Για να μπορεί να τραγουδήσει κάποιος φλαμένκο -χωρίς να γίνεται ελαφρώς αστείος- δεν αρκεί να μαθαίνει τους ρυθμούς και στίχους. Ούτε βοηθά το να φωνάζει σαν παλιατζής που προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει πελάτες.
Χρειάζεται μια ιδιαίτερη δύναμη φωνής που βγαίνει αβίαστα από τα έγκατα της ύπαρξης. Διαφορετικά, από το πολύ σφίξιμο, ο επίδοξος κανταόρ δίνει την εντύπωση ότι ... πάσχει από μετεωρισμούς.
Και ο θεατής μένει τελικά με αυτήν την τόσο δυσάρεστη αίσθηση του ανικανοποίητου.
Ένα εξαιρετικό παράδειγμα εσωτερικής δύναμης, ταλέντου και γνώσης του φλαμένκο, είναι η María La Perrata. Αν δεν είχε παντρευτεί έναν ζηλιάρη που δεν την άφησε να κάνει καριέρα όσο ζούσε, η La Perrata θα είχε ακουστεί ως τα πέρατα του κόσμου. Ίσως τότε να μας είχε αφήσει κληρονομιά περισσότερες εγγραφές για να τις ακούμε και να παίρνουμε βαθειές ανάσες...
No comments:
Post a Comment