 |
Foto de Antonio Gamez Grande
|
La saeta
Antonio Machado
¡Oh, la saeta, el cantar
al Cristo de los gitanos,
siempre con sangre en las manos,
siempre por desenclavar!
¡Cantar del pueblo andaluz,
que todas las primaveras
anda pidiendo escaleras
para subir a la cruz!
¡Cantar de la tierra mía,
que echa flores
al Jesús de la agonía,
y es la fe de mis mayores!
¡Oh, no eres tú mi cantar!
¡No puedo cantar, ni quiero
a ese Jesús del madero,
sino al que anduvo en el mar!
Αχ, η σαϊτιά, το τραγούδι
για τον Χριστό των τσιγγάνων
πάντα με ματωμένα τα χέρια
πάντα έτοιμο να του βγάλουν τα καρφιά!
Τραγούδι του ανδαλουσιάνικου λαού
που κάθε άνοιξη
γυρεύει εδώ κι εκεί σκάλες
για ν΄ανεβεί στον σταυρό!
Τραγούδι της γης μου
που ραίνει με λουλούδια
τον Χριστό της αγωνίας
και είναι η πίστη των προγόνων μου!
Αχ, δεν είσαι εσύ το τραγούδι μου!
Δεν μπορώ να τραγουδήσω, ούτε και θέλω
σε αυτόν τον ξύλινο Χριστό,
αλλά σε εκείνον που περπάτησε στην θάλασσα!
No comments:
Post a Comment