Μια τέτοια περίπτωση είναι τα VERANOS DEL CORRAL 2009 στο Corral del Carbón, όπου στο πλαίσιο της XI Muestra Andaluza de Flamenco τραγούδησαν, χόρεψαν και έπαιξαν κιθάρα για ένα μήνα ταλαντούχοι καλλιτέχνες του φλαμένκο, νέοι ως επί το πλείστον.
Ο χώρος καταπληκτικός, πρόκειται για ένα μνημείο του 14ου αιώνα χτισμένο από τους Nazaríes (την τελευταία μουσουλμανική δυναστία που βασίλεψε στην Γρανάδα από το 1238 ως το 1492, όταν με την ήττα του βασιλιά τους Boabdil ήρθε και το τέλος του Al-Ándalus), που από μόνο του θα μπορούσε να είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής σε οποιοδήποτε είδος παράστασης.
Την ημέρα που έτυχε να παρακολουθήσουμε μία από τις εκδηλώσεις, οι "επίσημοι" πρωταγωνιστές δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν ή ότι με έπεισαν. Ο τραγουδιστής μου θύμισε τον Κινούση (αν τραγουδούσε σήμερα), παρότι είναι αρκετά διάσημος και αγαπητός ιδίως στα πανηγύρια της Ανδαλουσίας. Γνώστης σίγουρα του φλαμένκο, δεν τον βοηθά όμως κατά τη γνώμη μου η φωνή του, ούτε σαν μέταλλο ούτε σαν ένταση. Και εμφανισιακά, ακόμα και ο τρόπος που χόρευε στο τέλος και τραγουδούσε χωρίς μικρόφωνο λέγοντας μικροανέκδοτα, μου θύμισε λίγο κινούμενα σχέδια. Για τον χορευτή δεν γνώριζα τίποτα και η αλήθεια είναι ότι το πάλεψε πολύ, έβγαζε όμως μια τόσο έκδηλη αγωνία για το αν τα καταφέρνει να είναι άρτιος τεχνικά και να μας εντυπωσιάσει και μια θηλυπρέπεια που εμένα με απομάκρυναν. Παρόλα αυτά, υπήρχαν τα διαμάντια που μετέτρεψαν την βραδυά σε αξέχαστη ανάμνηση.
Ας ξεκινήσω με τον tocaor “Chaparro de Málaga”. Ο José Antonio Conejo Vida γεννημένος το 1971 στην Μάλαγα, άρχισε να παίζει κιθάρα από τα 6 του χρόνια με δάσκαλο αρχικά τον πατέρα του Domingo “El Chaparro” και στη συνέχεια με τον José de la Vega “Veguilla” και τον Pedro Blanco. Για αρκετό χρονικό διάστημα συνόδευε στην κιθάρα τον José Manuel Ruiz Rosa ”El Chino de Málaga”, σπουδαίο δημιουργό και καλλιτέχνη που θαύμαζαν ο Camarón de la Isla και ο Paco de Lucía.
O Chaparro είναι ιδιαίτερα αγαπητός στους τραγουδιστές του flamenco και έχει συνοδέψει με την κιθάρα του τα πιο σημαντικά ονόματα της εποχής, όπως τους Remedios Amaya, José Parra, Niña Pastori, Vicente Soto, Gitanillo de Vélez, Cancanilla de Marbella, Duquende, El Polaco, Miguel Poveda, Cañeta de Málaga, Chano Lobato, El Yunque, Luis “El Zambo”, El Indio Gitano, José Mercé, Tijeritas, Paco Toronjo, La Marelu, El Extremeño, El Pele, El Turronero, Rancapino, Miguel “El Rubio”, Antonio “El Ingleta”, Carmen Linares, Agustín “El Gitano”, El Chato de Málaga, El Chato de Vélez, Manuel Molina, Gabriel Moreno, Antonio “El Arenero”, Manolo Ávila, La Nitra, Manolo Mairena, Aurora Vargas. Pansequito, Miguel Ángel Díaz, Fosforito, Tiriri κλπ. Επίσης, έχουν ζητήσει την κιθάρα του bailaores όπως ο Pepito Vargas, ο Juan Ramírez και ο Farruquito. Έχει παίξει μαζί με τον Tomatito, τον Enrique de Melchor, τον Moraíto. Με πολλά βραβεία στο ιστορικό του, έχει μοιραστεί τη σκηνή με "ονόματα" όπως τον Arcángel, την Estrella Morente, τον Pepe De Lucía, τον Raimundo Amador και τους Chichos.
Μπορώ να καταλάβω γιατί τον προτιμούν... παίζει σαν να χαϊδεύει την κιθάρα του, έχει έναν ξεχωριστό εκφραστικό τρόπο που δεν έχει τύχει να δω και να ακούσω κάτι παρόμοιο μέχρι τώρα.
Στο δεύτερο (το χορευτικό) μέρος της παράστασης την προσοχή, τον ενθουσιασμό και τα χειροκροτήματα του κόσμου έκλεψε όχι ο πρωταγωνιστής χορευτής, αλλά ο ένας από τους δύο τραγουδιστές.
Ο cantaor José Valencia αν και γεννήθηκε το 1975 στην Barcelona, έχει καταγωγή από την Lebrija και έτσι τον γνώρισε αρχικά ο κόσμος , όταν στα 3 του χρόνια ο Joselito de Lebrija ανέβαινε να τραγουδήσει στη σκηνή στις peñas της Καταλωνίας με τον θείο του Luis de Lebrija. Το πρώτο βραβείο για τις γνώσεις του στην soleá το πήρε στα 12 του χρόνια. Το 2000 άλλαξε το καλλιτεχνικό του όνομα και έτσι σήμερα ο José Valencia είναι μία από τις πιο σημαντικές και περιζήτητες φωνές στις compañías de baile. Τραγουδά με τον Farruquito, με την compañía του Antonio Canales, του Javier Latorre και του Rafael Campallo.
Ο τρόπος του cante του θυμίζει άλλες εποχές και οι κριτικοί τον παρομοιάζουν με τραγουδιστές του πρώτου μισού του 20ού αιώνα της Utrera και της Lebrija. Σαν να είναι ο "μάγκας" και το πιο λαμπρό παλληκάρι του χωριού, τραγουδά με απίστευτη ενέργεια, δύναμη και πάθος (επιπλέον της τεχνικής), είναι ακούραστος και έχει την ικανότητα να ξεσηκώνει τον κόσμο καθώς το τραγούδι του είναι μια συνεχής έκρηξη συναισθημάτων, ήχων και εικόνων.
Το βίντεο που βρήκα στο youtube (καθώς απαγορεύεται η μαγνητοσκόπηση στο Corral del Carbón) δυστυχώς δεν μπορεί να μεταφέρει ούτε στο ελάχιστο το ταλέντο του José Valencia και την αίσθηση που δημιουργεί στις ζωντανές εμφανίσεις του.
3 comments:
Καταπληκτικοί και οι δύο! Πω πωωωω! Φαντάζομαι από κοντά, αν λες ότι το βίντεο δεν αποδίδει ή δεν μεταφέρει την αίσθηση... Ρε συ έλεος. Εμείς εδώ στη κόλαση κι εσύ στις Αλάμπρες και στις σεγυρίας; Μα δε μας λυπάσαι καθόλου; Πάλι καλά που δεν έβαλες και τα τάπας με την μπύρα παρακάτω, να μας αποκάμεις. :))))
Φιλιά και ξέρεις πόσο σε χαίρομαι!
To ξέρω, το ξέρω! Μακάρι να ήσουν παρέα, είναι το ιδανικό μέρος για μας, όπως γνωρίζεις από προσωπική πείρα.
Ακούω και φαντάζομαι τί γίνεται στην Αθήνα και είναι σαν να πρόκειται κυριολεκτικά για τον Παράδεισο και την Κόλαση.
Πώς επιστρέφουν μου λες;
Θα προσαρμοστείς φιλεναδίτσα σιγά σιγά. Η αλήθεια είναι πως είμαστε να μας κλαίνε... Αλλά θα έχεις πάρει όλη αυτή την ομορφιά των παραστάσεων και με εικόνες και ήχους θα πορεύεσαι, όπως όλοι μας. ;)
Post a Comment