και ελληνικές ρίζες) να μας ταξιδέψει κατά μήκος του ποταμού Surabaya και να μας κάνει να μισήσουμε τον άκαρδο και άπληστο εκμεταλλευτή Johnny του Weill.
Teresa Stratas - Surabaya Johnny

Όταν οι φλαμένκος κοιτιούνται στον καθρέπτη ...

... βλέπουν τα πρόσωπα των παλιών δασκάλων.

Ο Χερεθάνος David Lagos κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ El espejo en que me miro από την Flamenco World Music, προσφέροντας με αυτόν τον τρόπο το "ευχαριστώ" του στους ανθρώπους που έχτισαν και έκαναν αγαπητό στον ευρύτερο κόσμο το φλαμένκο τον 20ο αιώνα.


Μια δουλειά -σε στίχους κατά μεγάλο μέρος του ίδιου του David και μουσική του αδερφού του tocaor Alfredo- αφιερωμένη στον Chacón, τον Sevillano, την αγαπημένη συμπατριώτισσά του Paquera (που γνωρίσαμε στην Ελλάδα μέσα από την ταινία Vengo του Gatlif), τον Fernando de la Morena αλλά και στους πιο σύγχρονους, όπως τον Enrique Morente.

“Ellos son los maestros, de ellos aprendí y ahora me toca a mí”. Αυτοί είναι οι δάσκαλοι, από αυτούς έμαθα και τώρα ήρθε η σειρά μου, λέει ο David Lagos με ταπεινοφροσύνη αλλά και περηφάνεια. Με μια ξεχωριστή γλυκειά φωνή και μεγάλη εμπειρία σαν cantaor, ήρθε η ώρα να ακουστεί και έξω από τα σύνορα της Ανδαλουσίας.



Εδώ ακούμε τον David Lagos σε μια soleá με την Angelita Gómez και τον Pascual de Lorca.

Σαν ρωσσική σαλάτα με σολομό

Ένα νόστιμο μείγμα με καπνιστό σολομό που φέρνει λίγο στο μυαλό την ρωσσική σαλάτα έφτιαξα πρόσφατα και αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερα θετικά σχόλια από όσους το δοκίμασαν. Το συνόδεψα με κριτσίνια και κρακεράκια. Είναι αρκετά πλούσιο στη γεύση -και στις θερμίδες, που σημαίνει ότι δεν είναι και για χόρταση- και θα μπορούσε να αποτελέσει θαυμάσια γέμιση σε σάντουιτς.

Υλικά

2 κουτιά τυρί κρέμα (έβαλα φιλαδέλφεια το απλό)
300 γρ. σμετάνα με χαμηλά λιπαρά (κάνει και κρέμα γάλακτος ανακατεμένη με γιαούρτι και λίγο λεμόνι)
300 γρ.καπνιστός σολομός σε λεπτές λωρίδες
χυμός από 1-2 λεμόνια
6-7 κ.σ.κάππαρη
6 μεγάλα αγγουράκια τουρσί ψιλοκομμένα
1/2 κονσέρβα καλαμπόκι
chives
άνιθος ψιλοκομμένος
πιπέρι καυτερό (έβαλα πέρι πέρι)
τζίντζερ

Για την γαρνιτούρα
λίγος σολομός
ξύσμα από λάιμ
πιπέρι με λουλούδια ή πολύχρωμα πιπέρια


Εκτέλεση

Χτύπησα πρώτα το τυρί, πρόσθεσα την κρέμα και συνέχισα δυνατό ανακάτεμα. Στη συνέχεια πρόσθεσα τα υπόλοιπα υλικά και έριξα όσο λεμονοχυμό χρειαζόταν για να μην γίνει τελείως πηχτό το μείγμα.

Έστρωσα διαφανή μεμβράνη σε φόρμα, την γέμισα, έκλεισα και έβαλα ένα πιάτο από πάνω για να πιέζει ελαφρά. Το άφησα 10 ώρες στο ψυγείο ώστε να δέσουν καλά οι γεύσεις και να μην χαλάσει το σχήμα στο σερβίρισμα. Στο τέλος πασπάλισα με ξύσμα λάιμ για γαρνιτούρα αλλά και γιατί δίνει μια ιδιαίτερη γεύση και άρωμα και φρεσκοτριμμένο πιπέρι με λουλούδια που μπορεί να αντικατασταθεί από το έτοιμο μείγμα 3 πιπεριών και κόλιανδρου.

Agua pasada - Joaquín Sabina

Είναι εκπληκτικό το πως ακόμα και σήμερα ο Joaquín Sabina έχει την ικανότητα να γράφει τέτοιους στίχους και να μετατρέπει δυο λέξεις και δυο νότες σε τέχνη.

Agua pasada
Vinagre y Rosas (2009)

Lo peor del amor cuando termina
son las habitaciones ventiladas,
el solo de pijamas con sordina,
la adrenalina en camas separadas.

Lo malo del después son los despojos
que embalsaman los pájaros del sueño,
los móviles que insultan con los ojos,
el sistole sin diástole ni dueño.

Lo atroz es no querer saber quién eres,
agua pasada, tierra quemada,
que de igual esperarte o que me esperes,
que no seas tú entre todas las mujeres,
que la cuenta esté saldada.

Las canciones de amor que no quisiste
andan rodando ya por las aceras,
las tocan las orquestas de los tristes
pa que baile don nadie con cualquiera.

Las maletas que llegan sin tu ropa
giran perdidas por los aeropuertos,
la pasión cuando pasa es una copa
de sangre desangrada en el mar muerto.

Remendar las virtudes veniales,
condenar a galeras los archivos,
cuando al punto final de los finales
no le siguen dos puntos suspensivos.

Peor es no querer saber quién eres,
agua pasada, tierra quemada,
que de igual esperarte o que me esperes,
que no seas tú entre todas las mujeres,
que la cuenta esté saldada.

Στίχοι: Joaquín Sabina & Benjamín Prado
Μουσική: Joaquín Sabina, Pancho Varona & Antonio García de Diego

Ώρα για γλυκό: tiramisú de limón

Ποιός ενδιαφέρεται για άλλη μια -ανάμεσα στα εκατομμύρια που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο- συνταγή γλυκού όταν την ίδια στιγμή υπάρχει η μουσική που ευφραίνει καρδιές, κρατά συντροφιά, βάζει τα μυαλά να σκεφτούν και μάλιστα χωρίς την επιβάρυνση από περιττές θερμίδες;

Στις 17 του μήνα, όταν στην Ελλάδα γιορτάζαμε την επέτειο του Πολυτεχνείου -όσοι τελοσπάντων αρέσκονται να γιορτάζουν σε επετείους- στην Ισπανία κυκλοφορούσε το καινούργιο άλμπουμ του τραγουδοποιού και ποιητή Joaquín Sabina με τίτλο "Vinagre y rosas", δηλαδή ξύδι και τριαντάφυλλα. Μήπως από τον τίτλο ακόμα ο 60άρης πλέον Sabina ύστερα από 4 χρόνια μακρυά από τα στούντιος, έρχεται να περιγράψει με λακωνική ακρίβεια την ίδια τη ζωή;

"Να ξέρεις πως το τέλος δεν αρχίζει σήμερα" τραγουδά ο Joaquín στο "Tiramisú de limón", σε στίχους του δικούς του και μουσική του Pereza.



Hice un solo desafinado
con las cenizas del amor
las verbenas del pasado
gangrenan el corazón.

Acórtate la falda nueva
despiértate al oscurecer
túmbate al sol cuando llueva
no desordenes mi taller

Tiramisú de limón
helado de aguardiente
muñequita de salón
tanguita de serpiente.

De madrugada y por la puerta de servicios
me pasabas el hachís
al borde del precipicio
jugábamos a Thelma y Louise

Pero esta noche estrena libertad un preso
desde que no eres mi juez.
Tu vudú ya pincha en hueso,
tu saque se enredó en mi red.

Tiramisú de limón
helado de aguardiente
puritana de salón
tanguita de serpiente.

¿Dónde crees que vas?
¿qué te parece que soy?
no mires atrás
que ya no estoy.

¿Pero dónde crees que vas?
¿quién te parece que soy?
si miras atrás
mañana es hoy.

¿Dónde crees que vas?
¿quién te parece que soy?
puede que quizás
luego sea hoy.

Nena ¿dónde crees que vas?
¿quién te parece que soy?
no mires atrás
que ya me voy.

Que sepas que el final no empieza hoy...
Que sepas que el final no empieza hoy...

En el último trago - Στην τελευταία γουλιά

Καινούργιο άλμπουμ κυκλοφόρησε η Concha Buika με συνοδεία του Chucho Valdés στο πιάνο και παραγωγό τον Javier Limón. Δυνατό το σχήμα, σε ένα φόρο τιμής στην Chavela Vargas, που θα κλείσει αισίως τα 90 της χρόνια στις 17 Απρίλη.

"Τίμια" θα μπορούσα να περιγράψω την ερμηνεία της Buika στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου "En el último trago". Όμως, μιας και αυτό το τραγούδι στάθηκε η αφορμή να "εμπλακώ" και να προσπαθήσω να εμβαθύνω στον ισπανόφωνο κόσμο, δεν μπορώ να πω ότι η εκδοχή της μου δημιούργησε τα ίδια έντονα συναισθήματα, όπως όταν το πρωτάκουσα από την απλά συγκλονιστική Chavela Vargas.



Έχω την αίσθηση ότι για όσους έχουμε "μυηθεί" στα μεξικάνικα τραγούδια και έχουμε αγαπήσει την γιαγιά Chavela, είναι πολύ δύσκολο να χειροκροτήσουμε με την ίδια θέρμη τους νεότερους που ερμηνεύουν τα τραγούδια που την έκαναν διάσημη, προσπαθώντας να μας περάσουν το δικό τους σύγχρονο στίγμα. Ίσως τελικά η Vargas να είναι ένας αξεπέραστος μύθος μιας άλλης εποχής. Ίσως απλά να χρειάζεται χρόνος για να μάθουμε τους νέους καλλιτέχνες και να μπορούμε να τους χαιρόμαστε σε παλιά ακούσματα. Ίσως θα ήταν πιο εύκολο αν γραφόντουσαν και εξίσου δυνατά καινούργια τραγούδια και δεν είχαν όλοι παγκοσμίως πέσει μετά μανίας στις επανηχογραφήσεις.

Concha Buika & Chucho Valdés - En el último trago

Ας πιούμε την Tελευταία Γουλιά* της Buika σήμερα και ας προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε την σκηνή από το La flor de mi secreto του Almodóvar, όταν η Chavela Vargas με το κοκκινόμαυρο πόντσο άνοιξε τα φτερά σαν βασιλικός αητός και μας έκλεισε για πάντα στην αγκαλιά της.

* τελευταία γουλιά --> último trago

Φιλάς σταυρό;

Πρόσφατα συμμετείχα σε μια ορκομωσία ελληνικού δημόσιου οργανισμού, όπου μας ζητήθηκε να σηκωθούμε και όσοι θέλαμε να σηκώσουμε το δεξί μας χέρι για να πάρουμε τον όρκο, ο οποίος κατέληγε ζητώντας από τον Θεό να μας βοηθήσει.

Αυθόρμητα και μετά από στιγμιαία σκέψη δεν σήκωσα το χέρι (παρότι δεν ανήκω πολιτικά και ιδεολογικά στον Συνασπισμό που κάνει διάφορα τέτοια κόλπα προς εντυπωσιασμό ημών των ιθαγενών), γιατί πιστεύω ότι στην πολυπολιτισμική κοινωνία που ζούμε δεν μπορούμε πλέον να ορκιζόμαστε στο όνομα κάποιου Θεού που καλύπτει με τις φτερούγες του μερικούς από εμάς, ενώ τους υπολοίπους τους αφήνει να τους αναλάβει ο θεός του διπλανού ουρανού.



Αυτό το μπλέξιμο του Κράτους με την Θρησκεία (την "μία και μοναδική", που όμως δεν ασπάζονται όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας) νοιώθω ότι αρχίζει και με ενοχλεί ιδιαίτερα πλέον σαν πολίτη. Τα θρησκευτικά πιστεύω είναι ιδιωτικό θέμα, όπως και τα πολιτικά ή -για το τραβήξω στα άκρα- ακόμα και τα ποδοσφαιρικά. Γιατί πρέπει να θεωρείται αυτονόητο ότι όλοι είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι και ότι δεχόμαστε το 2010 την ενεργή συμμετοχή της Εκκλησίας αλλά και της Θρησκείας στο πολιτικό γίγνεσθαι καθώς και στην καθημερινότητά μας, ακόμα και αν αυτό αφορά στην τελετή απονομής ενός πτυχίου;

Δεν θέλω να με βοηθήσει ο Θεός στην εξάσκηση του επαγγέλματος που επέλεξα. Θέλω να βοηθήσω εγώ τον εαυτό μου αρχικά για να βελτιώνομαι και να εξελίσσομαι από πλευράς γνώσεων και αποτελεσματικότητας εις τον αιώνα τον άπαντα. Θέλω να με βοηθήσει το Κράτος σε αυτήν την προσπάθεια, όπως οφείλει. Θέλω να με βοηθήσει η οικογένειά μου με την αγάπη και την συμπαράστασή της. Θέλω να με βοηθήσουν οι συμπατριώτες μου για να προχωρήσουμε μαζί σε ένα αύριο λίγο πιο ανθρώπινο. Θέλω απτή και συγκεκριμένη βοήθεια και την απαιτώ. Τα υπόλοιπα μπορεί να είναι γι αυτούς που θέλουν να ασπάζονται μια θρησκεία, αλλά δεν είναι για όλους μας. Όποιος θέλει να ορκιστεί στον Θεό του ας το κάνει στους ειδικούς χώρους λατρείας, στην εκκλησία, στο τζαμί, στα υπόγεια του Αγίου Παντελεήμονα, εκεί που ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα εκατοντάδες μεταναστών.



Ούτως ή άλλως, για τους Χριστιανούς Ορθόδοξους η Τρίτη Εντολή δεν το λέει ρητά και κατηγορηματικά; Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω· ου γαρ μη καθαρίση Κύριος ό Θεός σου τον λαμβάνοντα το όνομα αυτού επί ματαίω. Ας προσπαθήσουμε να μετρήσουμε πόσες φορές στη ζωή μας -από πιτσιρίκια- μας ζήτησαν να ορκιστούμε και μας έβαλαν να φιλήσουμε σταυρό για να το αποδείξουμε... δεν προσκρούει όμως και αυτή η πράξη λίγο πολύ στην απαγόρευση της Τρίτης Εντολής;

Στο πλαίσιο αυτών των σκέψεων ακούμε άλλη μια δυνατή ερμηνεία * από την Chavela Vargas σε ένα canción ranchera του Chucho Monge, όπου ορκίζεται για το μέγεθος της αγάπης της φιλώντας το σταυρό.



Besando La Cruz - Chavela Vargas

De qué sirve querer
con todo el corazón,
De qué sirve cumplir el deber
respetando un amor.

Pa' mi todo eras tú,
no hubo nadie jamás;
eras todo pa' mi
y besando la cruz
te lo puedo jurar.

Tú eras el sol
y eras la luz
que me alumbró,
oscuridad, hoy eres tu
por tu traición.

Me voy lejos de aquí,
donde pueda olvidar,
De qué sirve llorar
si tu amor ya lo perdí,
y no encuentro la paz.

Autor: Chucho Monge

* Δεν την ακούμε πλέον, μας την έκοψαν από το ίντερνετ δυστυχώς

EAΠ

Πάει και αυτό! Επιτέλους, φτου ξελευθερία!

Libertad

El fotógrafo Juan Rulfo

O μαγικός ρεαλισμός του Χουάν Ρούλφο δεν περιορίστηκε μόνο στα βιβλία του. Μέσα από τον φακό της φωτογραφικής μηχανής φυλάκισε τις εικόνες του Μεξικανικού κάμπου και των ανθρώπων του, έτσι ώστε κατά κάποιον τρόπο να συμπληρώσουν την ματιά του σπουδαίου συγγραφέα.

Πηγές:

Juan Rulfo, biografía
Juan Rulfo, biography
famousauthors.org, Juan Rulfo
Juan Rulfo como fotógrafo

Antonio Canales: το φλαμένκο είναι...

... ένα σύμπαν από αισθήσεις και συναισθήματα.

Η συνέχεια στα αγγλικά και στα ισπανικά.

Μια διαφορετική εκδοχή της Llorona

El Día de Muertos en Al Andar

DÍA DE MUERTOS
Jueves 5 de noviembre de 2009 a las 19.30 en AL ANDAR

Ustedes no conocen la muerte todavía:
cuando la conozcan ya no hablarán de ella,
se dirán que no hay tiempo sino para vivir.
Jaime Sabines, en Así es, 1977

La exposición del altar permanecerá abierta hasta
el sábado 7/11, 11.00-13.00 & 17.00-20.00

Algo sobre la muerte del Mayor Sabines (VIII)

No podrás morir.
Debajo de la tierra
no podrás morir.
Sin azúcar, sin leche,
sin frijoles, sin carne,
sin harina, sin higos,
no podrás morir.
Sin mujer y sin hijos
no podrás morir.
Debajo de la vida
no podrás morir.
En tu tanque de tierra
no podrás morir.
En tu caja de muerto
no podrás morir.
En tus venas sin sangre
no podrás morir.
En tu pecho vacío
no podrás morir.
En tu boca sin fuego
no podrás morir.
En tus ojos sin nadie
no podrás morir.
En tu carne sin llanto
no podrás morir.
No podrás morir
No podrás morir.
No podrás morir.
Enterramos tu traje,
tus zapatos, el cáncer;
no podrás morir.
Tu silencio enterramos.
Tu cuerpo con candados.
Tus canas finas,
tu dolor clausurado.
No podrás morir.

Jaime Sabines
Otro recuento de poemas
(1950-1991)

Βάσκικο Πανεπιστήμιο Μαγειρικής

Τον Σεπτέμβριο του 2011 ξεκινούν τα μαθήματα του Basque Culinary Center σε συνεργασία με την Real Academia de Gastronomía, στο San Sebastián.

Διάσημοι Βάσκοι chefs όπως ο Juan Mari Arzak, ο Martín Berasategui, ο Pedro Subijana, ο Karlos Arguiñano και o Andoni Luis Aduriz, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Mondragón και με την βοήθεια της Κυβέρνησης της Χώρας των Βάσκων αλλά και του Ισπανικού Κράτους, οργανώνονται και δημιουργούν το δεύτερο ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο με σπουδές γύρω από την μαγειρική.

Στο μεταξύ, πληθαίνουν οι αντιδράσεις για τις μεγάλες οικονομικές επιδοτήσεις που λαμβάνονται γι αυτό το επιχείρημα.

www.elmundo.es

www.mondragon.edu

www.donostiafuture.com

www.diariovasco.com

Σαν σήμερα πριν 80 χρόνια...

Έφτασε και η 3η Νοεμβρίου... ακούμε λοιπόν σήμερα τον Josele Santiago στο Olé Papá!

He pintado mi chabola
con música de jazz,
con pastillas juanolas
rechupeteás.

He sellado las ventanas
con artistas disecás,
con fines de semana
y compresas usás.

Y he desarmao el tejado
para hacerme un xilofón.
La lluvia me lo ha afinado
para que él despeje el sol.

Y, mira, yo al mundo de arriba
y al mundo alrededor
los he mandao de gira
con un grupo de rock.

Y están ya muy lejos,
olé papa,
guarda el catalejo y,
y tira el mapa.

Y están ya muy lejos,
olé papa,
guarda el catalejo y,
y tira el mapa ...

Olé papa,
olé, olé, olé,
olé papa.

He metio dentro a la cabra,
la he enseñao a bailar.
Viene un sapo de la charca
a marcarnos el compás.

He sembrado gominolas,
yo las riego con anís,
y las guardo en caracolas
que me saco de la nariz.

Y, mira, yo al mundo de arriba
y al mundo alrededor
los he mandao de gira
con un grupo de rock.

Y están ya muy lejos,
olé papa,
guarda el catalejo y,
y tira el mapa.

Y están ya muy lejos,
olé papa,
guarda el catalejo y,
y tira el mapa ...

Olé papa...

ΥΓ. Ακόμα και τώρα, πόσο αισχρά ακούγεται εκείνο το ψεύτικο σχόλιο περί της ζωής που συνεχίζεται...

Timbaleón

Σαφής η ομοιότητα και οι δεσμοί συγγενείας!

Ηλιοβασιλέματα

Γιώργος Ζωγράφος

Απανεμιά, χειμώνας του 1987, με τον Γιώργο Ζωγράφο.
Ελπίζω τώρα να έχεις βρει την γαλήνη.
Ήταν όμορφες εκείνες οι στιγμές που μας χάρισες, στα πρώτα δειλά κοινά βήματα.
Και δίπλα σου, ακοίμητος φρουρός η βότκα πορτοκάλι.
Γιορτάζουμε και σε θυμόμαστε.

Memoria de Andalucía II

Συνεχίζοντας την επίσκεψη στο Centro Cultural Caja Granada Memoria de Andalucía, ας περάσουμε στο εσωτερικό αυτού του τεχνολογικού επιτεύγματος της Ισπανίας.



Αρχικά με εντυπωσίασε η εξυπηρέτηση των ανθρώπων του μουσείου. Αναλαμβάνουν να δείξουν τον βασικό τρόπο κατανόησης της "λειτουργίας" του χώρου ξεχωριστά σε κάθε επισκέπτη ή γκρουπ. Αυτό βοηθά σημαντικά στο να μην χάνει κανείς χρόνο για να μπορέσει να "πλοηγηθεί" στο μουσείο με άνεση. Και ολοκλήρωσαν την θετική εικόνα προσφερόμενοι να μου φωνάξουν ταξί για να επιστρέψω στο κέντρο της πόλης, απίστευτο ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα!

Η εμπειρία ενός τόσο διαδραστικού χώρου δεν περιγράφεται με ακρίβεια, ούτε και με επιτυχία. Γι αυτό και έχω τραβήξει μερικά βίντεος επιπλέον των φωτογραφιών, στην προσπάθειά μου να αποτυπώσω το τί ακριβώς συμβαίνει εκεί. Θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα σύντομο ταξίδι στην Ανδαλουσία από την αρχή της ιστορικής γνώσης μέχρι σήμερα, χρησιμοποιώντας ως μέσο την εικονική πραγματικότητα.

Το μουσείο έχει κοινωνικοπολιτισμικό ενδιαφέρον και για να γίνει πιο εύκολο στην περιήγηση είναι χωρισμένο σε 4 θεματικές ενότητες-αίθουσες που αφορούν στα τοπία, στην γη και στις πόλεις, στους τρόπους ζωής και τέλος στην τέχνη και τον πολιτισμό της Ανδαλουσίας.



Κάθε τμήμα ξεκινά με έναν χάρτη, στον οποίο κάνοντας επιλογή μπορείς να δεις που βρίσκεται το μέρος που σε ενδιαφέρει και να ακούσεις και να δεις πληροφορίες σχετικά με αυτό. Για παράδειγμα επιλέγεις το Guadix, ενεργοποιείται ο χάρτης και σου δείχνει που βρίσκεται το μέρος μαζί με τις βασικές πληροφορίες και ξεκινά ένα βίντεο με λεπτομέρειες.






Στη συνέχεια στέκεσαι μπροστά από μια μεγάλη οθόνη και επιλέγεις ανάμεσα στις θεματικές ενότητες που έχουν τις βασικές πληροφορίες για την συγκεκριμένη θεματική ενότητα που επισκέπτεσαι, χωρισμένες σε κομβικές χρονικές περιόδους. Υπάρχουν κάποια σκαμπώ λίγο πιο πίσω, οπότε μπορείς αν θες να παρακολουθήσεις καθιστός, αφού έχεις κάνει την επιλογή σου (αν επιλέγει κάποιος άλλος για σένα είναι μάλλον πιο βολικό τελικά).













Αμέσως μετά υπάρχει μια μικρότερη οθόνη -που λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο με την αρχική- που παρουσιάζει πληροφορίες για τους κατοίκους της Ανδαλουσίας ανά περιοχή, χρονική περίοδο και επαγγελματικοκοινωνική κατάσταση.



Στη συνέχεια υπάρχουν διάφορα είδη εκθεμάτων -κάποια από αυτά αυθεντικά δείγματα- που ενθουσιάζουν κυρίως τους νεαρούς σε ηλικία επισκέπτες, καθώς παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο που να δίνουν την αίσθηση του παιχνιδιού.






















Η επίσκεψη στις Μνήμες της Ανδαλουσίας στην Γρανάδα, αξίζει τον κόπο. Και αν κάποιος έχει χρόνο και διάθεση, μέσα σε 4 ώρες μπορεί να αποκτήσει μία αρκετά σφαιρική εικόνα για το πώς δημιουργήθηκε, κατοικήθηκε και εξελίχθηκε αυτή η μαγική περιοχή, στον νότο της Ιβηρικής Χερσονήσου.

Memoria de Andalucía Ι

Ένας μακρύς τίτλος για ένα "μουσείο" που αποτελεί ένα σύγχρονο τεχνολογικό επίτευγμα.

Centro Cultural Caja Granada Memoria de Andalucía

Όσοι βρεθούν στην Γρανάδα αξίζει τον κόπο να το επισκεφθούν, καθώς στην Ελλάδα δεν έχουμε συνηθίσει σε τόσο interactive παρουσιάσεις.

Φωτογραφίες από το εντυπωσιακό εξωτερικό του κτιρίου, που θέλησαν να "μοιάζει" σαν μια σύγχρονη προέκταση των παλιών τειχών της πόλης.