Έσπασε η Αγάπη μας ... εις τετραπλούν!

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το διπλό cd "BSO Almodóvar" με τα πιο γνωστά τραγούδια από όλες τις ταινίες του Almodóvar, από το 1977 ως το 2007. Κάποιοι από τους ερμηνευτές είναι οι Chavela Vargas, Caetano Veloso, Estrella Morente και Sarita Montiel.

Στο πρώτο αντίστοιχο cd του που είχε κυκλοφορήσει το 1998 (πέρασαν κιόλας σχεδόν 10 χρόνια;), το τραγούδι που με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο από όλα ήταν το "Se nos rompió el amor", με τις αδερφές Fernanda y Bernanda de Utrera, από τα σπουδαιότερα ονόματα του σύγχρονου flamenco puro, νομίζω πεθαμένες και οι δύο πλέον.

Παραδοσιακό λαϊκό τραγούδι, το "Έσπασε η Αγάπη μας", υπήρξε και ένα από τα πολύ αγαπημένα της Rocío Jurado, μιας ... ας πούμε ισπανικής "Μαρινέλλας" της copla española και του πιο "εύπεπτου" είδους flamenco, αλλά με πιθανώς περισσότερο ταλέντο και σίγουρα με πολύ περισσότερους δίσκους και συνεχείς επιτυχίες στο ενεργητικό της. "La más grande" την αποκαλούν οι συμπατριώτες της, "η πιο μεγάλη" δηλαδή. Χαρακτηριστικό είναι ότι μετά τον πρόωρο θάνατό της (στα 62 της χρόνια) τον Ιούνιο του 2006, τα cds της έσπασαν κάθε προηγούμενο ρεκόρ πωλήσεων στην Ισπανία.

Στο video βλέπουμε και ακούμε την Rocío 1 χρόνο πριν πεθάνει στο τραγούδι που την έκανε διάσημη, μαζί με την Malú, την κόρη του Pepe, αδερφού του Paco de Lucía. Πολλοί βλέπουν στο πρόσωπο της Malú την συνεχίστρια της Rocío Jurado στην επόμενη γενιά.

Οι στίχοι του τραγουδιού, λίγο πολύ, μιλούν για τα αποτελέσματα της "κατάχρησης" (υπάρχει άραγε;) στην αγάπη.

Έσπασε η αγάπη μας από την πολλή χρήση
από το τρελλό χωρίς μέτρο αγκάλιασμα.
Από το πόσο παραδοθήκαμε πλήρως σε κάθε βήμα,
μας έμεινε στα χέρια μια όμορφη μέρα.

Έσπασε η αγάπη μας από το πόσο εντυπωσιακά μεγάλη ήταν
ποτέ δε θα μπορέσει να υπάρξει τόση ομορφιά
τα τόσο όμορφα πράγματα κρατούν λίγο
ποτέ δεν κράτησε ένα λουλούδι δεύτερη άνοιξη.

Τρεφόμουν με εσένα για αρκετό καιρό
καταβροχθίσαμε ο ένας τον άλλον ζωντανοί, σαν άγρια θηρία
Ποτέ δεν σκεφτόμαστε με τίποτα τον χειμώνα
αλλά ο χειμώνας έρχεται τελικά, είτε το θέλεις είτε όχι.

Και ένα γκρίζο πρωινό όταν αγκαλιαζόμαστε,
νοιώθουμε ένα παγωμένο και ξερό ράγισμα
κλείνουμε τα μάτια μας και σκεφτόμαστε:
Έσπασε η αγάπη μας από την πολλή χρήση.

Rocío Jurado y Malú - Se nos rompió el Amor
(Έχει ενδιαφέρον προς το τέλος ο "συναγωνισμός" στον οποίο "υποβάλλει"
κατά κάποιον τρόπο η "συγχωρεμένη" πλέον Rocío
την κατά πολύ νεώτερη συνάδερφό της.)
 

 

Fernanda y Bernarda de Utrera - Se nos rompió el Amor

(Εδώ τα σχόλια περιττεύουν. Είναι απλά ασυναγώνιστη η ερμηνεία των αδερφών από την Utrera.)

A Palo Seko - Se nos rompió el Amor

(Θυμίζει λίγο τα "τέρατα" σε κάποια πρόσφατη Eurovision,

ίσως και λίγο Tom Waits, η πιο "χαβαλέ style" εκδοχή.)

 

Latin Salsa - Paquito Guzmán - Se nos rompió el Amor

(Η πιο light εκδοχή, σχεδόν αδιάφορη σε σύγκριση με τις προηγούμενες)

Michael Clayton, ας μην υπερβάλουμε!

Άλλη μία αμερικάνικη ταινία όπου στο τέλος ο αμφιταλαντευόμενος καλός-κακός βρίσκει -θέλοντας και μη- τον σωστό δρόμο. Αυτό και αν είναι κλισέ.

Θυμίζει λίγο Έριν Μπρόκοβιτς το κεντρικό θέμα.

Διαβάζω σχόλια και κριτικές στο ίντερνετ για το Michael Clayton.

"Συναρπαστικό. Ψυχολογικό δράμα. Με έντονα στοιχεία θρίλερ. Εξαιρετικές ερμηνείες. Πάει για πολλά όσκαρ. Απόλυτα απαιτητικό intelligent θρίλερ (πού στο καλό τις βρίσκετε βρε παιδιά αυτές τις εκφράσεις;). Δεν ενδείκνυται για «χαλαρό διωράκι», αλλά για αφοσιωμένη παρακολούθηση του βωβού σασπένς."

Ας μην ήταν πρωταγωνιστής το όμορφο παλληκάρι και αναμεμειγμένος ο Σίντεϋ Πόλλακ και ... καλά ...

Συμπαθητική ταινία, με προβλέψιμη από την αρχή την όλη εξέλιξη, χωρίς φοβερό σασπένς και ακόμα ψάχνω τα έντονα στοιχεία θρίλερ. Πολύ καλός ο Tom Wilkinson στον ρόλο του "επαναστατημένου" Arthur Edens. Αρκετά πειστική η Tilda Swinton στο ρόλο της πιο κακιάς της υπόθεσης.

Συνολικά, η ταινία δεν δημιουργεί κάποιο δυνατό συναίσθημα στον θεατή, δεν ξεχωρίζει για κάτι ιδιαίτερο. Όσο για το τέλος, σχεδόν βαρεμάρα!

Όποιος περιμένει ένταση, ας πάει κάπου αλλού. Ίσως το El Orfanato να ήταν καλύτερη επιλογή τελικά.

Tango? 'Till They're Sore

Παζάρι Αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας

Πληροφορίες εντός

Τα αδέσποτα ζώα ανήκουν σε όλους μας

Μια προσπάθεια μέσω ίντερνετ, αυτή τη φορά για την καλύτερη μεταχείριση των αδέσποτων ζώων.

Δεν ξέρω κατά πόσο έχουν αποτέλεσμα αυτές οι κινήσεις.

Όπως και να έχει, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συμμετέχουμε με όποιον τρόπο μπορούμε.


ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΖΩΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η αθρόα μεταφορά αδέσποτων ζώων (κυρίως σκύλων αλλά και γάτων), από την Ελλάδα σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εκτιμήσεις κυμαίνονται από 8.000 μέχρι και 150.000 αδέσποτα ζώα ετησίως! Δεν είναι λίγες οι φορές που, φιλόζωοι έχουν παρεμποδίσει τη μεταφορά ζώων, αφού έχουν διαπιστώσει πως δεν τηρούνται οι προϋποθέσεις υιοθεσίας αδέσποτων ζώων –όπως αυτές ορίζονται από τη σχετική νομοθεσία, με συνέπεια να μην διασφαλίζεται, ούτε στο ελάχιστο, η τύχη των ζώων όταν μεταφέρονται εκτός συνόρων!

Που πάνε τα αδέσποτα; Ποια η κατάληξή τους, όταν δεν είναι καταγεγραμμένα από τις αρμόδιες δημοτικές υπηρεσίες και όταν δεν υπάρχουν ούτε καν οι υπεύθυνες δηλώσεις των ατόμων που θα τα υιοθετήσουν, οι οποίες να αναφέρουν πως τα συγκεκριμένα ζώα δεν θα χρησιμοποιηθούν σε πειράματα; Πόσο φιλοζωική ενέργεια είναι η μαζική μεταφορά τους κάτω από άθλιες συνθήκες;

Ας θυμηθούμε τη μεταφορά αδέσποτων που εμποδίστηκε στο αεροδρόμιο ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, το 2004, ας θυμηθούμε την κατάσχεση 39 σκυλιών (που είχαν φορτωθεί στην Κέρκυρα), στην Πάδοβα της Ιταλίας τον Απρίλιο του 2006, ας θυμηθούμε τον πρόσφατο εντοπισμό δυο φορτηγών (που είχαν ξεκινήσει από την Κέρκυρα) στην Ανκόνα της Ιταλίας, με προορισμό τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αυτή την περίπτωση, ο μεταφορέας στην αρχή δήλωσε οτι μεταφέρει 45 σκύλους στις νέες τους οικογένειες, αλλά βρέθηκαν 102 σκύλοι (μεταξύ τους και αρκετά κουτάβια) οι οποίοι μεταφέρονταν σε άθλιες συνθήκες, ανάμεσα σε άλογα, με ελλιπή συνοδευτικά έγγραφα και κατασχέθηκαν από την ιταλική αστυνομία. Αυτά είναι τα γεγονότα!

Όπως γεγονός είναι οτι όσοι προσπάθησαν να παρεμποδίσουν την παράνομη μεταφορά αδέσποτων σκύλων σύρθηκαν σε δίκες από αυτούς που (και κατά δήλωσή τους) παρέβησαν τη σχετική νομοθεσία. Όσοι αναρωτήθηκαν για τη σκοπιμότητα της μεταφοράς ζώων στο εξωτερικό και όσοι ζήτησαν να τηρούνται οι νόμοι σε τέτοιες ενέργειες μηνύθηκαν για συκοφαντική δυσφήμιση των «ελληνικών φιλοζωϊκών σωματείων»! Αναγκάστηκαν να υπερασπιστούν τις απόψεις τους σε αλλεπάλληλες δίκες, οι οποίες αναβάλλονταν διαρκώς, μέχρι την τελική αθώωση των κατηγορουμένων! Το αποτέλεσμα δεν ήταν άλλο από την οικονομική κατάρρευση και, τελικά, τη φίμωση όσων διαμαρτύρονταν για τη μη τήρηση της νομοθεσίας –όπως έγινε στην περίπτωση του ΤΕΤΡΑΠΟΔΟΛΟΓΕΙΝ (η ιστοσελίδα του οποίου έχει αποσυρθεί πλέον από το διαδίκτυο), αλλά και σε αρκετές ακόμα περιπτώσεις μεμονωμένων ατόμων. Αν αυτό δεν συνιστά λογοκρισία και παρεμπόδιση της ελεύθερης έκφρασης, τότε οι συγκεκριμένοι όροι έχουν χάσει πλήρως το νόημά τους.

Πολλοί από αυτούς που μεταφέρουν ζώα στο εξωτερικό ισχυρίζονται πως το κάνουν γιατί οι συνθήκες διαβίωσής τους στην Ελλάδα είναι άθλιες. Και, προκειμένου να τα σώσουν από τη βαρβαρότητα, παραβαίνουν την, κατά την άποψή τους «ανεφάρμοστη ισχύουσα νομοθεσία». Ελπίζουμε να μην βρεθούν αύριο κάποιοι, το ίδιο φιλεύσπλαχνοι, οι οποίοι θα αρπάζουν τα παιδιά των φαναριών, θα τα τσουβαλιάζουν σε κοντέινερ και θα τα στέλνουν για υιοθεσία στο εξωτερικό, προκειμένου να τα σώσουν από την κακομεταχείριση!

Πολλοί από αυτούς που μεταφέρουν ζώα στο εξωτερικό υποστηρίζουν πως οι συνθήκες στις Ευρωπαϊκές χώρες είναι «παραδεισένιες». Θυμίζουμε οτι αναφέρονται σε χώρες που εφαρμόζουν την ευθανασία στα κυνοκομεία τους, χώρες για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία σχετικά με την κατασκευή και εμπορία γούνας από γάτες και σκύλους και έχουν προϊστορία, τόσο στην βαρβαρότητα κατά ζώων, όσο και στην χρησιμοποίησή τους σαν πειραματόζωα. Και να υπενθυμίσουμε πως ο ισχυρισμός της αδυναμίας χρησιμοποίησης αδέσποτων για πειραματικούς σκοπούς δεν ευσταθεί, τόσο σύμφωνα με σχετικό πόρισμα Ελλήνων κτηνιάτρων, όσο και με βάση τη λογική. Γιατί αδυνατούμε να αντιληφθούμε τη σημασία της γονιδιακής καθαρότητας σε περιπτώσεις όπου οι δοκιμές αφορούν το τρίχωμα των ζώων (π.χ. σαμπουάν) ή όταν σπάνε τα κόκαλα των σκύλων σε πειράματα σχετικά με κατάγματα ή ακόμα και στις περιπτώσεις όπου τα ζώα χρησιμοποιούνται σε δοκιμές αποτελεσματικότητας όπλων.

Πολλοί από αυτούς που μεταφέρουν ζώα στο εξωτερικό αποδεικνύουν το γεγονός της υιοθεσίας τους από οικογένειες παρουσιάζοντας φωτογραφίες σκύλων σε εσωτερικούς χώρους σπιτιών. Να μας συγχωρέσουν την καχυποψία, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Μεμονωμένες φωτογραφίες σκύλων δεν αποδεικνύουν πως αυτά είναι τα ζώα που μεταφέρθηκαν εκτός Ελλάδος, ούτε αποδεικνύουν πως αυτά είναι όλα τα ζώα.
Μόνο η τήρηση των νομικών προϋποθέσεων μπορεί να εξασφαλίσει, σε κάποιο, έστω, περιορισμένο βαθμό τη μεταφορά των ζώων για υιοθεσία.

ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΙΛΟΖΩΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ:

-Να φροντίζουν για την απαρέγκλιτη τήρηση της νομοθεσίας σχετικά με την εξαγωγή ζώων από τη χώρα.
-Να φροντίζουν για τη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών επιβίωσης των αδέσποτων στην ίδια τους τη χώρα και να μην εξάγουν τα ζώα αφήνοντας αμετάβλητες τις συνθήκες επιβίωσής τους στην Ελλάδα. Η εξαγωγή ενός προβλήματος, κάθε άλλο παρά επιλύει το πρόβλημα.
-Να επενδύουν τους οικονομικούς τους πόρους στη δημιουργία συνθηκών περίθαλψης των αδέσποτων και όχι σε αναποτελεσματικές μηνύσεις.

ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ:

-Να καλύψει το νομικό κενό του ν. 3170/2003, προβλέποντας την τιμωρία όσων μεταφέρουν, παράνομα, αδέσποτα σε χώρες του εξωτερικού και εφαρμόζοντας επιτέλους τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό 998/2003 (βάσει του οποίου κατασχέθηκαν τα ζώα στην Ανκόνα και παραπέμφθηκαν οι παραβάτες στη Δικαιοσύνη).
-Να εντατικοποιήσει τους ελέγχους του στις εξόδους της χώρας, προκειμένου να αποτρέψει την παράνομη εξαγωγή αδέσποτων ζώων.
-Να βοηθήσει έμπρακτα τους Δήμους στις προσπάθειές τους για περισυλλογή, πιστοποίηση και απελευθέρωση των αδέσποτων ζώων στο φυσικό τους περιβάλλον.

"Έτσι τραγουδά η Γη Μας τα Χριστούγεννα"

Ποιά Γη;

Αυτή της καυτής Ανδαλουσίας.

Των Τσιγγάνων, των Μαυριτανών, των Εβραίων και των Χριστιανών.

Των σημερινών Ισπανών του Νότου.

Που ξεχωρίζουν τόσο από τους υπόλοιπους... ίσως γιατί γεννιούνται με το duende στις φλέβες τους.

Ίσως γιατί έτσι "διαφορετικοί" φαίνονται στα μάτια όσων αγαπούμε τις μουσικές τους.

Ποιός ξέρει...

Ας ακούσουμε λοιπόν μια μικρή "εθνική" Ανδαλουσιανών Τσιγγάνων σε ένα παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο τραγούδι του τόπου τους.
Πρόκειται για ένα μικρό αφιέρωμα στην Paquera de Jerez και στην Ana Parrilla, που δεν υπάρχουν πια στη ζωή.
Bulerías που ηχογράφησαν και οι δύο το 1993 για αυτήν την όμορφη ετήσια έκδοση παραδοσιακών τραγουδιών που έχει ιστορία 25 χρόνων, με τον José Mercé (γεια σου Γιώργο!), τον Ángel Vargas και την Macanita.

Ángel Vargas, La Macanita, José Mercé, Paquera de Jerez - Tiene la cabeza llenita de rizos

Así canta Nuestra Tierra en Navidad - Vol. XXII

Hungry For Life

Ένα μικρό αφιέρωμα - αναφορά στο Hungry For Life θα δούμε αύριο στο καθημερινό τηλεμαγκαζίνο ποικίλης ύλης "Παρέα στις 7», στο κανάλι Πρίσμα+ της ψηφιακής ΕΡΤ, στις 7 το απόγευμα.

Μάνα και Παιδιά

Η μάνα.
Το 1955.
Lola Flores, La Faraona.
Αγαπημένη της Ισπανίας για αρκετές δεκαετίες, ηθοποιός, χορεύτρια και τραγουδίστρια.
Χωρίς την φοβερή τεχνική στο χορό ή με ιδιαίτερο χάρισμα φωνής, κέρδιζε τα πλήθη με το τσιγγάνικο ταμπεραμέντο της.



Η μεγάλη κόρη.
Το 2011.
Lolita.
Τραγουδίστρια και ηθοποιός, μητέρα ηθοποιού.



Ο γιος.
Antonio.
Ηθοποιός, τραγουδιστής και συνθέτης.
Πέθανε νεότατος, το 1995, δύο μόλις εβδομάδες μετά τον θάνατο της μητέρας του.



Η μικρή κόρη.
Το 2006.
Rosario.
Τραγουδίστρια, ηθοποιός (στο περίπου), μια από τις "αγαπημένες" του Almodóvar.



Τα τρία παιδιά της Lola Flores, η Lolita, η Rosario και ο Antonio συμμετέχουν σε αφιέρωμα για την μητέρα τους.
Το 1994.



Άτιμη κληρονομικότητα... στα γονίδιά μας κουβαλούμε την ιστορία της οικογένειάς μας.
Θέλοντας και μη.



Στο μεταξύ, πρόσφατα ανακάλυψα ότι υπάρχει και ελληνίδα blogger με το ψευδώνυμο Faraona, που φτιάχνει καταπληκτικά χειροποίητα κοσμήματα.
Αγαπημένο μου, τί άλλο;
Αυτό των Ίνκας.

Τέλειωσε η μουσική

"Se acabó la música*", οι τελευταίες κουβέντες του πλανόδιου γέρου βιολιστή με το κομμένο χέρι, στην μεξικάνικη ταινία "El Violín" του Francisco Vargas.


Ταινία ασπρόμαυρη, με ποιητική, πολιτική και προκλητική ματιά, ποτισμένη από τη μάχη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, με εντυπωσιακή φωτογραφία που αναδιπλώνει στα μάτια μας την εκπληκτική μεξικάνικη φύση που ξετρέλλανε από την πρώτη στιγμή τους κατακτητές ευρωπαίους και με μεγάλο ατού τον πρωταγωνιστή Ángel Tavira, που θυμίζει μια "γριά αλεπού" γεμάτη δύναμη, φόβο, ανθρωπιά και τελικά σοφία.


Με περισσότερα από 30 διεθνή κινηματογραφικά βραβεία, το "El Violín" στηρίζεται στις ιστορίες των πλανόδιων μουσικών που πήραν μέρος στα αντάρτικα της Λατινικής Αμερικής τη δεκαετία του 70. Η ιστορία είναι γύρω από τον φτωχό χωρικό βιολιστή που πολεμά μια στρατιωτική δικτατορία με τα όποια πενιχρά μέσα διαθέτει, αλλά και με μια τεράστια εσωτερική δύναμη και λαχτάρα για ελευθερία που τον κάνει να μην χάνει την ελπίδα του μέχρι το τέλος. Από τις πιο όμορφες στιγμές της ταινίας, η μετάδοση αυτής της πίστης και της ελπίδας του παππού στον εγγονό, όταν του υπόσχεται με απόλυτη βεβαιότητα ότι θα ξαναγυρίσουν στα σπίτια τους σύντομα, μόλις έρθουν καλύτερες μέρες.


Μια ταινία που έχει κάτι να πει, που μας βάζει σε σκέψεις, που αξίζει να τη δει κανείς, στην μία και μοναδική -δυστυχώς- αίθουσα που παίζεται στην Αθήνα.

*se acabó la música: τέλειωσε η μουσική

Diego del Gastor

Bulerías από τον δημιουργό και πιο σημαντικό εκπρόσωπο της σχολής του "toque de Morón".

Το παίξιμό του δεν μπαίνει σε καλούπι.

Η ζωή του το ίδιο, αντισυμβατική, αποκομμένη από κάθε έννοια εμπορικότητας, ύστερα από συνειδητή επιλογή. Η περιουσία του στην «έξοδο» στις 7 Ιουλίου του 1973; Μια κιθάρα , λίγες αλλαξιές ρούχα, 2 τόμοι εγκυκλοπαίδειας και κάποια βιβλία.

Μoναδικός ο Diego del Gastor, έζησε όλη του τη ζωή από και για την τέχνη του, την κιθάρα.

Ο κιθαρίστας Niño Ricardo , ο «Μαέστρος», λέει για τον Diego: «Εμείς είμαστε οι βιρτουόζοι, χαμένοι στην τεχνική, ενώ ο Diego είναι η ίδια η ψυχή.»

Η Fernanda de Utrera, σύντροφός του στο τραγούδι, εύχεται: «Viva Dios y Diego el del Gastor».

Diego Amaya Flores ("Diego del Gastor" - 1908-1973), του Στάθη Γαλάτη

Joaquín Sabina & Chavela Vargas

Noches de Boda - Joaquín Sabina

Que el maquillaje no apague tu risa,
que el equipaje no lastre tus alas,
que el calendario no venga con prisas,
que el diccionario detenga las balas,
Que las persianas corrijan la aurora,
que gane el quiero la guerra del puedo,
que los que esperan no cuenten las horas,
que los que matan se mueran de miedo.
Que el fin del mundo te pille bailando,
que el escenario me tiña las canas,
que nunca sepas ni cómo, ni cuándo,
ni ciento volando, ni ayer ni mañana.

Que el corazón no se pase de moda,
que los otoños te doren la piel,
que cada noche sea noche de bodas,
que no se ponga la luna de miel.
Que todas las noches sean noches de boda,
que todas las lunas sean lunas de miel.

Que las verdades no tengan complejos,
que las mentiras parezcan mentiras,
que no te den la razón los espejos,
que te aproveche mirar lo que miras.
Que no se ocupe de tí el desamparo,
que cada cena sea tu última cena,
que ser valiente no salga tan caro,
que ser cobarde no valga la pena.
Que no te compren por menos de nada,
que no te vendan amor sin espinas,
que no te duerman con cuentos de hadas,
que no te cierren el bar de la esquina.

Que el corazón no se pase de moda,
que los otoños te doren la piel,
que cada noche sea noche de bodas,
que no se ponga la luna de miel.
Que todas las noches sean noches de boda,
que todas las lunas sean lunas de miel.

Λεπτομέρεια

Τί είναι τελικά πιο σημαντικό;

Η συνολική εικόνα;

Ή μήπως η λεπτομέρεια;

Αυτό που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Πόσο καθοριστικό μπορεί να είναι;

Πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει;

Ή τελικά, καλύτερα να διατηρούμε μια τέτοια απόσταση, ώστε να μένουμε στην συνολική εικόνα;

Αργά και σταθερά

Κρόκος όχι Κοζάνης, αλλά ...

... Αττικής!

"Το περιβολάκι του Μανώλη"

Η "Καλή Εβδομάδα" από τις όμορφες εικόνες του Σαββατοκύριακου φαίνεται...

Αρνί στο σιφνέικο μαστέλο

Το παραδοσιακό φαγητό της Κυριακής του Πάσχα στη Σίφνο, είναι το αρνάκι ψητό στο μαστέλο.
Για συντομία αποκαλούμε πλέον το φαγητό μαστέλο από το όνομα του σκεύους στο οποίο ψήνεται, ένα πήλινο κιούπι σε μέγεθος κουβά που χωρά άνετα 5 κιλά αρνί, ίσως και 6. Μαστέλο μπορούμε να βρούμε πλέον στα μαγαζιά της Σίφνου οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, ένα από τα καλά και τα κακά του τουρισμού. Απλή η διαδικασία, χρειάζεται όμως αρκετό χρόνο.
Από το βράδυ πλένουμε καλά το αρνί και το χωρίζουμε σε μεγάλα κομμάτια. Αλατοπιπερώνουμε.
Το ακουμπάμε σε πορσελάνινο (αν είναι δυνατόν) σκεύος και το καλύπτουμε ΟΛΟΚΛΗΡΟ με κόκκινο κρασί. Το αφήνουμε όλη την νύχτα να "μεθύσει".
Το επόμενο πρωί βάζουμε στον πάτο του μαστέλου κλιματόβεργες (ώστε να μην "αρπάξει" το κρέας στο ψήσιμο) και από πάνω τοποθετούμε προσεκτικά το αρνάκι. Γεμίζουμε με τα υγρά της μαρινάδας. Ρίχνουμε και 2 ματσάκια ψιλοκομμένο άνιθο. Λίγο φρέσκο βούτυρο και λίγο λάδι. Προσθέτουμε συμπληρωματικά αλατοπίπερο και αυτό είναι όλο!
Για καλύτερο αποτέλεσμα, φτιάχνουμε ένα ζυμάρι με αλεύρι και νερό και καλύπτουμε με αυτό το άνοιγμα του μαστέλου. Αλλιώς, και το αλουμινόχαρτο κάνει μια χαρά τη δουλειά του, αρκεί να το σφίξουμε στις άκρες, να εφαρμόζει όσο το δυνατόν καλύτερα.
Ψήνουμε στους 150 βαθμούς Κελσίου, για 4 ώρες. Ξεσκεπάζουμε και αφήνουμε για καμιά ωρίτσα ακόμα να πάρει χρώμα. Δεν ανεβάζουμε τη θερμοκρασία, οι 150 βαθμοί είναι ό,τι χρειάζεται για να μην ξεραθεί.
Σερβίρουμε με -τί άλλο;- καππαροσαλάτα σιφνέικη.
Του πάνε πολύ και πατάτες φούρνου. Εγώ τις βράζω με την φλούδα, ίσα να αρχίσουν να τρυπιούνται με το πηρούνι (γύρω στα 15 λεπτά). Τις ξεφλουδίζω και τις ψήνω για 1-1 1/2 ώρα στους 200 βαθμούς Κελσίου, με αρκετά κρεμμύδια χονδροκομμένα, λευκό κρασί, ελαιόλαδο και αρκετό λεμονοχυμό. Αλατοπίπερο, πάπρικα και ρίγανη. Λουκούμι γίνονται, την τελευταία φορά που τις έφτιαξα θα έλεγα ότι έγινε "μάχη" για το ποιος θα φάει την τελευταία από 4 1/2 κιλά πατάτες!

Apple & Quince Crumble

Πώς αλλιώς μπορώ άραγε να ονομάσω το Apple Crumble της Σκωτσέζας φίλης μας Liz, στο οποίο έχω προσθέσει κυδώνια, ξηροκάρπια και σαμιώτικο γλυκό κρασί;
Μάλλον είναι το "γλυκό του Πειρατή". Που ανοίχτηκε επιτέλους στη "θάλασσα", αφού με ταλαιπώρησε αρκετές μέρες. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Κυδωνομηλοψιχουλογλυκό
Για την βάση
2 κυδώνια
2 ξινόμηλα
καρύδια
σταφίδες
1 λεμόνι
βιτάμ
γλυκό σαμιώτικο κρασί
3-4 κ.σ.ζάχαρη
κανέλλα
γαρύφαλο
τζίντζερ
Για το crumble
170 γρ.αλεύρι *
75 γρ.καρύδια τριμμένα *
130 γρ.ζάχαρη
110 γρ.βούτυρο
κανελογαρύφαλο
Για την κρέμα
Κατά βούληση, υπάρχει στο blog συνταγή για κρεμ ανγκλαίζ, αλλά και μια ετοιματζίδικη κρέμα αραβοσίτου βανίλια με πολύ περισσότερα υγρά, μια επιπλέον βανιλίνη, το ζουμί που έχει περισσέψει από το βράσιμο των φρούτων και λίγο λικέρ μαστίχα (περνάω τη φάση της μαστίχας προφανώς) για το άρωμα, μπορεί να κάνει μια χαρά τη δουλειά της αν βιαζόμαστε ή βαριόμαστε.
Κόβουμε και σωτάρουμε για 15' τα κυδώνια με λίγο νερό, βιτάμ, χυμό λεμονιού, γλυκό κρασί σαμιώτικο και τα μπαχαρικά. Προσθέτουμε τα ξινόμηλα, τις σταφίδες, τα καρύδια κομένα στην μέση και συνεχίζουμε μέχρι να μαλακώσουν.
Φτιάχνουμε το crumble, αλέθοντας τα καρύδια και προσθέτοντας στα στέρεα υλικά το βούτυρο ελαφρώς λειωμένο. Τρίβουμε με τα δάχτυλα, μέχρι να γίνει το μείγμα σαν μικρά ψιχουλάκια.
Σε βαθύ πυρίμαχο βάζουμε στον πάτο τα φρούτα με τρυπητή κουτάλα ώστε να μην έχουν πολλά υγρά και από πάνω απλώνουμε το crumble.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο στους 180 βαθμούς φούρνο, για 35'. Προσέχουμε να μην αρπάξει το πάνω μέρος του γλυκού.
Σερβίρουμε με κρεμ ανγκλαίζ ή με ό,τι κρέμα αντέχουμε να φτιάξουμε.
* Η Liz μου είχε προτείνει σαν εναλλακτική στη συγκεκριμένη ποσότητα αλευριού και ξηρών καρπών (με σταθερές τις ποσότητες ζάχαρης και βουτύρου), 2 ακόμα εκδοχές: 110 γρ.αλεύρι ολικής άλεσης και 100 γρ.porridge oats, ή 110 γρ.αλεύρι και 110 γρ.musli. Δεν έχω δοκιμάσει καμμία από τις δύο ακόμα.

Ήταν τελικά Πειρατές οι Ποιητές; Ή μήπως το αντίστροφο;

Θησαυρός μου είναι το καράβι μου
Θεός μου είναι η ελευθερία μου
νόμος μου η δύναμη του ανέμου
μοναδική πατρίδα μου η θάλασσα...

Θα μπορούσε να είναι ένας κάποιος πρόλογος για ένα "επετειακό" κείμενο.

Αν και ελαφρώς "μαϊμού" στο ξεκίνημά του, το κίνημα του Ισπανικού Ρομαντισμού κατάφερε να αφήσει ανεξίτηλα τ'αχνάρια του στο χρόνο.

Το Τραγούδι Του Πειρατή, του Espronceda, αδιάψευστη μαρτυρία.

La Canción Del Pirata
José de Espronceda

Con diez cañones por banda1,
viento en popa, a toda vela ,
no corta el mar, sino vuela
un velero bergantín.3

Bajel4 pirata que llaman,
por su bravura, el Temido,
en todo mar conocido
del uno al otro confín.5

La luna en el mar riela,6
en la lona7 gime8 el viento,
y alza9 en blando movimiento
olas de plata y azul;

y ve el capitán pirata,
cantando alegre en la popa,
Asia a un lado; al otro, Europa,
y allá a su frente, Εstambul.

Navega, velero mío,
sin temor,
que mi enemigo navío10,
ni tormenta, ni bonanza11
tu rumbo a torcer12 alcanza,
ni a sujetar tu valor.

Veinte presas13
hemos hecho,
a despecho
del inglés,
y han rendido15
sus pendones16
cien naciones
a mis pies.

Que es mi barco mi tesoro,
que es mi Dios la libertad;
mi ley, la fuerza del viento;
mi única patria, la mar.

Allá muevan feroz guerra
ciegos reyes
por un palmo17 más de tierra,
que yo tengo aquí por mío
cuanto abarca el mar bravío,
a quien nadie impuso leyes.

Y no hay playa,
sea cualquiera,
ni bandera
de esplendor,
que no sienta
mi derecho
y dé pecho18
a mi valor.

Que es mi barco mi tesoro,
que es mi Dios la libertad;
mi ley, la fuerza del viento;
mi única patria, la mar.

A la voz de "¡Barco viene!"
es de ver
cómo vira19 y se previene
a todo trapo20 a escapar;
Que yo soy el rey del mar,
y mi furia es de temer.

En las presas
yo divido
lo cogido
por igual:
Sólo quiero
por riqueza
la belleza
sin rival.

Que es mi barco mi tesoro,
que es mi dios la libertad;
mi ley, la fuerza del viento;
mi única patria, la mar.

¡Sentenciado estoy a muerte!
Yo me río:
no me abandone la suerte,
y al mismo que me condena
colgaré de alguna entena21
quizá en su propio navío.

Y si caigo,
¿qué es la vida?
Por perdida
ya la di
cuando el yugo22
del esclavo,
como un bravo
sacudí.23

Que es mi barco mi tesoro,
que es mi Dios la libertad;
mi ley, la fuerza del viento;
mi única patria, la mar.

Son mi música mejor
aquilones;24
el estrépito25 y temblor
de los cables sacudidos,
del negro mar los bramidos26
y el rugir27 de mis cañones.

Y del trueno
al son violento,
y del viento
al rebramar28,
yo me duermo
sosegado,29
arrullado30
por el mar.

Que es mi barco mi tesoro,
que es mi Dios la libertad;
mi ley, la fuerza del viento;
mi única patria, la mar.

1 por ... a cada lado
2 a... a toda velocidad
3 velero... barco de velas
4 barco
5 límite
6 brilla
7 en... (fig.) en las velas
8 (inf: gemir) (fig.) se lamenta
9 levanta
10 nave, barco
11 mar tranquilo
12 cambiar
14 a... a pesar del
15 entregado
16 banderas o estandartes
17 (fig) cantidad insignificante
18 dé... (fig) pague tributo
19 muda de dirección
20 a... a toda velocidad
21 mástil
22 yoke
23 (me) quité
24 vientos del norte
25 estruendo, gran ruido
26 ruidos del mar furioso
27 ruido, estruendo
28 bramar o soplar violentamente
29 sereno
30 adormecido

Το Τραγούδι Του Πειρατή έχει μελοποιηθεί από τους heavymetalάδες Tierra Santa του "νοικοκυρεμένου" Logroño, κατά συνέπεια το μουσικό συνοδευτικό άκουσμα αποτελεί απλή υπόθεση στο παρόν κείμενο.

Όταν σε τυλίγει η νύχτα

Αυτές τις μέρες ακούω το Gitano Cubano του Manzanita, που χάθηκε τόσο πρόωρα στα 48 του χρόνια, αφήνοντας πίσω του αυτήν την ερωτικά σπασμένη φωνή και το γεμάτο δεξιοτεχνία παίξιμο της κιθάρας, που κάνουν ακόμα και σήμερα την καρδιά όσων αγαπούν το flamenco να χτυπά πιο γρήγορα όταν ακούν το έργο του.

Το Gitano Cubano, που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2002, είναι το κύκνειο άσμα του. Μέσα από αυτό, ο σπουδαίος cantaor "εφορμά" στο son cubano αποφασισμένος να το γεμίσει με άρωμα flamenco, να το προσαρμόσει στα δικά του μουσικά μέτρα και σταθμά. Στο ταξίδι τον συνοδεύουν οι συνοδοιπόροι του στο flamenco Raimundo Amador και Lolita, ενώ η Lucrecia από τον κόσμο της salsa ερμηνεύει μαζί του μια ενδιαφέρουσα εκδοχή του Dos Gardenias.

Ένα από τα πιο όμορφα παλαιότερα τραγούδια του Manzanita, το Cuando la noche te envuelve, με στίχους γεμάτους αγάπη, παρακάλεσα την πολυτάλαντη Γητεύτρια να μας το μεταφράσει και να το αναρτήσουμε ταυτόχρονα στα blogs μας, καθώς έχει την ικανότητα να αποδίδει πιστά το κλίμα και το νόημα ενός ποιήματος από τα ισπανικά στα ελληνικά. Σε ευχαριστώ πολύ Γητεύτρια για την προθυμία και για την μετάφραση. Είναι χαρά μου που "βρεθήκαμε" σε αυτόν τον χώρο.

Όταν σε τυλίγει η νύχτα

Όταν τη νύχτα σε τυλίγουν
τα φτερά από το τούλι του ονείρου
και οι μακριές σου βλαφαρίδες
φαίνονται τόξα από έβενο,
για ν' ακούω τα χτυπήματα
της ανήσυχης καρδιάς σου
και να στηρίζω το κοιμισμένο
κεφάλι σου στο στήθος μου,
θα έδινα, ψυχή μου,
ό,τι έχω,
το φως, τον αέρα
και τη σκέψη!

Όταν βυθίζονται τα μάτια σου
σ' ένα αόρατο αντικείμενο
και τα χείλη σου λάμπουν
από την αντανάκλαση του χαμόγελού σου,
για να διαβάσω πάνω στο μέτωπό σου
την απόκρυφη σκέψη
που περνά σαν το σύννεφο
της θάλασσας πάνω στο μεγάλο καθρέφτη,
θα έδινα, ψυχή μου,
ό,τι επιθυμώ,
τη φήμη, το χρυσάφι,
τη δόξα και το ταλέντο!

Όταν σιωπά η γλώσσα σου
και πιέζεται η ανάσα σου,
και τα μάγουλά σου φλέγονται
και μισοκλείνεις τα μαύρα μάτια σου,
για να δουν ανάμεσα σπ' τις φλεβαρίδες τους
να λάμπει με υγρή λάβα
ο καυτός σπινθήρας που εκτινάσσεται
από το ηφαίστειο των επιθυμιών,
θα έδινα, ψυχή μου,
ό,τι ελπίζω,
την πίστη, το πνεύμα
τη δόξα και τον ουρανό.

Ακούμε:

Cuando la noche te envuelve - Manzanita

Dos gardenias - Manzanita con Lolita

Manzanita, Verde, Kosmos 9.36

Βλέπουμε και ακούμε τον Manzanita με τους Ketama στο Verde σε απόσπασμα από την ταινία Flamenco του Carlos Saura. Οι στίχοι του τραγουδιού είναι από το Romance Sonámbulo του Lorca.

Στον ραδιοφωνικό σταθμό Kosmos 9.36, τις τελευταίες μέρες ακούγεται συχνά το συγκεκριμένο τραγούδι, στην αρχική του εκτέλεση από τον Manzanita. Τελικά έχουμε να κάνουμε με "διαδραστικό" σταθμό, που ακούγεται αλλά και που "ακούει" τους φίλους ταυτόχρονα. Παρά την κρίση που πέρασε λόγω πολιτικών αλλαγών, αρχίζει και πάλι ο Kosmos να βρίσκει τις ισορροπίες του, αν και μας λείπουν πολύ κάποιοι από τους παλιούς παραγωγούς.

Ας επιστρέψουμε στον συγχωρεμένο τον Manzanita, για τον οποίο εδώ είχα γράψει παλαιότερα. Ακούω ότι προσπαθεί να κάνει καριέρα στο τραγούδι και ο γιος του José Ortega, που όμως δεν έχει αυτήν την τόσο ξεχωριστή υπέροχη χροιά στην φωνή που έκανε αγαπητό τον πατέρα του. Στην αναμονή, είναι μικρός ακόμα.

Bazaar Latinoamericano

Θρηνώντας για έναν από τους νεκρούς

Σήμερα γιορτάζεται η Μέρα των Νεκρών στο Μεξικό.

Για τους νεκρούς των αυτοχθόνων λαών της Αμερικανικής ηπείρου, ένα από τα πρώτα κείμενα που έχουν φτάσει στα χέρια μας, την εποχή που η Ευρώπη "συναντούσε" την Αμερική, είναι το Apu Inca Atawallpaman .

Πρόκειται για μια ελεγεία ανώνυμου ποιητή που μεταδιδόταν αρχικά προφορικά, γραμμένη στη συνέχεια στη γλώσσα quechua και μεταφρασμένη από τον José María Arguedas στα ισπανικά (castellano).

Οι στίχοι μιλούν για την καταστροφή του κόσμου των Incas μετά την εισβολή των Ισπανών στην Αμερικανική Ήπειρο. Στο ποίημα κυριαρχεί ο πόνος και ο θρήνος για την δολοφονία του αυτοκράτορα Atahualpa στην Cajamarca το 1532 και είναι η γραπτή απόδειξη της πρώτης μεγάλης πολιτισμικής κρίσης που υπάρχει χαραγμένη στην μνήμη των αυτοχθόνων της Αμερικής.
Apu Inca Atawallpaman
(Elegía quechua anónima, s.XVII, traducido por José María Arguedas)

¿Qué arco iris es este negro arco iris
que se alza?
Para el enemigo del Cuzco horrible flecha
que amanece.
El sol vuélvese amarillo, anochece,
misteriosamente;
amortaja a Atahualpa, su cadáver
y su nombre;
la muerte del Inca reduce
al tiempo que dura una pestañada.
Su amada cabeza ya la envuelve
el horrendo enemigo;
y un río de sangre camina, se extiende,
en dos corrientes.
Enriqueciendo con el oro del rescate
el español,
su horrible corazón por el poder devorado
con ansias cada vez, cada vez más oscuras,
fiera enfurecida.

Les diste cuanto pidieron, los colmaste;
te asesinaron sin embargo
¿Soportará tu corazón,
Inca,
nuestra errabunda vida
dispersada,
por el peligro sin cuenta cercada, en manos ajenas,
pisoteada?
Tus ojos que como flechas de ventura herían,
ábrelos
tus magnánimas manos
extiéndelas
y con esta visión fortalecidos
despídenos.

Tους έδωσες όσα σου ζήτησαν, τους γέμισες χρυσάφι
παρόλα αυτά σε δολοφόνησαν
Θα αντέξει η καρδιά σου
Ίνκα
την περιπλανώμενη ζωή μας
διασκορπισμένη,
από τον κίνδυνο χωρίς έλεγχο πολιορκημένη, σε ξένα χέρια
ποδοπατημένη;
Τα μάτια σου σαν βέλη κινδύνου πλήγωναν
άνοιξέ τα
τα μεγαλόψυχα χέρια σου
άπλωσέ τα
και με αυτό το όραμα ενθαρρύνοντας
αποχαιρέτησέ μας.

Día de Muertos

Λατρεύω*!

Adoro - Armando Manzanero

Adoro* la calle en que nos vimos,
la noche cuando nos conocimos.
Adoro las cosas que me dices,
nuestros ratos felices,
los adoro, vida mía.
Adoro la forma en que sonríes
y el modo en que a veces me riñes.
Adoro la seda de tus manos,
los besos que nos damos,
los adoro, vida mía.
Y me muero por tenerte junto a mí,
cerca, muy cerca de mí, no separarme de ti.
Es que eres mi existencia, mi sentir,
eres mi luna eres mi Sol,
eres mi noche de amor.
Adoro el brillo de tus ojos,
lo dulce que hay en tus labios rojos.
Adoro la forma en que me besas
y hasta cuando me dejas
yo te adoro, vida mía,
yo te adoro, vida mía.

Μια μέρα σαν την σημερινή, ένα τραγούδι που μιλά για λατρεία είναι ίσως το πιο κατάλληλο.

Αισθαντική η Olga Guillot, σε "παλαιότερης κοπής" εκδοχή.

Συμπαθής η προσπάθεια του Bisbal με συνοδεία στο πιάνο από τον ίδιο τον Armando Manzanero (που έχει γράψει το τραγούδι).

Η πιο αγαπημένη μου εκτέλεση πάντως παραμένει χωρίς δεύτερη σκέψη αυτή της Chavela Vargas. Ίσως επειδή μου ακούγεται πιο πειστικός ο τρόπος που εκφέρει το adoro...

Adoro - Chavela Vargas

Καλό Μήνα να έχουμε και να χαιρόμαστε τους Εορτάζοντες!

*adoro = λατρεύω

Τα δώρα των φίλων...

... είναι πάντα πολύτιμα!
Μερικές φορές όμως είναι και εξαιρετικά εύστοχα και εύχρηστα!

Αναλόγως λοιπόν με τα ενδιαφέροντά σας, σας προτείνω αυτά τα 3 βιβλία.
Η Μπατιρομαγειρική αποτελεί έναν εύχρηστο οδηγό των βασικών ελληνικών συνταγών της καθημερινότητας, που μπορεί να βοηθήσει πολύ μια νέα μαγείρισσα αλλά και να θυμίσει στους υπόλοιπους κάποιες λεπτομέρειες που ξεχνούμε με το πέρασμα των χρόνων ή να λύσει κάποιες απορίες μας.
Το Latin American Cooking είναι ένας μικρός αχταρμάς, με τις πιο σημαντικές συνταγές των χωρών της Λατινικής Αμερικής, περιγεγραμμένες με ακρίβεια. Είναι μια εισαγωγή για όποιον ενδιαφέρεται για το θέμα.
Το Culinaria Spain, είναι ίσως το πιο ολοκληρωμένο βιβλίο που έχω διαβάσει μέχρι τώρα για την κουλτούρα του φαγητού μιας χώρας. Και επειδή τυχαίνει να έχω ασχοληθεί αρκετά με την Ισπανία, την ιστορία της, τα έθιμα και τις γαστριμαργικές συνήθειες των Αυτονομιών της, πρέπει να τονίσω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι πολύ ακριβές στην περιγραφή των ηθών και των εθίμων, καθώς και των συνταγών. Έχει πολύ όμορφες φωτογραφίες και ένα έντονα πολιτιστικό ενδιαφέρον. Βιβλίο που συστήνω ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ και που δεν αποτελεί αποκλειστικά έναν οδηγό μαγειρικής, ούτε απευθύνεται ειδικά σε όσους ασχολούνται με την μαγειρική. Είναι πολύ πιο ευρύ το πεδίο του.
Κορίτσια, σας ευχαριστώ πολύ πολύ και για την σκέψη αλλά και για τις συγκεκριμένες επιλογές!

ΥΓ. Το φιδάκι είναι το τελευταίο μου απόκτημα, δώρο του 4χρονου φίλου μου του Μύρωνα. Όταν τον καληνυχτούσαμε χθες βράδυ, μου το χάρισε επειδή νωρίτερα είχα εκφράσει το θαυμασμό μου για τα όμορφα χρώματα! Τί σπουδαίο πράγμα να μαθαίνουν να είναι τα παιδιά γενναιόδωρα! Τί σπουδαίο πράγμα να είναι οι άνθρωποι γενναιόδωροι, ιδίως στα συναισθήματα, που είναι και ό,τι πολυτιμότερο έχουμε τελικά.

Παίξτε Τσιγγάνοι!

Roby Lakatos, ο "βιολιστής του διαβόλου"!
Ο τσιγγάνος βιολιστής από την Ουγγαρία, έχει γίνει παγκοσμίως ξακουστός για την ικανότητά του να αναμειγνύει την κλασσική μουσική με την ούγγρικη τσιγγάνικη πανδαισία ήχων καθώς και με την τζαζ.
Δεν είναι τυχαίο το ότι ανήκει στην 7η γενιά της μουσικής οικογένειας του Janos Bihari, του "Βασιλιά" των τσιγγάνων βιολιστών.
Όταν "μιλούν" τα γονίδια για πάνω από 200 χρόνια, εμείς ακούμε με κομμένη την ανάσα!
Σε ένα τραγούδι που αγαπήσαμε από τον Aznavour, τα χρόνια της νιότης.

LES DEUX GUITARES

Deux tziganes sans répit
Grattent leur guitare
Ranimant du fond des nuits
Toute ma mémoire
Sans savoir que roule en moi
Un flot de détresse
Font renaître sous leurs doigts
Ma folle jeunesse

Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz
Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz

Jouez tziganes jouez pour moi
Avec plus de flamme
Afin de couvrir la voix
Qui dit à mon âme
Où as-tu mal, pourquoi as-tu mal
Ah t'as mal à la tête
Mais bois un peu moins aujourd'hui tu boiras plus demain
Et encore plus après-demain

Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz
Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz

Je veux rire et chanter
Et soûler ma peine
Pour oublier le passé
Qu'avec moi je traîne
Apportez-moi du vin fort
Car le vin délivre
Oh versez, versez-m'en encore
Pour que je m'enivre

Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz
Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz

Deux guitares en ma pensée
Jettent un trouble immense
M'expliquant la vanité
De notre existence
Que vivons-nous, pourquoi vivons-nous
Quelle est la raison d'être
Tu es vivant aujourd'hui, tu seras mort demain
Et encore plus après-demain

Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz
Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz

Quand je serais ivre-mort
Faible et lamentable
Et que vous verrez mon corps
Rouler sous la table
Alors vous pourrez cesser
Vos chants qui résonnent
En attendant jouez
Jouez je m'abandonne

Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz
Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz

Αν αληθεύει η πληροφορία που διάβασα στο site του Roby Lakatos, τότε στις 22 Μαρτίου ανηφορίζουμε για Θεσσαλονίκη, για να τον απολαύσουμε από κοντά!

Χοιρινό με κυδώνια του Δημήτρη

Τα κυδώνια άργησαν να μπουν στην κουζίνα μου, αν και ήταν πάντα από τις αγαπημένες γεύσεις. Χάρη στις πολύτιμες συμβουλές αρκετών φίλων του Hungry, καταπολέμησα τις όποιες αμφιβολίες μου πριν 2 χρόνια και από τότε έχουν γίνει αγαπημένο φαγητό και γλυκό που συνοδεύει τις φθινοπωρινές νύχτες μας.
Υλικά
2 κ.χοιρινό
5 μεγάλα κρεμμύδια
2 σκελίδες σκόρδο
5 κυδώνια
1 τρίγωνο πελτές ντομάτας
τεντούρα (λικέρ με κανελογαρύφαλλο)
κρασί λευκό
λεμονοχυμός
worcestershire sauce
βούτυρο φρέσκο
ελαιόλαδο
αλατοπίπερο
μπαχάρι
γαρύφαλλο
τζίντζερ
Εκτέλεση
Τηγανίζουμε σε λίγο βούτυρο και λάδι τα κυδώνια (αφού τους ρίχνουμε λεμονοχυμό όσο τα καθαρίζουμε για να μην μαυρίσουν) και τα φυλάμε μέχρι να τα χρειαστούμε.
Σωτάρουμε ελαφρά τα κρεμμύδια με το σκόρδο σε κατσαρόλα, με λάδι και βούτυρο.
Προσθέτουμε το χοιρινό κομμένο σε μεγάλες μπουκιές.
Μόλις πάρει χρώμα το κρέας, σβήνουμε με την τεντούρα. Δεν την λυπόμαστε, να του δώσουμε να καταλάβει του χοιρινού!
Στη συνέχεια προσθέτουμε την worcestershire, το λευκό κρασί, ζεστό νερό, τον πελτέ και τα μπαχαρικά μας.
Αφήνουμε να σιγοβράσει για 60 ως 75'.
Στη συνέχεια προσθέτουμε τα τηγανισμένα κυδώνια και αφήνουμε μέχρι να μαλακώσουν. Χρειάζεται περίπου άλλα 15-20΄το πολύ. Ελέγχουμε αν χρειάζεται να προσθέσουμε άλλο νερό, λεμονοχυμό (ανάλογα με τη γεύση μας) ή μπαχαρικά.
Μου αρέσει να το τρώω με πουρέ, αλλά συνήθως το σερβίρω με ρύζι.
ΥΓ. Προς τιμήν του εορτάζοντος! Να τον χαίρεστε φιλενάδα!

Niño Ricardo: ο Μαέστρος της Ισπανικής Κιθάρας

Πριν μερικά χρόνια, περνώντας από ένα μικρό "ταπάδικο" σε κάποια απομακρυσμένη γωνιά της Ισπανίας, μας σταμάτησε μια κιθάρα. Αδράξαμε την ευκαιρία και σε λίγο, σιγοπίνοντας ένα Moscatel, ακούγαμε για πρώτη φορά να μας μιλούν για τον Mαέστρο της Ισπανικής Κιθάρας.

Manuel Serrapí Sánchez ή περισσότερο γνωστός ως Niño Ricardo, γέννημα θρέμα της Ανδαλουσίας, Σεβιγιάνος των αρχών του προηγούμενου αιώνα.

Στα 13 του χρόνια, του άνοιξαν την πόρτα του κόσμου του flamenco ο κιθαρίστας πατέρας του Ricardo Serrapí Torres μαζί με τον οικογενειακό φίλο τους Antonio Moreno, αν και κανείς τους δεν είχε προβλέψει την εξέλιξη του Manuel.

Αυτός που του έδωσε για πρώτη φορά δουλειά 1 χρόνο αργότερα, το 1917, ήταν ο γεννημένος στο Jerez κιθαρίστας Javier Molina, σε ένα tablao flamenco, όπου ο μικρός θα γνώριζε εκεί καλλιτέχνες που λίγα χρόνια μετά θα συνόδευε με την κιθάρα του, όχι μόνο στην Ισπανία αλλά και σε όλον τον κόσμο.

Στα 20 του είχε ήδη αρχίσει να έχει τις πρώτες δικές του ηχογραφήσεις.

Ο Niño Ricardo υπήρξε Δάσκαλος του Enrique de Melchor, του Serranito και του Paco de Lucía. Ο Pacο σε αρκετές ευκαιρίες έχει δηλώσει: "ο Niño Ricardo υπήρξε ο Δάσκαλος των κιθαριστών της γενιάς μου. Αντιπροσώπευε εκείνος τα όρια της guitarra flamenca, ήταν "el Papa". Μάθαμε πολλά από εκείνον και προσπαθούσαμε όλοι να τον αντιγράψουμε".

Ο Maestro έκανε ηχογραφήσεις με τους σπουδαιότερους cantaores της εποχής του, όπως με την Niña de los Peines, το ίνδαλμα της Estrella Morente. Τα χρόνια του 40 έκανε περιοδείες μαζί τους και έφτασε μάλιστα μέχρι το México με τον Sabicas τον 1949.

Έγραψε πολλά έργα για τους μεγάλους cantaores της copla, όπως -τον αγαπημένο μου- Juanito Valderrama, για τον οποίο έγραψε την μεγαλύτερη επιτυχία του, το "El Emigrante", που ηχογραφείται και παίζεται ακόμα και σήμερα σε πολλές διαφορετικές εκτελέσεις. Μεταξύ άλλων, έγραψε και για τον γνωστό στην Ελλάδα Antonio Molina το "La madrugá".

Ο Serrapí ανέπτυξε ένα στυλ καινούργιο και πρωτοποριακό για την εποχή του, που βοήθησε στην εξέλιξη της κιθάρας και άφησε το χνάρι του, δημιουργώντας της σχολή του "Ricardismo". Περισσότερο ακόμα και από την τεχνική, την οποία κατείχε σε μεγάλο βαθμό, αυτό που έψαχνε και επιδίωκε ήταν η καινοτομία, η διαφορετικότητα, που θα τον έκανε να βγαίνει έξω από τους κανόνες και να πηγαίνει μακρυά με τις συνθέσεις του. Πίστευε στον μουσικό σαν σύνολο και όχι μόνο στον κιθαρίστα.

Τα ακόρντα του με το αριστερό χέρι και η ιδιοφυής δημιουργικότητά του έκαναν τον ήχο του παιξίματός του ξεχωριστό και μοναδικό. Το δεξί του χέρι ήταν μοναδικό στο χειρισμό των χορδών και σε ένα επίμονο ρυθμικό contrapunto. Το toque τελικά του Manuel Serrapí είχε τέτοιο μουσικό βάρος, ώστε πολλοί cantaores σύγχρονοί του, να έχουν αναγνωρίσει ότι ποτέ δεν τραγούδησαν καλύτερα από ό,τι με το δικό του acompañamiento. Ίσως γιατί συνόδευε τον καθένα με τέτοιο ξεχωριστό τρόπο, όπως επιθυμούσε ο συγκεκριμένος cantaor, χωρίς να χρειάζονται πολλά λόγια ανάμεσα στους δύο καλλιτέχνες.

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Maestro ήταν αφοσιωμένος στο τραγούδι πάνω από όλα, γιατί τραγουδούσε με την κιθάρα του για να κάνει και τους άλλους να τραγουδούν, γιατί οι παραλλαγές στο παίξιμό του ήταν αστείρετες και αποτελούν τελικά ακόμα και σήμερα την πηγή του καλύτερου toque flamenco. Η κιθάρα για τον Niño Ricardo ήταν μια θρησκεία, αλλά πάντα έλεγε ότι μαζί με το τραγούδι πρέπει να διατηρεί μία ισσοροπία, ένα διάλογο. Έτσι ώστε τελικά ούτε το τραγούδι να σωπαίνει την κιθάρα αλλά ούτε και εκείνη να το ξεπερνά. Ειδικά το fandango είναι το είδος που ο Ricardo δεν είχε αντίπαλο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η μουσική σκέψη του πήγαινε πιο πέρα από ό,τι μπορούσαν να εκτελέσουν τα δάχτυλά του. Ήταν τελικά από τους πιο σοφούς tocaores της ιστορίας και η guitarra flamenca δε θα ήταν αυτό που είναι σήμερα, αν δεν είχε υπάρξει ο Maestro. Δυστυχώς η πλειοψηφία των ηχογραφήσεών του έχει χαθεί.

Στην μνήμη του ανεγέρθηκε ένα μνημείο πάνω από τον τάφο του, στο νεκροταφείο του San Fernando, που έχει την μορφή ενός αγγέλου με μια κιθάρα στα χέρια, να ατενίζει τον ουρανό. Το έργο είναι του γλύπτη Sandino και χρηματοδοτήθηκε από τα έσοδα των πωλήσεων ενός δίσκου-αφιέρωμα στον Maestro, που ηχογράφησαν το 1972 ένα γκρουπ από "Ricardistas", όπως ο Paco de Lucía, ο Sabicas αλλά και ο ίδιος ο γιος του, ερμηνεύοντας τραγούδια του Niño Ricardo.

Niño Ricardo - Que caí - Bulerías